Een leuke kans om de Paradise Lost en de Frozen Illusiontapes op cd te scoren. De eerste drie nummers verschenen eerder onder de titel Paradise Lost. De tape verscheen in 1988 en de band leek toen heel erg op hetgeen Bolt Thrower deed op In Battle There Is No Law. Morbid Existence bevat wat flarden van dingen die we later op Lost Paradise tegenkwamen.
De Frozen Illusiontape is dé shit wat mij betreft. Dit ding zette mij in vuur en vlam. Hier onderscheidde de band zich door zich toe te gaan leggen op de klassieke doom/death dat het debuut zou sieren. Het dorre wereldbeeld dat werd geschetst door het titelnummer greep me onmiddelijk bij de strot. De angstaanjagende schommelriffs en de horrorleads van Gregor Mackintosh en de diepe grunt van Homes lieten me lange tijd niet los. De LP verscheen niet lang na de tape. Ik moest en zou dit in huis halen. De opmars van de band uit Halifax was begonnen.
De laatste vijf nummers verschenen eerder in 88 of 89 onder de titel Plains Of Desolation en bestaat louter uit livenummers. Niet eens heel verrekte slecht opgenomen. Opnieuw is er de haast genante Bolt Throwergelijkenis. Vooral in Plains Of Desolation en Nuclear Abomination. (Bolt Thrower kwam met Nuclear Annihilation) Gelukkig is er ook Our Saviour en het Paradise Lost-lijflied Paradise Lost.
Ik denk dat het alleen voor nostalgicie aantrekkelijk zal zijn. Ik ben er zo één en ik vond het een verrijking om deze troep weer eens in de auto te kunnen draaien.