Leonard Cohen - Dear Heather (2004)

Nu al een nieuwe van Leonard Cohen? De vorige is pas 3 jaar oud!

de ouwe monnik zal nog eens de studio ingekropen zijn zeker?

soort afscheidsalbum dit

prachtig album in ieder geval!

Mij kan dit album me niet bekoren.

idd een tegenvaller na ten new songs.
Cohen gaat hier in dezelfde stijl door maar op de eoa manier klinkt dear heather stukken minder.

Binnenkort weet nieuw werk te verwachten van Cohen en voor de verandering gaat hij weer op toernee.

Zonder twijfel de minste plaat van Cohen. Maar als dit je 'slechtste' werk is dan ben je absoluut een topartiest. Sterkste nummers zijn 'Go No More A-Rovin', 'The Letters', 'Nightingale' en 'The Faith'. Af en toe zijn de nummers wat saai, en de bonus live track 'Tennessee Waltz' is overbodig, maar als geheel is het prima aan te horen.

Moet ik in slaap vallen? Moet ik me hier aan storen? Moet ik hier om lachen? Of moet ik dit misschien mooi vinden? Ik weet bijna zeker dat dat laatste de bedoeling is. Het spijt me heel erg, maar of deze plaat is nou eenmaal niet zo goed, of ik ben er gewoon te jong voor.

Een geforceerd klinkende natte stem die zit te fluisteren, compleet wachtkamerjazz en goedkope achtergrondzang erbij. Ik geef toe dat de teksten er mogen wezen, maar van de manier waarop ze gepresenteerd worden krijg ik het idee dat 'Heather' een slaapprobleem had en Leonard Cohen haar wilde helpen droomland weer te bereiken. Ik mis variatie, ik mis spanning, ik mis iets pakkends.

Dear Heather is het eerste album van Leonard Cohen dat ik hoor, en toch kan ik al wel concluderen dat de beste man toen hij deze plaat opnam al een flink eind over zijn hoogtepnt heen was. Ik vind het niet leuk om deze artiest af te branden, want ik heb van genoeg mensen gehoord hoe goed hij is, en ik geloof ze. Dear Heather is voor mij echter geen prettige kennismaking en een muziekalbum dat me niet weet te boeien.

Ach, gewoon Greatest Hits kopen, in principe heb je dan het beste van LC in huis. Live is de man trouwens nog steeds belachelijk goed. Zijn charisma zal ik nooit meer vergeten.

Tja, da komt ervan als iemand jou aanpraat via het forum om dit album te reviewen... want beste MDV, deze plaat is geschikt voor gevorderden. Maar je kan bv. 'Leonard Cohen - The Essential", een dubbelcd met al zijn essentiele nummers eens beluisteren, dat is al veel meer de moeite.
En als je liever een regulier album wil: "I'm Your Man" is heel toegankelijk

Ik zal er misschien eens achteraan gaan, ik heb een hekel aan muziek slecht vinden en leer graag dingen waarderen.

Dat is een mooie eigenschap van je MDV.
Ik ben daarmee gestopt, dingen moeten het verdienen om te worden gewaardeerd.
Cohen maakt hier een misser vind ik.
Verder niets dan lof over de man.

Ik vind de jodenharp (heet dat zo in het Nederlands? Jodenharp?) kutjehard. Hij duikt in sommige nummers op en ik vinnum vet.

Kutjehard? Voor iemand die de muziek van Cohen zo kan waarderen, zou ik denken dat er wat meer eloquentere uitdrukkingen zouden bestaan.

Mag ik je er op wijzen dat die post is geschreven na anderhalve fles champagne? Op zulke momenten ben ik niet altijd even welbespraakt, zo blijkt.

Op zich wel een tip, om met flink wat champagne op Dear Heather te draaien.

Sowieso zijn Leonards platen goede drinkplaten.
"I fought against the bottle, but I had to do it drunk"

Haters zullen haten en zeggen dat ik een Leonard Cohen-fanboy ben, wat ik in feite ook ben, maar "Dear Heather" is gewoon een mooi album. Punt. Commentaar op het album, ik snap het wel, maar het steekt allemaal gewoon sterk in elkaar. Een beetje grabbelton is het wel met een oude live-opname, een herbewerking van een outtake van eind jaren 70, stukken die meer naar spoken word neigen en "echte" liedjes.

Toch is het weer een interessante plaat van Leonard: "So We'll Go No More A-Roving" van Byron is sterk op muziek gezet en het nummer "Undertow" vind ik vooral door zijn stoombootsaxofoon erg boeiend. Natuurlijk zakt de plaat ook wel eens in, "Dear Heather" vind ik maar matig en "To a Teacher" is ook niet iets om wild van te worden, maar de afwisseling van tot op het bot uitgeklede jazz- en folkachtige liedjes en gesproken woordstukken blijven mij zeker boeien. Goede plaat, al snap ik dat ie net zo goed als tussendoortje beschouwd kan worden.

Eerste indruk is dat Cohen er na het tegenvallende Ten New Songs (2,5*) nog verder op achteruit gaat.

Eerste plaat van Cohen die ik niet gauw opnieuw wil horen.
Zelfs geen enkel nummer waarvan ik kan zeggen dat het op z'n minst goed is.

Later waarschijnlijk meer..

Ook na een tweede luisterbeurt wordt het er niet veel beter op.

De eerste drie nummers zijn vrij goed en daar is dan ook vrijwel alles mee gezegd.
Afsluiter The Faith en There For You zijn nog aanvaardbaar maar de rest is echt weinig aan.

Cohen's eerste 'echte' vergissing.

2 *

Ook weer een mooie Cohen, soms een tikkie frivool, vond ik bij de eerste beluisteringen. Die lichte irritatie viel later weg, toen de puzzelstukjes van dit album voor mij op zn plaats vielen. Hij blijft in staat om gevoelens van verdriet, melancholie en blijdschap mooi muzikaal te vertolken.

Na dit album aandachtig beluisterd te hebben, moet ik toegeven dat dit niet zijn sterkste album is. Maar er staan wel een paar prachtige songs op, zoals Villanelle for our time, There for you en Go no more a-roving. Echter Dear Heather en Tennessee Waltz zijn zeer matig. Tennessee Waltz had er hel;emaal niet op gehoeven, past niet bij het geheel. Echt minder dan zijn volgende albums.
Verder vind ik dat Sharon Robinson te nadrukkelijk aanwezig is, dus het is een album van Cohen/ Robinson.
Maar omdat het Cohen is en er toch mooie nummers op staan geef ik toch een voldoende, een 3.0*