2 jaar na Jeff Martin's solo debuut formeert hij samen met drummer Wayne Sheehy de band The Armada. Dus je zou denken dat het een band gaat worden met een eigen geluid, niets is minder waar. Het is eigenlijk Jeff's 2e solo album annex geluid van The Tea party. Waarschijnlijk om de credits eerlijk te verdelen is gekozen voor een Band naam.
De muziek is dus uit duizenden herkenbaar als je bekent bent met The Tea Party. Melancholische, soms zwaar aangezette rock met diverse oriëntaalse klanken en op dit album heel toegankelijk allemaal.
Opvallend is wel dat Jeff sinds 2001 geen absolute krakers meer weet te schrijven zoals de laatste 2 nummers van het album Interzone Mantras (TTP) uit 2001. Nummers als Lines In The Sand en Morocco komen nog een beetje in de buurt. Maar dan heb je het wel gehad. Black Snake Blues is natuurlijk totaal overbodig, die track stond al op zn debuut en deze versie is niet eens bijster goed. Voor de rest zijn de composities van redelijk tot goed te noemen waar Hr Martin als multi-instrumentalist zich werderom kan uitleven. Dat maakt het luisteren wel de moeite waard, redelijk goed album dus.