menu

Robin Trower - Bridge of Sighs (1974)

mijn stem
3,98 (69)
69 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Chrysalis

  1. Day of the Eagle (5:03)
  2. Bridge of Sighs (5:02)
  3. In This Place (4:28)
  4. The Fool and Me (3:53)
  5. Too Rolling Stoned (7:32)
  6. About to Begin (3:46)
  7. Lady Love (3:19)
  8. Little Bit of Sympathy (4:17)
  9. Day of the Eagle [Live] * (2:56)
  10. Bridge of Sighs [Live] * (5:16)
  11. Too Rolling Stoned [Live] * (6:26)
  12. Lady Love [Live] * (3:12)
  13. Little Bit of Sympathy [Live] * (4:47)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 37:20 (59:57)
zoeken in:
moviefreak#1
Geweldig solo album van Robin Trower (lid van Procol Harum). Hij zet een paar solo's neer waar menig gitarist jaloers op word en als je dan 8 nummers verder bent krijg je ook nog een geweldig live optreden van 5 nummers waarbij de solo's nog intensiever zijn en het album nog een halve ster omhoog brengt. Een hele dikke 4,5 * maar het had ook zomaar een 5* kunnen zijn

avatar van Gert P
3,5
Mooie plaat en heb hem gelukkig zonder live nummers, laten ze in vredesnaam originele albums uitbrengen en live nummers op een aparte cd zetten.
als ik live muziek wil horen pak ik wel een live cd maar niet door elkaar.

avatar van Kronos
4,0
Bij Watershed van Opeth staat op de extra DVD het nummer Bridge of Sighs gecoverd. Ik kende tot dan enkel de naam Robin Trower maar had er nooit muziek van gehoord. Nu zag ik dit album tweedehands voor € 4.95 op vinyl. Leek me leuk om te proberen. Straks eens voor gaan zitten.

Down_By_Law
Vreemd dat dit album vrij onbekend is op MM. Wordt toch wel gezien als een rockklassieker van deze ex-Procol Harum gitarist. Eén van de beste gitaristen ooit, en 'Day Of The Eagle' is één van mijn favoriete rocksongs.

avatar van Kronos
4,0
Er staat zeker lekker gitaarwerk op het album maar verder klinkt het voor mij op het eerste gehoor als een nogal doorsnee jaren 70 rockplaatje. Wellicht wordt mijn waardering nog wel groter bij volgende luisterbeurten.

avatar van Kronos
4,0
Inmiddels is het al zover. Een hele ster erbij.

avatar van Simon-Hans
4,0
Heb het album NU PAS gekocht (met livenummers). Het nummer Bridge of sighs ken ik al heel lang. Dit is een prachtig album, met hele sfeervolle solo's. De duidelijk door Jimi Hendrix geinspireerde Trower heeft een mooie eigen gitaargeluid. Ik hoor niemand over de zang? Die vind ik ook heel sterk. Dewar heeft een hele goeie stem, bij vlagen zo goed als Rodgers. Dit is een klassieker! De live nummertje zijn leuk maar niet essentieel, in wezen hoor je het album twee keer achter elkaar, en dat is NIET erg. Twee favoriete track uitkiezen gaat niet, ik heb er drie: Day Of the Eagle, Bridge of Sighs en Rolling Stoned.

avatar van Kronos
4,0
Leuk, weer een stem voor dit mooie album erbij.

Ik ga het seffens nog eens draaien, is weer even geleden.


Edit: het valt me nu eigenlijk serieus tegen.

dileo
kwam de mfsl cd ... staan toch wel wat goede nummers op ...

Ozric Spacefolk
Dit schijnt één van de mooiste platen ooit te zijn.

Lady Love ken ik en is inderdaad één van de mooiste nummers die ik ken.

avatar van Droombolus
4,0
Fok ! Deze plaat is veeeel beter dan dat ik me herinnerde ...... En wat een enorme stap vooruit kwa variatie in het song materiaal in vergelijk met Twice Removed ....... Gelijk een hele ster er bij .....

Ozric Spacefolk
Martin!

Deze plaat zou best nog eens kunnen uitgroeien tot de beste plaat die ik ken.

