menu

Cabaret Voltaire - The Crackdown (1983)

mijn stem
3,60 (41)
41 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Electronic
Label: Virgin

  1. 24-24 (5:55)
  2. In the Shadows (4:33)
  3. Talking Time (5:16)
  4. Animation (5:40)
  5. Over and Over (4:25)
  6. Just Fascination (4:04)
  7. Why Kill Time (When You Can Kill Yourself) (3:51)
  8. Haiti (3:18)
  9. Crackdown (6:24)
  10. Diskono * (5:48)
  11. Double Vision * (4:15)
  12. Badge of Evil * (5:28)
  13. Moscow * (4:53)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 43:26 (1:03:50)
zoeken in:
avatar van dazzler
4,0
THE CRACKDOWN 1983

Ik ontdekte medio jaren 80 in een recensie van een OMD album
een link naar Cabaret Voltaire en dacht ... die moet ik ook eens proberen.
The Crackdown werd het eerste album dat ik beluisterde.

Het duurde niet lang of ik was bijzonder geïntrigeerd
door deze elektronische avant-garde meets pop plaat.
Want dat is precies wat dit Britse duo deed op haar platen
die ze tussen 1982 en 1988 voor Virgin / Emi maakten.

The Crackdown blijft mijn favoriet.
Vooral kant 1 is van uitmuntende kwaliteit.
Het met funk invloeden geïnjecteerde 24-24 opent met klasse.
De nummers op kant 1 vloeien haast ongemerkt in elkaar over.

In the Shadows is experimenteler, meer op percussie gericht,
en bouwt zo een organisch rustpunt in. Talking Time gaat regelrecht
de new wave toer op met zijn prominente baslijnen.

Animation focust zelfs op de dansvloer.
Hier haalde Front 242 overduidelijk de mosterd.

Kant 2 begint met het zwakste nummer van de plaat.
Over and Over struikelt over zijn eigen ritme, maar Just Fascination
(samen met de titeltrack ook op 12" verschenen) is de hit van de plaat.
Geen hit waarmee je de lijstjes haalt, maar een cult anthem.

Why Kill Time lijkt dan weer een parodie op de doorsnee new wave hit.
Ook de sarcastische knipoog naar menig doemdenkende navelstaarder
ontgaat de luisteraar niet. Klinkt als het nichtje van DAFs Der Mussolini.

Haïti is een meesterlijke instrumental, al valt hij qua sfeerzetting
lichtjes uit de toon, naast de andere, veel meer op beats geënte nummers.
Crackdown zelf is een prachtige finale van dit sterke album.

In dat laatste nummer hoor je bijvoorbeeld heel goed
de bijdrage van Dave Ball (dat jaar ook geniaal aan zet op zijn
solo-album Strict Tempo) die voor de ritmische omkadering zorgt.

De opvolger Microphonies zou zich meer op de dansvloer richten,
maar met The Crackdown maakten de Cabs hun meest toegankelijke
new wave plaat. Hun pionierswerk was veel experimenteler.

Aquila
De electronische avant-garde en Britse industrial maken de latste dagen overuren in iTunes en CD speler. Naast Coil mij ook weer verdiept in Cabaret Voltaire. Nu deze plaat opstaan (gisteren nog Red Mecca), ongelofelijk cheesy, maar evenzo catchy electronica met zo'n herkenbaar tijdgeluid (maar opvallend sterk in ritme). Nu ik dit hoor weet ik dat ze zeker (veel) beter hebben gedaan, maar zo'n nummer als Talking Time vind ik toch wel heel fijn. En dan blijkt het nummer erna nóg weer opzwepender. Jammer dat de vlakke vocalen de achilleshiel zijn gebleven bij Cabaret Voltaire.

wijsneus
dazzler schreef:
THE CRACKDOWN 1983
Haïti is een meesterlijke instrumental, al valt hij qua sfeerzetting
lichtjes uit de toon, naast de andere, veel meer op beats geënte nummers.
Crackdown zelf is een prachtige finale van dit sterke album.


Voor mij is Haiti juist het hoogtepunt van dit albm (qua sfeer).

Maar in de context van het geheel zijn The Crackdown en Just Fascination natuurlijk de voltreffers.

dazzler schreef:

maar met The Crackdown maakten de Cabs hun meest toegankelijke
new wave plaat. Hun pionierswerk was veel experimenteler.


