Absynthe Minded - Absynthe Minded (2009)

Echt hoor, die 2 singles zijn lichtelijk fantastisch maar de rest van de plaat een beetje... tja... flauwtjes. Een beetje meer pit a la Fortress Europe had deze plaat geen verkeerd gedaan. Het boeit me ook na 3 luisterbeurten gewoon nog steeds niet echt.

2,5*.

Twee jaar na hun album There Is Nothing komt het Gentse vijftal Absynthe Minded (dat net nog 4 Music Industry Awards in de wacht wist te slepen) met een nieuwe, self-titled plaat. Hoewel ze met dit album een ruimer publiek gevonden hebben - meer bepaald met de hitsingle Envoi - hebben ze toch hun authentieke sound niet helemaal achter zich gelaten.

Het album begint een handvol heerlijke, jazzy nummers. Met de sterke opener If You Don't Go, I Don't Go geven de heren meteen aan welke richting ze uit willen: originele percussie-instrumenten en catchy viooldeuntjes die overal kriskras doorheen schijnen te lopen ondersteunen Bert Ostyns immer relaxte zang. Hier en daar zijn zelfs wat synths te horen, maar deze zijn zo goed in de songs verweven dat ze je pas gaan opvallen na een aantal luisterbeurten. Zoals we dat gewoon zijn van Absynthe Minded - New Day daargelaten - zijn de meeste nummers stevig uptempo. Paramount is een prachtig, iets meer ingetogen nummer - Bert Ostyns prachtige stem levert wederom een zeer noemenswaardige ballad af van het kaliber van My Heroics, Part One. Multiple Choice is dan weer veel opzwepender en zelfs experimenteler, met duidelijk hoorbare dEUS-invloeden. Hierna zijn we bij de twee zeer geslaagde singles: Moodswing Baby, en Envoi, wier lyrics een vertaling is van het gelijknamige gedicht door Hugo Claus. Merkbaar is wel dat deze nummers ietwat gemakkelijker zijn dan de rest, maar vervelen doen deze pareltjes desondanks niet snel, en Envoi is misschien wel het beste nummer op deze plaat. Het kabbelt de hele tijd lekker door, en in de 4 minuten en 5 seconden zit absoluut geen noot teveel. Op Fortress €urope tonen de Gentenaren hun virtuositeit nogmaals, wat resulteert in een gehaaste intro, en wanneer het nummer lijkt stil te vallen volgt een vreemd maar geniaal middendeel, een downtempo conversatie tussen Bert Ostyn en nogal roestig klinkende backing vocals. Hierna keert de gekte weer terug en wordt het tempo weer opgepikt door de instrumenten. Bij wijze van contrast volgt daarna Papillon, een heerlijk rustig, relaxt nummer waarop Renaud Ghilbert op de viool (alweer) het voortouw neemt. Het enige mindere nummer is het daarop volgende Weekend In Bombay, maar het past zo goed in het plaatje dat het niet echt een minpunt is. Het album eindigt rustig met Oh! The Longing, een nummer dat de kwaliteit van het hele album nog eens reflecteert alvorens uit te doven met de laatste pianonoot.

Met hun vierde album hebben Absynthe Minded een plaat afgeleverd die niet alleen kan concurreren met het niveau van hun vorige werk, maar daar soms zelfs bovenuit steekt. Voor mij is dit dan ook tot dusver de best Absynthe Minded CD, van muzikale en - nodeloos om het nog te zeggen, na de Claus-referentie - ook lyrische topkwaliteit.

Dit is zo'n typische band die ik graag erg goed zou vinden (sympathieke Vlaamse kerels, enkele erg leuke singles) maar waar ik maar niet in slaag om van in extase te geraken. Leuk, maar te vrijblijvend - ziedaar in een notedop mijn mening over dit en alle andere albums van Absynthe Minded.

Ook deze luister ik zonder problemen uit, leuke jazzy poprock met een hele zooi instrumenten en invloeden die te pas en te onpas om de hoek komen loeren - niets om je aan te ergeren. Maar pakken doet het oh zo weinig, helaas. Als ik de albums onderling moet vergelijken denk ik wel dat ik deze verkies, al is het eigenlijk koffiedik kijken. Kabbelt lekker voort op de achtergrond, maar daarmee kom je niet boven de 3* uit.

De band werd dan wel bekend met Heroics part one, dit album uit 2009 toont een volwassen geluid en een meer compleet album. Absynthe Minded heeft een eigen sound gevonden met ene mix tussen jazz, folk en indierock. Bovendien heeft het album meerdere goeie nummers die sfeervol en aanstekelijk zijn, waar veel artiesten zich bijna verplichten om vullertjes te schrijven om aan een album te geraken. De band creëert ook een sound die ik helaas niet terugvind in hun live optredens. De nummers zijn op de eerste plaats goed gebracht en de mix van enkele genres zorgen mee voor de originaliteit. Internationaal zal deze groep denkelijk wel niet opvallen met het album, dat nog iets mist aan creativiteit. Nummers als Heaven Knows, Moodsing Baby en Envoi hebben wel een leuke riff of melodielijn. De rest is gewoon mooi zonder meer.