Joe Cocker - Across from Midnight (1998)

Je moet niet zingen en tegerlijkertijd roken , want dan krijg je dit slechte effect. Een verschrikkelijke stem wat je liever nooit wil horen!

Echt 1* en niet hoger

Ik zou zeggen spreek voor jezelf want ik vind zijn stem onderscheidend in positieve zin..

"2. Could Yoe Be Loved" ?

Moet natuurlijk "Could Joe Be Loved" zijn.

Kan het helemaal met bovenstaand vinden!!

Hij heeft een alle jesus k*t stem!

Overigens heb ik een hekel aan roken!

nou,weten we dat ook....

Joe Cocker is een kunst! Hij mag an misschien de hoge noten niet meer halen maar vreemde vergelijking : Net als de schilder Mondriaan; de kunst van het minimaliseren/weglaten.
Weggelaten maar je hoofd het in je hoofd nog steeds.

Matige plaat van een artiest die in het verleden prachtplaten heeft gemaakt. De laatste jaren lijdt zijn muziek nogal onder te vlakke producties, mindere songkeuze, verkeerde producers en te veel gehengel naar succes bij de grote massa, de bezieling is er echt uit, het is méér en méér Sarmamuzak geworden (voor Nederlanders : Albert Heinmuzak)* geef mij maar de oude Cocker, woef!

***






* Zie ook : Tina Turner : zelfde verhaal!!

Helemaal me eens, Evanshewson.
Z'n nieuwste cd is nog slechter. Een trieste teloorgang van een legende.

Wat Joe Cocker nodig heeft is een aantal goede songwriter en Rick Rubin als producer. Ik ben zeker dat Rick Rubin uit Joe Cocker dat uithaalt om een super plaat met hem te maken.

er dat uithaalT mag ook; sorry kemels van dt fouten vallen me altijd meteen op, kan het soms echt niet laten (gewoon toch stam + t, makkelijker kan haast niet!)

maar wat de inhoud betreft ; ik denk ook dat Rick Rubin de beste keuze voor een producer zou zijn, en van Cocker terug een artiest maakt die er toe doet...

Sorry, het was Amsterdams, ik schrijf dan weer nederlands..

Een goede cd door de keuze van de covers. Een van de betere. Bracht een van de laatste grote hits van de man voort: "N'Oubliez Jamais. Prachtig!

Ik kan veel hebben van Joe Cocker en wie hier schrijft dat hij/zij niet van zijn stem houdt (zie de eerste berichten), kan dat bij elk album doen.

Zijn machtige vocalen zijn zijn handelsmerk en tevens krachtbron. Hij schrijft zelf geen nummers, speelt geen instrumenten en is dus, behalve zijn stem, volledig afhankelijk van anderen.

Die stem is overigens behoorlijk goed geconserveerd gebleven, tot en met zijn laatste cd (Hard Knocks uit 2010) aan toe.

Z'n ene cd is duidelijk beter dan de andere en dat heeft dus te maken met songkeuze, musici en productie.
Het gekozen draaiboek op Across from Midnight is niet al te best. Veel te veel nummers kennen een veel te trage benadering terwijl Joe Cocker juist zo goed kan rocken. MOR en voor mij precies wat ik graag wil horen.

Maar van die laatste categorie nummers wordt ik op Across from Midnight niet echt op mijn wenken bediend, hoewel zijn versie van Could you be loved voor mij het origineel van Bob Marley overtreft.

Ik heb dan nog een prachtige ballad zeer hoog zitten (Noubliez j'amais) en de rest is middelmaat of zelfs iets minder. Jammer, wat een album vol met de genoemde nummers had tot een topper kunnen leiden.

Er moet veel gebeuren vooraleer ik de gruizige loodgieter uit Sheffield in de ban doe, want deze man heeft in het verleden zoveel prachtige platen gemaakt, met als grootste troef zijn uit duizenden herkenbare stem.
De laatste 20 jaar bevindt hij zich helaas echter nog al veel op het midden van de weg, waar het overigens best gevaarlijk is, want je kunt van links en rechts aangereden worden.
Zoals al eerder is aangegeven, de man is volledig afhankelijk van goede songs van anderen die door producers, arrangementen en muzikanten naar een hoger niveau getild moeten worden door zijn volstrekt unieke stem.
Deze is ook weer zo'n twijfelgeval. Twee not done-covers, te weten Could You Be Loved en Need Your Love So Bad. Blijf daar gewoon van af.
Wel sterke nummers zijn That's All I Need To Know, N'Oubliez Jamais, Across From Midnight (maar dat is dan ook van Tony Joe White) en Wayward Soul.
De rest gaat bij mij helaas toch een beetje het ene oor in en het andere uit.
Ik zet voorlopig even niet te hoog in op 2,5, maar zal proberen er de komende tijd nog eens een luisterend oor aan te wagen.

Op één of andere wijze doet Joe Cocker zijn carriere me aan die van Rod Stewart denken. Ooit een doorleefde rocker met muziek recht uit het hart. Met het verstrijken van de jaren steeds gladder, geproduceerder, mainstream. Leuk voor tijdens het boodschappen halen bij de Albert Heijn, maar heel ver af van wat ooit een artiest als Joe Cocker groots maakte.

Nee, beiden zijn helemaal niet te vergelijken, het carriëreverloop is anders en bovendien is de fysieke staat van de stem van de heren nogal verschillend geworden.