Deze heerlijke bluesrock, lijkt niet op de heerlijke muziek van Free, Humble Pie of Spooky Tooth, maar ik schaar het er gemakshalve toch onder...

Wat een tijden, en echt veel van dit soort geweldige platen worden er echt niet meer gemaakt....

avatar van levensnevel
5,0
Fascinerend om te merken hoe er af en toe onvermoedde laadjes uit je geheugen open getrokken worden. Sinds een week of 3 ga ik helemaal op in de muziek van Beth Hart..En de beelden van haar Paradiso concert DVD brachten me terug naar de tijd dat ik zelf, zo nu en dan, in die poptempel kwam . Iets wat voor een van oorsprong Rotterdammer voorwaar een hele opgaaf is. Eind jaren 70 van de vorige eeuw had ik het voorrecht om daar aanweizg te zijn bij een concert van een wel erg goede gitarist. Robin Trower, dacht ik.
Dus gisteren maar eens ge YT'ed En voorwaar ik stuitte op de 8 nummers van dit werkelijk schitterend album. Die eerste 2 vinyl schijven heb ik in die jaren echt grijs gedraaid . En veelal met geluidvolumes waar m'n toenmalige huisgenoten niet echt gelukkig mee waren.
Een dikke vijf dus, al was het alleen maar om de sweet memories.
1 klein puntje van kritiek op mijn muziekgeheugen is echter wel op z'n plaats. Het was indertijd niet Robin Trower maar ene Pat Travers die Paradiso volledig op z'n kop zette. Gaan we die ook maar eens YT'en
Enne, snel maar weer eens langs de regionale platenboer om te kijken of ik daar de eerste 2 albums van Robin op de kop kan tikken. Vinyl matuurlijk

Ozric Spacefolk
Robin Trower is bovenal een geweldige gitarist, maar de Robin Trower band bestaat natuurlijk uit drie personen.

We hebben James Dewar op de bas en zang. En hij is echt een fenomenale zanger.

Drummer is Reg Isidore, wie na deze plaat wordt vervangen door Bill Lordan.

avatar van Droombolus
4,0
Als bassist / zanger wordt je door mensen uit mijn generatie altijd gelijk met Jack Bruce vergeleken terwijl ik kwa gevoel veel meer heb met lui als Jimmy Dewar en Martin Turner, maar ja ...... ga dat de modale muziekluisteraar maar eens uitleggen .......

Ozric Spacefolk
Phil Lynott vind ik ook zo'n held.
Wetton ook, maar die speelt niet in een powertrio.

Heb dan weer niks met Geddy Lee en die vent van Budgie...

Jack Bruce is te gek inderdaad. Daar heeft Trower toch nog wat samenwerkinkies mee gehad..

Ik vind dan persoonlijk Dewar, Lynott en M. Turner ook lekkerder qua stem dan Jack Bruce...

avatar van Droombolus
4,0
Ah ! Ik vind Bruce als zanger dan weer een stuk aantrekkelijker dan als bassist ....... en Lynott was een natuurverschijnsel. De manier waarop die z'n teksten in de muziek frommelde is nooit meer vertoond. Wetton is voor mij kwa zanger dan weer minder aantrekkelijk maar als bassist issie buitenkatagorie.

avatar van Ronald5150
4,0
Robin Trower, oftewel "the white Hendrix", zoals zijn bijnaam luidt, levert met "Bridge of Sighs" een puik album af wat laveert tussen blues en rock. Trower werd bekend als gitarist in Procol Harum, maar met zijn tweede album vestigt hij zich als een van 's werelds vooraanstaande gitaristen. Hij is wellicht niet zo bekend als een Eric Clapon, Stevie Ray Vaughan, Jimi Hendrix of een Jimi Page, maar Robin Trower staat bij de kenners bekend als voortreffelijke gitarist, die ondanks zijn vergelijkingen met Jimi Hendrix toch een volstrekt eigen geluid heeft. Ook op "Bridge of Sighs" laat hij dit treffend horen. Met name het titelnummer is van ongekende schoonheid door de broeierige sfeer die Trower creëert met de tonen van zijn gitaar. Ik vind met name de manier waarop Trower omgaat met de dikke snaren (de lage tonen) op zijn gitaar adembenemend. Zijn spel klinkt diep en donker, warm en dreigend tegelijk. Trower speelt op deze plaat in een trio samen met James Dewar op bas en zang, en Reg Isidore op drums. Wat Trower ook siert is dat hij bij zijn leest blijft en zich concentreert op zijn gitaarspel en de zag over laat aan James Dewar, die dit niet onverdienstelijk doet. Zelf heb ik Trower in 2009 live gezien in Nijmegen samen met Jack Bruce. Een geweldig concert dat me altijd bij zal blijven. "Bridge of Sighs" is een sfeervolle plaat gedragen door de mooie gitaartonen van een gitarist die van mij meer erkenning mag krijgen.

