menu

Mahavishnu Orchestra - Between Nothingness & Eternity (1973)

mijn stem
3,79 (43)
43 stemmen

Verenigde Staten
Jazz / Rock
Label: Columbia

  1. Trilogy (12:16)
  2. Sister Andrea (8:45)
  3. Dream (21:23)
totale tijdsduur: 42:24
zoeken in:
avatar van IMPULS
4,0
Zie ik 5 stemmen, gemiddeld 2,80 en geen berichten ? Wil ik weten waarom zo laag.
Pak even de handschoen op. Jazzrock van de bovenste plank. Ultieme gitaarwerk en gootse heftigheid. En 100 keer luisteren om het werk GOED te doorgronden.
Wordt een 4, stijgt ook dat gemiddelde weer wat mee.

Joy
idem als visons of the emerald

jaren in huis, nooit aan toegekomen, mclaughlin staat vanzelf voor spetterend gitaarwerk, ik vind geen enkel project waar hij bij betrokken is slecht, sterker, het is allemaal top

avatar van Marty
4,0
Prachtplaat, later opnieuw (studio-werk) uitgebracht als The Lost Trident Sessions. Verveelt geen minuut, ondanks alle drukke solo's. Destijds ook mijn eerste kennismaking met John McLaughlin (met dank aan de heer Lukather).

Stijn_Slayer
Niet alles uit 'Dream' is even sterk, anders had ik deze zeker 4,5* gegeven.

avatar van freakey
4,5
Mahavishnu Orchestra – The Complete Columbia Albums Collection | Jazz | Written in Music - writteninmusic.com boxje maar eens aangeschaft, mn. de remaster van dit live album klinkt adembenemend, genoeg om hem met een halfje te verhogen, het beluisterd nu vele malen prettiger!! Aanrader... (ook vanwege een extra album en bonus live track op The Inner Mounting Flame...)

avatar van liefkleinhertje
4,5
Ik sluit mij kompleet aan met het bovenstaande bericht

4,5
Dit product met toppers als Jan Hammer, Billy Cobham en John Mc laughlin mag natuurlijk nooit ontbrekende als je de jazzrockperiode nog steeds een warm hart toedraagt

Ozric Spacefolk
Van de jazzrock fusion bands die in de 70's ontstonden vind ik Weather Report en Return to Forever het prettigst. Ik vind deze liveplaat van Mahavishnu wel heel erg freakend, hectisch en nerveus.

Ik houd er meer van als er rustige passages zijn, mooie melodieën, zodoende dat je door muziek wordt meegevoerd. Hier gaat mijn hart van tekeer en de solo's trekken mij continu uit de mijn concentratie.

DIt soort muziek komt erg egocentrisch op mij over. Alsof de muzikanten meer met zichzelf bezig zijn dan dat ze het publiek willen plezieren. Gelukkig is er een grote markt voor deze muziek en ook liefhebbers, getuige het gejuich op de plaat.

Sommige passages zijn wel weer erg mooi. De viool is erg mooi en als de band gas terug neemt, ontstaan er mooie dingen.

WPE
Nu krijg ik waarschijnlijk de halve bevolking over mij heen, maar ik waag het toch maar...
Ik ben een fusion/jazzrock liefhebber in hart en nieren, en heb ook veel albums verzameld van geweldige muzikanten (o.a. chick corea / billy cobham / al di meola / jean-luc ponty en nog velen anderen), en er is veel moois gemaakt. En ook van Mahavishnu Orchestra heb ik een en ander. Maar dit album...bah, niet om aan te horen, bagger. Geen moment boeit het me, het is een contnue machtstrijd waarin helemaal geen evenwicht is tussen de diverse muzikanten. Ik kan er nog geen 2 minuten naar luisteren zonder dat het me irriteert. En dat terwijl de afzonderlijke muzikanten stuk voor stuk grandioze technische spelers zijn. Toch weer het bewijs geleverd dat de som van de afzonderlijke componenten (lees muzikanten) niet altijd opgeteld kunnen worden tot een hoog cijfer of hoge waardering. Advies: gebruik deze cd als onderzetter, dan kun je er in ieder geval nog iets mee. En luister bijvoorbeeld eens naar "Visions of the Emerald Beyond"....zo kan het ook!

Ozric Spacefolk
Dan had ik nog een hoog cijfer gegeven, terwijl ik er ook helemaal niet blij van wordt.
Stem maar snel bijgesteld.

Hallo allemaal. Nog maar een paar dagen forumlid en nu al voel ik de kriebels om als nog-net-geen-zeventiger bij sommige albums mijn ervaringen te delen met jullie.
In 1975 (februari denk ik) heb ik een bezoek gebracht aan het Concertgebouw in Amsterdam om daar getuige te zijn van een bijzonder optreden. Ik was nog geen twintig en had al wat vinyl van McLaughlin en ook van Ponty. En nu ging ik in onze hoofdstad beide grootheden bewonderen. Nu, bijna een halve eeuw later, kan ik me nog een paar zaken herinneren. McLaughlin stond zo ongeveer het hele concert op dezelfde vierkante meter zijn virtuositeit te demonstreren. Het deed me een beetje denken aan Jan Akkerman (in zijn beste jaren). Het stilstaande beeld van McLauglin stond in schril contrast met zijn vingervlugheid. Maar wat mij nog meer voor de geest staat: McLaughlin werd zo'n beetje weggespeeld door Jean-Luc Ponty. Wat een geweldenaar. Nooit eerder hoorde ik de electrische viool zo indringend en alles overheersend. Bij dit alles een mystieke entourage door de grote kandelaars met wierookstokken. Ik keek om mij heen en zag de namen van de grote klassieke componisten en vroeg mijzelf af wat zij er van zouden vinden als ze nog hadden geleefd.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:08 uur

geplaatst: vandaag om 16:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.