Joe Cocker heeft met Sheffield Steel in 1982 een beroemde comeback gemaakt. Met Civilized man een wat meer bekritiseerde opvolger in 1984 maar het scenario ligt sinds die tijd helemaal vast: Cocker zingt wat stevige en wat minder stevige rockers, meer en minder klassiekers van andere artiesten.
Dat niveau is niet zo heel erg veranderd sinds 1984, het ene album is wat beter dan het andere maar per saldo hou je er wel of niet van, dat kan niet per album erg sterk verschillen. Joe Cocker is uitstekend bij stem gebleven en heeft in 2010 nog een prima Hard Knocks afgeleverd, weer een iets steviger album in de reeks.

Rod Stewart is een rap tempo zijn wilde haren kwijt geraakt na 1998, na When we were the new boys. Hij ging al muzikaal zwalken vanaf het einde van de jaren '70, had nog wel commercieel succes met albums als Body wishes in de jaren '80, individuele nummers in de jaren '80 en '90. Maar wat voor Stewart nog erger was: hij verloor zijn kenmerkende raspende stem (inmiddels een hese, slappe variant van wat het ooit was) en hij is sinds het begin van de 21e eeuw bezig met een ongekend treurige muzikale periode, de oneindigende American Songbook cyclus.

Per saldo is Cocker er anno nu veel beter aan toe, serieuzer met zijn werk. Als je veel van zijn albums hebt, vanaf Civilized man, kun je prima compilaties maken. Ik hou meer van zijn steviger werk dus heb ik ook een paar leuke stevige eigen bedachte albums. Van Rod Stewart zit zelf samenstellen er niet meer in, mede door de achteruitgang van zijn stem.

Ik vind overigens Could you be loved een gemiddelde cover van Cocker, die sterk eindigt.

Dat is precies de overeenkomst tussen Stewart en Cocker. Beide zijn vanaf 1984 zeer productief gebleven. Maar beide werk is de laatste 28 jaar zo bedenkelijk dat je nog net een aardige compilatie van ongeveer 20 nummers kan samenstellen.

20 is echt wat aan de krappe kant.

Joe Cocker is vanaf 1984 van een constant niveau inzake soort muziek en vocaal. Daar is heel veel leuks uit samen te stellen.
Cocker maakt middle-of-the-road rock, gecombineerd met af en toe een scherp randje en uiteraard zijn nimmer haperende stem. Als je dat niet goed vind vanaf 1984 kun je elk album wel 2** geven maar de vraag is of je je daar blijvend over moet opwinden. Dan is het gewoon niet je artiest.

Rod Stewart heeft zijn verwaterde en bleek geworden traditionele muzikale aanpak tot en met Tonight I'm yours (1981) nadien per album bijgesteld en gewijzigd. Dat leidt in de periode 1982-1998 nog tot een, soms interessante, bonte schakering van allerlei (sterk) verschillende cd's, in de meest uiteenlopende opzichten.

Daar zijn wel eigen compilaties van te maken (alles kan uiteraard) maar het leidt zelden tot een homogeen en smaakvol geheel vanwege de diversiteit. Vanaf 2001, de keuze van de American Songbook en uiteindelijk zijn zwaarwegende stemverlies is hij eigenlijk min of meer onherkenbaar geworden ten opzichte van z'n oude zelf.

Wederom een degelijke worp van Cocker.Zo tijdens werkzaamheden is dit prima te behapstuken.Ga je er wat intensiever naar luisteren hoor je wel wat schoonheidsfoutjes. Het blijft allemaal wat vlak ene hebt vaak het idee dat er meer te halen was.
Mag de pret niet drukken en Could You Be Loved is prima gedaan.Ook speciale vermelding voor Need Your Love So Bad .
3 en halve ster.

Bij Joe Cocker val ik in herhaling. De keuze tussen 'degelijk' en 'echt goed' valt hier op degelijk. De parel 'N'oubliez jamais' is wel wonderschoon. Omdat 3,25 sterren niet kan, neig ik toch naar 3. Uiteindelijk staan er mijns inziens slechts 3 heel sterke nummers op (1, 2, 4). Al de rest is degelijk, maar het wordt een lange rit als er vanaf song 5 geen echte hoogtepunten volgen. Het is ook de score die ik om dezelfde reden gaf aan 'Cocker' en 'Unchain My Heart'. Lager dan 3 vind ik de man onrecht aandoen.

Ook nog een speciale vermelding voor 'Wayward Soul' (sfeertje en gitaar) en 'Across From Midnight' (dringend eens tijd besteden aan Tony Joe White). Toch 3,5 sterren? Neen, de rest is te gewoontjes.

En 'Need Your Love So Bad' ken ik zo goed van Fleetwood Mac. Een cover daarvan kan alleen maar tegenvallen en doet dan ook.

Als zanger waardeer ik al jarenlang Joe Cocker, dit in tegenstelling tot Rod Stewart. Die leverde na zijn vertrek uit the Faces nog 4 uitstekende albums af en daarna was het over, uitgezonderd zijn unplugged cd. Die was wel weer goed. Joe Cocker verwierf bekendheid na een spectaculair optreden op het Woodstockfestival, daar was een film van gemaakt en miljoenen bioscoopbezoekers, waarvan ik er één was, zagen hem al luchtgitaarspelend en met rauwe stem : with al little help of my friends het Beatles nummer vertolken. Hij werd een ster en Joe’s benen konden de weelde niet verdragen, hij leefde op drugs, drank en sigaretten. In 1991stopte hij met de slechte gewoontes en ging gezonder leven. De albums werden voorspelbaar, zijn stem bleef echter intact en onverwoestbaar. Op deze cd speelt zijn oude maat Chris Stainton ook weer mee. Helaas stierf Joe Cocker op 70 jarige leeftijd. Rod Stewart werd een paar jaar geleden in de adelstand verheven en gaat nu, ondanks zijn rasperige stem en armzalige repertoire door het leven als Sir Roderick.

Fijn album. Joe Cocker deed hier nog steeds goed waar hij goed in was.