Inmiddels is het alweer bijna drie jaar geleden dat hij is overleden, deze vergeten soulzanger uit Mississippi. Nadat z'n dienstijd erop zat, besloot hij te verkassen naar Los Angeles om daar z'n succes In de muziekindustrie te beproeven.Hij trad voornamelijk op in nightclubs en in 1968 verscheen zijn debuutplaat, die onopgemerkt aan het publiek voorbij is gegaan. Hij verdween uit zicht tot 1973. Het jaar waarin hij één grote hit scoorde, namelijk 'Show and tell'. Het nummer verkocht meer dan een miljoen exemplaren in zijn thuisland. Helaas bleven verdere (grote) successen uit, al deed zijn 'La la peace song' het niet slecht. Korte tijd na het uitbrengen van deze single, besloot soulzanger O.C. Smith zijn versie van dat nummer uit te brengen, waardoor de verkoopcijfers van Al beperkt bleven. Als O.C. Smith dat nummer niet had uitgebracht op single, dan had Al naar alle waarschijnlijkheid zijn tweede grote hit te pakken, maar het mocht echter niet zo zijn.
Dan nu over dit album. Ik heb er weinig op aan te merken. Er staan leuke soulnummers op, ook nummers die ik persoonlijk beter en leuker vind dat de titeltrack, dus ik begrijp niet helemaal dat dit album geen succes voor hem werd. De teksten en arrangement zijn erg mooi. De ietwat funkier nummers zijn echt prachtig, al mogen de ballads er ook zijn. 'My song', 'For cryin' out loud' en 'Broken home' zijn m'n favorieten op dit album, al vind ik überhaupt geen enkel nummer slecht op dit album. Kortom: aanrader!