Toch zou ik ook The Covenant, The Sword & the Arm of The Lord zeker tot hun wat toegangkelijker albums willen rekenen.
Wat meer funky dan deze, en ook iets harder qua BPM.

avatar van BeatHoven
4,0
Verrassend catchy plaat van het electronic-duo. De laatste 4 nummers vallen door het ambient-geluid (wat op zich wel een genot is) uit de boot, in wat voor versie van het album ze dan ook mogen aanwezig zijn. De originele 9 nummers zijn redelijk toegankelijk, met energieke, haast dansbare beats. Er is genoeg afwisseling en voor elk wat wils.
In mijn opinie, het beste nummer: "Why Kill Time (When You Can Kill Yourself)"
Minste nummer: "In the Shadows"

avatar van matthijs
3,0
Hmmm... weet mij niet zo te raken. Qua sfeer doet het me een beetje denken aan de vroege Sisters of Mercy & Dead can Dance anno 80er jaren (toen dat nog een gitaarband was) en the Swans.

buizen
Heb de Japanse versie op vinyl gescoord. Zoek de verschillen maar eens op Discogs.
Ga 'm in de 'kerstvakantie' draaien.
Recensie volgt.

avatar van dazzler
4,0
buizen schreef:
Zoek de verschillen maar eens op Discogs.

Ik kijk uit naar je recensie.

Het enige verschil met mijn editie is de 12" versie van Crackdown.
Maar die heb ik op een 12" verzamelaar van Cabaret Voltaire staan.

De 4 tracks van de bonus EP zaten ook standaard bonus bij de originele UK CD release.
Die zijn trouwens een pak minder interessant dan het album zelf op Diskono na.

buizen
dazzler schreef:
(quote)

Het enige verschil met mijn editie is de 12" versie van Crackdown.
Maar die heb ik op een 12" verzamelaar van Cabaret Voltaire staan.

De 4 tracks van de bonus EP zaten ook standaard bonus bij de originele UK CD release.
Die zijn trouwens een pak minder interessant dan het album zelf op Diskono na.

Het draaien van vinyl vind ik zo heerlijk, dazzler.
En de collectorsfactor.

Dat er op een CD'tje (allemaal re-releases als het om dit album gaat, in '83 was er alleen LP en cassette, en in de USA had je dan nog 8-tracks, alleen niet van dit album) 4 extra nummers staan voel je niet echt als een vreugde. Het is zo nietszeggend.

Deze 4 extra nummers op het album dat ik onlangs heb gescoord komen echter op een extra zwarte schijf!
En dat voelt en beleeft zo anders! Vond het album al zo zwaar en daardoor meteen interessant (niet eens open gemaakt uit het folie, het was uit een zaak waar alles in perfecte conditie werd aangeboden) maar dat kwam dus door die extra 12" vinylschijf! (staat nergens op de hoes dat die er bij zit).

Een verschil is ook de magische obi-strip die het album zo kenmerkt en het hartje van vinylfreaks altijd sneller doet kloppen. Een obi-strip is een strook (papier) gewikkeld om een LP-hoes (of een boek, dat kan ook) met daarop essentiele info in Japanse karakters/tekens over release, tracks, etc.
De strook is gewikkeld zoals ook de band ('riem') om de kimono (Japans kledingstuk) is gewikkeld.
Meer info.
Een album met een obi-strip, een Japanse release dus, is altijd magisch voor verzamelaars.

Er zit ook een mooi inlegvel bij het (Japanse) album, VIL 6069.

Op discogs:
CD (re-release) UK, 1985
Have: 418
Want: 59
medium sold price: € 7,74

LP UK, 1983
Have 448
Want 181
msp: € 10,-

LP Japan (VIL 6069), 1983
Have 1
Want 22
msp -- (nog niet verkocht via Discogs) (1 for sale: € 45,-).

Dus vinylliefhebbers zijn vooral verzamelaars/collectors en CD-mensen zijn vooral muziekliefhebbers?
Nee! natuurlijk niet, ook vinylliefhebbers zijn in de eerste plaats muziekliefhebbers, zij kennen echter een extra dimensie.
In de 'kerstvakantie' gaat de draaitafel overuren maken, heb al een select rijtje albums klaar staan. Ook voor mij relatief nieuwe muziek, zoals deze.
Recensie volgt.

avatar van dazzler
4,0
buizen schreef:
Dus vinylliefhebbers zijn vooral verzamelaars/collectors en CD-mensen zijn vooral muziekliefhebbers?
Nee! natuurlijk niet, ook vinylliefhebbers zijn in de eerste plaats muziekliefhebbers, zij kennen echter een extra dimensie.
In de 'kerstvakantie' gaat de draaitafel overuren maken, heb al een select rijtje albums klaar staan. Ook voor mij relatief nieuwe muziek, zoals deze.
Recensie volgt.