Ozric Spacefolk
Met het warme weer komen ook de bluesplaten weer uit de kast.

Zo ook deze. Heerlijke, smeuiige bluesrock met een melodieus sausje...

De manier waarop het slepende Bridge of Sighs overloopt in In This Place is toch echt fenomenaal.

Wat je dan krijgt is een 10 minuten durende melodieuze rocktrack met soul-zang met een dromerige sfeer waar Wishbone Ash nog wat van kan leren.

avatar van viking1
5,0
Geweldig solo album van de ex procol harum gitarist.
Heerlijk rauwe blues/rock met sterke gitaar solo's.

Hoog hendrix/steve ray vaughan gitaar sound gehalte(zeker niet erg).
Buiten het geweldige gitaar geweld ook een erg sterke zanger!
Heb de cd met de bbc bonus tracks.

Deze cd voor mij een echte blues/rock klassieker.
Dit album voor mij zeker op gelijke hoogte met bands als humble pie,johnny winter,rory gallagher,oude zztop,oude fleetwood mac....enz.

Muziekaal misschien niet helemaal met de genoemde bands te vergelijken(maar er zijn zeker raak vlakken).
Inelk geval heerlijk rauwe smerige blues/rock.
Dikke topper play it loud!!!

avatar van pinkfloyd76
5,0
Werkelijk fenomenale bluesrockplaat.
Op vinyl aangeschaft, klinkt al een klok, tijdloze, rauwe, dampend, stomend pallet met tonen van Hendrix en SRV. Robin Trower hoort in het rijtje der grotere snarenberoerders thuis.

avatar van gigage
Het album opent alsof Jimmy Hendrix op elk moment kan gaan zingen. Weinig origineel dus. Het daarop volgende Bridge of Sighs staat al enkele jaren in mijn playlist die me voor een onrustige nacht moet behoeden. Geweldige mystieke bluesballad.

avatar van milesdavisjr
4,0
Wat een lekker plaatje is dit toch. Een typische jaren 70 productie, warm en organisch. De muziek vormt een fijne combinatie van rock en blues met het fraai gitaarspel van Thrower als blikvanger. Dewar is daarnaast een zeer verdienstelijk zanger, wat een lekkere strot had deze kerel toch. Het titelnummer, het relaxte About to Begin of het met psychedelische elementen omgeven In This Place, het zijn stuk voor stuk prima songs. Dat de nummers op dit album wellicht niet vernieuwend zijn, of origineel zal mij eerlijk gezegd worst wezen, als het zo smaakvol wordt verpakt als The Bridge of Sighs ben ik om. Weer een plaat om mijn steeds uitdijende jaren 70 platencollectie uit te breiden, wat heeft dit decennium toch een hoop muzikale juweeltjes voortgebracht.

avatar van Mssr Renard
4,5
Bridge of Sighs is wat mij betreft één van de beste hardrockplaten ooit gemaakt.
En ook op deze plaat is het een powertrio die alles op ons afvuurt.

avatar van mule
Geweldige cd

avatar van iggy
4,0
Ben nou niet bepaald een groot blues liefhebber of kenner. En Trower zegt mij dus HELEMAAL nix. Niet dat dat nu erg verbazend is. Ayway, wat deze kneris laat horen is wel verdomd lekkere blues rock. Prietpraatje zal wel volgen denk ik zo, ha.

avatar van Mssr Renard
4,5
Trower zat bij Procul Harum, maar besloot toch een powerbluestrio te starten. Dat is alles wat ik weet.

