Chris Rea - Wired to the Moon (1984)

Ik ben pas begonnen met het kopen van Chris Rea albums vanaf Shamrock diaries en dan ook weer eens niet allemaal. Ik heb er een stuk of 10, geloof ik.

Shamrock diairies vanwege Josephine.
Een jaar eerder kocht ik de singles I don't know what it is but I love it en de titelsong van dit album Wired to the moon. Blijkbaar was dat nog te weinig om aan een LP van Chris Rea te beginnen.

Jammer dat ik dat toen niet heb gedaan en deze cd eigenlijk pas vrij recent heb aangekocht. Ik schrijf het vaker, je bent nooit te oud maar Wired to the moon had eerder gekund.

Het is overigens een typisch Chris Rea album, met alle geluid, trucjes, mooie stukken en zijn warme stemgeluid. In die zin is het nog niet echt verrassend. De vraag is natuurlijk, hoe interessant is het op de schaal van Rea?

Het heeft in ieder geval nog niet de dramatiek van The Road to hell. In die zin blijft Wired to the moon keurig tussen de lijntjes. Hoewel de opener Bombollini alvast allerlei signalen afgeeft dat Chris Rea méér is dan een bard met mooie rocksongs. Later vind je dat ook terug in Ace of hearts.

Maar Wired to the moon blijft toch nog een soort gemiddelde. Rea probeert de vleugels uit te slaan maar benadert nog niet de thematiek die zich feilloos aandient op een album als On the beach. Desondanks uiteraard een 'must have' voor de ware Rea fan.

Met de classificatie ‘vrolijkste plaat’ van Clownvis ben ik het ergens wel eens, maar in het geval van Chris Rea is dat niet per se goed nieuws. Chris’ stemgeluid en gitaarspel zijn fenomenaal en goede liedjes schrijven kan hij ook, maar zo af en toe zit er wel eens een uitglijder tussen en meestal zijn dat de liedjes waarin hij een vrolijke noot probeert te raken.
Opener Bambolini rockt wel lekker en heeft een pakkende hook. Het bruggetje heeft hij op On the Beach vrijwel ongewijzigd opnieuw gebruikt in Lucky Day.
De eerste uitglijder is Touché d’Amour, een slap reggae deuntje. Chris Rea en de franse taal is gewoon geen gelukkige combinatie. Kun je ook terug horen op de in het Frans gezongen tracks van het album Louisiana & New Orleans uit de [Blue Guitars] box.
Shine, shine, shine laat de vertrouwde Rea horen, warm en sfeervol. Reasons ligt in het verlengde hiervan.
De titeltrack is wat al te zoetig en easy listening, en is duidelijk geïnspireerd door de geboorte van de kleine Josephine, voor wie hij later een nog veel mooier liedje zou opnemen.
I don’t know what it is but I love it is duidelijk als hitsingle bedoeld. Intro en couplet klinken veelbelovend, hier had zomaar een tweede I can hear your heartbeat in gezeten. Maar vanaf de modulatie in het aanloopje naar het refrein gaat het mis en maakt hij er een dertien- in-een-dozijn popniemendalletje van.
Naar het eind toe begint Wired tot the Moon dan toch een volwaardig Rea-album te worden. Ace of Hearts, Holding Out en Winning behoren tot de betere tracks op deze plaat, waarmee Water Sign nog net een voldoende scoort.

Degelijk Rea-album, tussen twee pareltjes in. Mijn favorieten zijn Ace of Hearts en Winning, al staat er met uitzondering van Touché d'Amour geen slecht nummer op.

Ik heb me wel altijd afgevraagd waarom er maar 9 nummers op dit album staan.