Wat doe je dan met mensen die zowel een vinyl als een cd-exemplaar koesteren?

Ik verzamel echter enkel het continentale vinyl (gemakkelijker te vinden en goedkoper).
Dus heb ik het Duits geperste album (geen opnieuw uitgebrachte 180 gram vinyl schijven voor mij)
uit 1983, maar zonder de extra EP (die was UK en Japan only). Die staan wel op mijn oude CD exemplaar.

Ik blijf uitkijken naar je recensie.
Kant 1 heeft een geweldige flow en paart elektronisch vernuft aan een soort funk-wave.
Kant 2 is meer een verzameling tracks met onverwachte new wave hitpotentie.

buizen
Spooksteden als Detroit, grauwe oostblokwijken als in Polen en het toenmalig Berlijn, de Ja-knikkers, ouwe rails en sporen in het veengebied, aardappelmeelfabrieksinstallaties: buizen houdt erg van het industriele, visueel.
Deze geluidsdrager bevat echt prachtige industriele muziek. Auditief aan de slag dus, met dat minimalistische. Maar er is ook een stiekem tevreden knorrend bassje, een beetje funky.
Je hoort de metaalarbeiders continue.
Meer info volgt.

buizen
dazzler schreef:
(quote)

Wat doe je dan met mensen die zowel een vinyl als een cd-exemplaar koesteren?

Ik hoop voor die mensen dat ze regelmatig het vinyl draaien. Moet je wel een goede speler en installatie voor hebben natuurlijk. Dan begint het plezier.

buizen
Wat hebben bands als ABC, Heaven 17, The Human League, Moloko, Clock DVA en ook Cabaret Voltaire gemeen?
Ze komen allemaal uit Sheffield.
Die toen grote metaalindustriestad. Maar drie knapen kozen hun eigen experimentele industrial en elecotronic music als escape from reality.

24-24 is een erg mooie nummer in de zin van bij uitstek industrieel. Mechanische geluiden, een monotoon ritme en ook de 'zang' (deels een soort commentaarstem) zorgt ervoor dat er geen seconde vrolijk kan worden ontsnapt uit het gedicteerde stramien.
Heb de tekst niet gelezen maar het gaat vast over hard werken in de industrie.

Why Kill Time (When You Can Kill Yourself) heeft een steeds oplaaiend en dan weer dichtgeknepen soundje gecombineerd met een hoog aantal bpm, zodanig dat het de latere technohouse voorspelde. Erg leuk gedaan. En enigszins abrupt is de song dan ten einde.

Drie bandleden. Eentje speelt gitaar de ander bas een drummer hebben ze niet (wel een computer) en alledrie spelen ze ook 'keyboards'. Chris Watson heeft als officiele muzikantfunctie 'tape editor'.
Ze knutselden zelf instrumenten in elkaar.
Ik geloof meteen dat ze zeer invloedrijk zijn geweest op de genres na hen en voor veel 'avantgarde'bands een inspiratie zijn geweest.

Het album is wel erg van de soundjes en van het experimentele en behoorlijk industrieel.
Dat dit uiteindelijk geen bevrediging geeft (muziek moet 'swingen') blijkt wel uit dat Cabaret Voltaire later bewust meer de dansbare kant op wilde gaan. 1 zo'n album is leuk maar je moet toch verder.

Oppervlakkig gezien is het wat depressieve muziek die me weinig aanspreekt maar hoe vaker je het luistert hoe anders je soms bepaalde songs 'leert horen'.
Een album dat je niet op elk moment van de dag er even bij pakt en om eens lekker vrolijk van fijne muziek te worden gaat draaien. Maar voor bepaalde momenten zoals de nacht, heel fijn om eens in te duiken.
Een *-waardering volgt t.z.t. Eerst nog wat meer songs van dit album zien te bespreken.

avatar van dazzler
4,0
buizen schreef:
24-24 is een erg mooie nummer in de zin van bij uitstek industrieel. Mechanische geluiden, een monotoon ritme en ook de 'zang' (deels een soort commentaarstem) zorgt ervoor dat er geen seconde vrolijk kan worden ontsnapt uit het gedicteerde stramien.
Heb de tekst niet gelezen maar het gaat vast over hard werken in de industrie.

