Vandaag dacht ik van, toch nog maar eens luisteren, maar ik vind het nog steeds heel matig, simpele rock/post-grunge, waar je later ook mee werd verveeld door Creed en Nickelback, alleen van Seven Mary Three hebben we nooit meer wat gehoord na de jaren negentig.
Dit snap ik niet, je mag het uiteraard matig vinden maar dit bandje op 1 lijn zetten met bands als Creed vind ik geen compliment voor Seven Mary Three. Dat heeft een aantal redenen, de producties bij SMT zijn veel minder dichtgesmeerd, er is veel ruimte voor details en diverse arrangementen. Daarnaast klinkt Ross veel meer naturel dan de heren Kroeger en Stapp. Tenslotte en nog veel belangrijker; Seven Mary Three is stevige classic rock en put daarnaast veel uit de Southern Rock, country, folk, blues en Americana, dat maakt Seven Mary Three voor mij veel interessanter, diverser en getalenteerder. Helaas paste dit bandje niet in een mainstream formule van de platenmaatschappij, lastig in een hokje te stoppen en mede daardoor commercieel gezien moeilijk aan de man te brengen. Hoewel dit plaatje nog redelijk succesvol was in de VS. Ik moet er echter bij zeggen dat het songmateriaal hier en daar ook was wisselvallig is, dat zal ook niet mee hebben geholpen om door te breken.
Dit plaatje is echter net als opvolger RockCrown een redelijk album, stevige alternatieve nummers met veel ruimte voor sfeer en details. Beste songs; Roderigo, het felle Devil Boy, het akoestische Lame en het slepende Anything.