Na één draaibeurt concludeer je maar alvast: dit duo uit Kopenhagen slaagt in haar dronkenschapsmissie. Die dromerige zang en hoe de plaat bijna in slow motion lijkt te worden afgespeeld; bij de opnames zijn er zonder twijfel een paar flessen aquavit doorheen gegaan.
Of toch niet? Na een aantal luisterbeurten kom je er achter dat over werkelijk alles is nagedacht. De details vallen langzaam maar zeker op hun plek. Overal zitten kleine geluidjes verstopt, waardoor je na tien luisterbeurten nog steeds nieuwe dingen ontdekt. Een beetje á la Broken Social Scene. En dan niet alleen qua geluid en het grote aanbod aan instrumenten. Een titel als Painting Animals In Watercolours zou zomaar op een plaat van de Canadese supergroep kunnen staan en daarbij doet de intro van dat nummer ook nog eens aan Lover’s Spit denken.
Toch houdt het Deense duo er een duidelijk eigen geluid op na. Het flinterdunne lieve stemmetje van Sune Sølund en de zachte fluisterstem van Thorben Seierø dragen bij aan de rustige sfeer die overheerst op 421 Wythe Avenue. Zonder dat het zoetsappig wordt. Integendeel. In een van de ‘liedjes’ op de plaat, Gently, zingt Sølund hoe ze zachtjes geneukt wilt worden. De manier van zingen maakt dat de woorden niet lomp overkomen.
Ze nemen de tijd voor hun nummers. Als ze iets mooi vinden, dan schromen ze niet om dat stuk ook gewoon lekker lang door te laten lopen. Beste voorbeeld daarvan is Sweet Evelyn. Met 10 minuten en 51 seconden het langste nummer, maar absoluut geen lange zit, dankzij de kalme geluidjes die als een gemoedelijk beekje je oor instromen.
Dit plaatje verbaast. En als je denkt het wel zo’n beetje gehad te hebben, horen we in het slotnummer Time zowaar nog een trompetje voorbij komen. Dronkenschap tijdens de opnames? Absoluut niet, daarvoor is 421 Wythe Avenue met te veel precisie gemaakt. Misschien wel de ultieme relaxplaat.
Pindahaai