Ik denk dat die analyse klopt.

Al wordt er gefluisterd dat dit nummer een knipoog is naar Twenty Four Hours van Joy Division.
En Do Right (openingstrack van opvolger Microphonies) doet hetzelfde, maar dan richting Wham!

Hebben de heren (vanaf dit album een duo als ik me niet vergis) toch gevoel voor humor?

Groeien moet de plaat inderdaad.
Maar als ze dat doet ontdek je vooral op de eerste helft toch een hypnotiserende flow van beats.

Het industriële experiment zit toch eerder in de oudere langspelers.
Vanaf The Crackdown proberen de heren toch een zekere hitgevoeligheid na te streven.

avatar van dix
dix



Ik weet dat 'hij' van Moloko ooit in Chakk speelde. Die kwamen uit Sheffield en klonken ook zo. Maar ik hoor niets aan Moloko dat aan die tijd refereert.

BTW mijn favoriet uit die tijd en contreien: Hula

buizen
dix schreef:
(quote)



Ik weet dat 'hij' van Moloko ooit in Chakk speelde. Die kwamen uit Sheffield en klonken ook zo. Maar ik hoor niets aan Moloko dat aan die tijd refereert.

BTW mijn favoriet uit die tijd en contreien: Hula

Moloko is (was, want ze bestaan niet meer) zeker ook mijn favoriet. Heerlijke aparte aanstekelijke triphop/dance of hoe moet je het omschrijven. The Time Is Now and Sing It Back zijn toch geweldige composities.
Een band ontstaan uit een relatie. De relatie is over, de band (het duo) probeerde het nog met een nieuw album om 'zakelijk' wel partners te blijven maar.. "Ik zie gewoon niet in hoe we verder moeten. Daarvoor was de totstandkoming van Statues toch te moeilijk." lees je op wiki. Net als dat ze uit Sheffield kwamen. Neem aan dat de Engelse Wiki toch niet zo slecht is dat ze eigenlijk uit Manchester kwamen o.i.d.

avatar van Mjuman
buizen schreef:
Wat hebben bands als ABC, Heaven 17, The Human League, Moloko, Clock DVA en ook Cabaret Voltaire gemeen? Ze komen allemaal uit Sheffield. Die toen grote metaalindustriestad. Maar drie knapen kozen hun eigen experimentele industrial en elecotronic music als escape from reality.


Ik neem aan alle info komt uit het groot Vrouwtje Vertel-Maar Voorleesboek? Waarom moet de bekendste zanger uit Sheffield in dit rijtje onvermeld blijven, Joe Cocker? Toch een prachtvoorbeeld van industriële - zwartekolengruis - zang en een invloed voor velen? En waarom moet de Ierse Róisín Murphy - zowel voor- als achternaam zijn een hint - geannexeerd worden als Brits?

Misschien toch eens wat achtergrondinfo lezen voordat je gaat fabuleren. Zoals al vaker gezegd: info op wiki is kwantitatief/chronologisch vaak correct (simpel te verifiëren), maar kwalitatief wil het wel eens rammelen.

Eea is bijv simpel te staven aan de hand van Simon Reynolds, Rip it Up, waarin de hoofdstukken over Industrial juist de meest informatieve zijn. Industrial is als subgenre op zich al een vrij brede typering - een thematiek als de mens-machinegedachte (de mens als machine) loopt van Kraftwerk, Cabaret Voltaire, Clock DVA (Man-Amplified) naar John Foxx (Ultravox! - I Want to Be a Machine, Artificial Life, Metal Beat).

FYI: Róisín Murphy heeft dit jaar het uitstekende Róisín Murphy - Hairless Toys (2015) uitgebracht, misschien een volgende bestemming voor je muzikale ontdekkingsreis.

Als je liever gluurt dan leest, is Synth Britannia misschien een aardige intro: Synth Britannia - YouTube

avatar van dix
dix
Mjuman schreef:
FYI: Róisín Murphy heeft dit jaar het uitstekende Róisín Murphy - Hairless Toys (2015) uitgebracht, misschien een volgende bestemming voor je muzikale ontdekkingsreis.

