Dit album klinkt na meer dan 30 jaar nog steeds bijzonder fris. Een soort van angst pop maar dan met meer traditionele instrumenten (zelfs een orgeltje?) in vergelijking tot sommige andere acts uit die tijd die hun angsten ventileerden door synths.
De ritmesecties zijn om te smullen, zowat alles wordt bepaald door de drums en in mindere mate bas. Ondanks het dreigende en angstige karakter zijn de songs soms onverantwoord dansbaar, en de ritmes zeer funky. Het is een bijzondere combinatie, net deze elementen maken dit album uitzonderlijk goed. Kant A is beter dan kant B, maar dat heeft vooral te maken met het hoge niveau van de eerste vijf songs.
De mix van alle Comsats ingrediënten komt nog het best tot uiting tijdens het nummer Dark Parade (Sleep No More). Plak kant A van Sleep No more aan kant A van dit album en je hebt misschien wel het beste Post-punk album uit die periode.
Overigens is dit, of ze het nu ontkennen of niet, de ultieme inspiratie voor Bloc Party. De sfeer, de teksten, zelfs de fraaie hoes van dit album lijkt als twee druppels water op BP's Weekend In The City. Draai voor de aardigheid SRXT na Total War en hoor de gelijkenis.
Typisch één van die albums die enerzijds een niet te missen tijdsdocument zijn, en anderzijds nooit gedateerd zullen klinken.