Ik zelf hoor dit hier liever dan Procul Harum.

avatar van milesdavisjr
4,0
Bij niet alleen bluesrock liefhebbers staat dit plaatje hoog aangeschreven. De Engelsman maakte eerst furore met Procol Harum - waar ik weinig mee heb maar dat terzijde - om vervolgens in de jaren 70 verder te gaan als The Robin Trower Band. Trower is er vaak van beticht Hendrix te kopiëren maar dat vind ik echt te kort door de bocht. Er zijn inderdaad overeenkomsten maar Robin is talentvol en onderscheidend genoeg om op eigen merites beoordeeld te worden. Dat heeft ook te maken met het feit dat bassist en tevens zanger James Dewar de band kwam versterken. In mijn ogen een fantastische zanger, met een stemgeluid dat is gemaakt voor deze muziek, diep, krachtig en vol met karakter, enigszins in de lijn met Paul Rodgers maar dan wat ruiger. Dan deze plaat; met Day of the Eagle gaat het album als een malle van start, en het moet gezegd, het is een prima song. de titelsong vormt een van de beste songs van deze schijf, licht psychedelisch en de solo's van Trower waaien lekker uit. In This Place is redelijk maar komt voor mijn gevoel nooit tot volle wasdom. Too Rolling Stoned swingt als een malle en vormt een track waarop Trower al zijn lusten kan botvieren. About to Begin trekt deze lijn door, Dewar en drummer Isidore leggen halverwege de song een heerlijk 'groovend' tapijtje neer waarop het fijn soleren is, hier kan ik geen weerstand tegen bieden. About to Begin is loom en melancholisch van aard, degelijk maar ook niet heel opzienbarend. Lady Love is weer wat vlotter en kent ook weer die typische solo's van Robin die psychedelisch aandoen. Een van de beste songs op dit schijfje wat mij betreft. Afsluiter Little Bit of Sympathy vormt een degelijk nummer maar heeft mij nooit helemaal kunnen boeien. Kortom, een fijn plaatje met veel van die typische (begin) jaren 70 kenmerken; een warme productie, bij vlagen swingende Rhythm & blues, uitwaaierende haast hypnotiserende gitaarsolo's en een zanger die zich met dit songmateriaal als een vis in het water voelt. Helaas is niet elk nummer even sterk maar het gebodene is sterk genoeg om er een prima kwalificatie aan mee te geven.

avatar van Droombolus
4,0
Mssr Renard schreef:
Trower zat bij Procul Harum, maar besloot toch een powerbluestrio te starten. Dat is alles wat ik weet.


Aanvankelijk was het een kwartet, Jude, met Frankie Miller als zanger en Andy Fraser deed ook nog een blauwe maandag mee op bas. I Can't Wait Much Longer van Twice Removed, geschreven door Trower/Miller, is daar een overblijfsel van.

avatar van iggy
4,0
gigage schreef:
Het album opent alsof Jimmy Hendrix op elk moment kan gaan zingen. Weinig origineel dus.


Op zich is dat uiteraard ook zo. Af en toe hoor ik er ook wel een vleugje Frank Marino in terug. Of het omgekeerde. Uiteindelijk maakt me dat ook weer niet zo gek veel uit. Want Trower blijkt hoe dan ook een bikkel te zijn op zijn gitaar.
Geen (voor mij) cliché blues/rock die me na 3 nummers al de keel uit gaat hangen. Zelfs de zang van Dewar kan me behoorlijk bekoren. Puur songmatig zit vrijwel alles ook redelijk tot goed in elkaar. Ik zit in ieder geval niet minuten lang per se te wachten op zijn solo. Om na de solo weer half in slaap te dommelen. Uiteindelijk blijven Trower zijn solo's wel het hoogtepunt van zijn nummers. En zo hoort dat ook in dit genre. Robin Trower laat zijn gitaar dan ook machtig mooi gevoelig huilen. Maar ook ferocious uit de hoek komen.
Kortom een blues/rock plaat waar dit Boyke veel plezier aan beleeft.

En geheel eens met milesdavisjr wat betreft het geluid. Warm en organisch dus.
Wat ik wel bloed irritant vind zijn die verdomde fade-outs.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:59 uur

geplaatst: vandaag om 21:59 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.