Duh.

Dan heb ik andere suggesties. Zowel Iron Maiden als Def Leppard komen uit Sheffield.
Die zijn op vinyl (da's essentieel heb ik begrepen) makkelijk te vinden en ze spelen 'metal'.

avatar van Rudi S
dix schreef:
Zowel Iron Maiden als Def Leppard komen uit Sheffield.


Oh, nu heb jij buizen echt nieuwsgierig gemaakt

buizen
Mjuman schreef:
(quote)


Ik neem aan alle info komt uit het groot Vrouwtje Vertel-Maar Voorleesboek? Waarom moet de bekendste zanger uit Sheffield in dit rijtje onvermeld blijven, Joe Cocker?

Er zijn veel meer namen van artiesten en bands uit Sheffield onvermeld gebleven. Ik somde een rijtje op, niet de volledige rij.
Niemand hierboven noemt voor mij iets nieuws uit Sheffield.

Als mensen eigenlijk bedoelen te zeggen dat je niets mag zeggen over een artiest of een achtergrond uit een genre waarin je minder thuis bent, zeg dat dan.
Metalheads mogen niets zeggen over new wave of industrial, toch?

avatar van dix
dix
buizen schreef:
Buizen houdt erg van het industriele, visueel.
buizen schreef:
Deze geluidsdrager bevat echt prachtige industriele muziek.
buizen schreef:
Je hoort de metaalarbeiders continue.
buizen schreef:
Drie knapen kozen hun eigen experimentele industrial en elecotronic music als escape from reality.
buizen schreef:
Het album is wel erg van de soundjes en van het experimentele en behoorlijk industrieel.

Sorry Buizen, maar ben je niet een beetje 'Crushed By The Wheels Of Industry ?

buizen schreef:
Heb de tekst niet gelezen maar het gaat vast over hard werken in de industrie.
Yeah right..... Mallinder Watson en Kirk waren kunstacademie-studenten. Arty Farty Fags dus.

avatar van Mjuman
buizen schreef:
Als mensen eigenlijk bedoelen te zeggen dat je niets mag zeggen over een artiest of een achtergrond uit een genre waarin je minder thuis bent, zeg dat dan.


Zou dit de "missing link" kunnen zijn Geef voor New Wave (1977) ? Zie track 11. Verder gelieve mij geen woorden toe te schrijven die ik niet heb gepost. Het ging mij, zoals wel vaker, puur om het bestrijden van het Broodje Aap-verhaal ofwel Studio Snugger syndroom: het verspreiden van "ruis" a.k.a. halfbakken info. Gewoon een verzoek om feiten te checken.

buizen schreef:
Metalheads mogen niets zeggen over new wave of industrial, toch?


Again: the song remains the same, het thema blijft hetzelfde: get your facts together. Hoe vaak zie je mij posten bij metal? Verklaring is simpel: het doet me nix en ik kan er nix over vertellen en ik vind het niet erg om het zo te houden - genoeg andere muziek. Al is een enkel live concert nog wel te doen

Escape from reality is trouwens wel heel erg Kwien.

Jean-Maurice
Legendarische band die met recht gezien kan worden als een van de pioniers van de elektronische muziek. Als er een band is die de popmuziek heeft veranderd en vernieuwd dan is het wel deze. Lang voor Depeche Mode c.s. experimenteerden ze met elektronische muziek. Ze waren tijdgenoten van Kraftwerk. Dit album is een van hun beste vind ik hoewel ik 'The Covenant, The Sword & the Arm of The Lord' uit 1985 ook goed vind, synthpop/avant-garde met exceptionele hoogstandjes. Ik heb ze afgezien van wat nummers op dit album en hun oudere werk met de klassieker 'Nag Nag Nag' eigenlijk pas na de jaren 80 ontdekt. Dit album is aanstekelijk mooi door een mix van schijnbare eenvoud en complexiteit. De ambient bonustracks hadden er voor mij niet op gehoeven bij deze remaster uit 2013. Ik ga voor de originele 9 tracks. Wel is de productie van deze rerelease erg mooi.

avatar van ArnoldusK
4,5
Dit is verdorie beter dan goed.
Elk nummer heeft wel een krachtige 'hook'.
Heerlijke repetitieve EBM.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:42 uur

geplaatst: vandaag om 09:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.