Tori Amos - Boys for Pele (1996)

Tja, wat kan je nou nog meer over Tori Amos zeggen? Het is echt de beste zangeres die ik ken. En dit is toch wel haar een na beste album (Scarlets Walk is mijn favoriet).

Voor mij is dit juist haar minste. Ik heb wat moeite met het clavecimbel.
Maar nummers als Putting the Damage On of Hey Jupiter maken dit dan wel weer goed.

Prachtig album, met sterke teksten, mooie melodieen.
De clavecimble vind ik juist prachtig! Samen met Tori's stem is het een mooie combinatie.

4*

Een van haar sterkste albums, samen met 'Little Earthquakes'. Gedurft gebruik van andere toetsen, zoals clavecimbel. Hoogtepunten voor mij zijn 'Marianne' en ' Hey Jupiter'. Toen dit album uitkwam stond zij op eenzame hoogte.

'Scarlet's Walk' vond ik niet om doorheen te komen (letterlijk in slaap gevallen bij het luisteren, en al is dat meestal een aanbeveling, zet ik toch liever 'Master and Everyone' op van Bonnie Prince Billy om rustig bij in slaap te vallen), 'Little Earthquakes' blijft (helaas) haar beste album, al is deze wonderlijk goed opgenomen. Tori's stem zit vaak vooraan in de mix, bijna in je hoofd.
Als er wat minder nummers op zouden staan, zou de plaat er al baat bij hebben. Veel nummers doen absoluut onder voor de nummers op 'Little Earthquakes'

ik vond deze plaat bij het uitkomen meer van het zelfde, maar achteraf gezien wat er na kwam vind ik nog stukken minder, dus wat mij betreft haar laatste echte goede plaat.

Ik geef meteen toe dat ik alle volgende platen wel in de kast heb staan maar de meesten maar een of twee keer gedraaid heb, dus een echt goed oordeel kan ik er niet over vellen.

Voor mij was dit mijn eerste Tori Amos cd, daarna was ik meteen verkocht!! Toen heb ik alle cd's gekocht, en ben daarna over gegaan naar alle singles. Ik moet dus zeggen, dat ik het een prachtige en gevoelige cd vind, ik voel er zoveel in en mee, vooral "Putting the damage on" en "Hey Jupiter" zijn hele gevoelige nummers.
Ook als je een beetje boos bent, en een beetje wilt rocken, kan je je ei ook kwijt, dan kan je luisteren naar "Blood Roses" en Profesional Widow".
Ben je gewoon vrolijk?: "In the Springtime of his Vodoo" en "Little Amsterdam" Als je je een beetje zweverig bent, dan wil de rest van de cd je tot een "hoogtepunt" brengen.
Jammer dat je deze cd niet meer in gewone cdwinkels kan krijgen, ze heeft een andere versie met de remix van Professional Widow erop uitgebracht, en de normale versie van de cd wordt niet meer "gedrukt", dus moet je naar een tweedehandszaakje.
De teksten zijn ook weer een staaltje vakwerk, en je moet je soms echt inlezen (tekstboekje/ internet) wil je iets begrijpen van de liedjes :-p
Maar hoe dan ook: Prachtig!!!

Bij nader inzien vind ik 'Boys For Pele' Tori's beste album, het is veelzijdig en geweldig goed!

De nummers met clavecible ('Blood Roses', 'Taluta', 'In The Springtime Of His Voodoo', 'Caught a Lite Sneeze') zijn briljant en origineel, het past bij Tori's stem. Ik hou wel van Tori's uithalen, ze doet leuke dingen met haar stem.
‘Mr Zebra’, ‘Way Down’ en ‘Agent Orange’ zijn kort maar krachtig!
‘Putting The Damage On’ ontroerd me echt (evenals Hey Jupiter), prachtig nummer met hoorns.

Ik ben nog op zoek naar de bovenstaande versie van het album, ik heb de versie met de remix van 'Professional Window' (daar heb ik niks mee), 'In The Sprintime Of His Voodoo' staat er niet op en als Torifan wil ik geen nummer van haar missen! Ook staat er een andere versie van 'Taluta' op (de ‘Tornado-version’), deze vind ik minder dan de originele versie.

Wat ik erg goed vind aan Tori’s muziek is dat ze speelt met stemmen, soms meer dan 3 door elkaar:), dat maakt haar muziek uitgesprokener en eigen.
Tori teksten zijn origineel, sterk maar gedurft!

5*

Zeker mijn favoriete. Heel veelzijdig. Zelfs de korte nummers zijn mooi. Een lange CD die maar weinig dipjes kent.

Het kost even tijd om erin te komen maar daarna laat dit album je ook niet meer los. Hij blijft intrigeren en verveelt nooit. Tori gooit al haar rare kreten, melodieen en instrumenten in de strijd en dat mondt uit in een melodieuze kakofonie. Echt een enorme aanrader!
De originele versie van Professional Widow staat hier op.

Vijf sterren,

Een album die toen hij uitkwam een diepe indruk op mij maakte. Vanavond beluisterde ik hem weer en ja het raakt me weer.

Mooie gevoelige nummers zoals Hey Jupiter, putting the damage on en Horses geweldig rillingen....

Dit zijn nummers die je vaker moet horen, eer ze zich in je geheugen nestelen, dat is waar. Ik vind haar stem ook prima hier; Beklijvend album.

****

Dit is zo'n album dat inderdaad door kan gaan voor een ritje in de achtbaan. Van kinderlijk onschuld tot opgekropte woede en frustratie die ineens de overhand krijgen. Ik luister hem niet zo vaak meer, maar dit was altijd het album waarin ik kon vluchten als alles met tot hier zat, wat jaartjes terug.

* * * * *

Ik heb enkel deze plaat in de kast liggen, Little Earthquakes ligt bij m'n zusje. Een prachtige plaat met hoogtepunten als "Horses", "Father Lucifer", "Caught a light sneeze", " "Little Amsterdam" en "Not the red baron". Om een reden die mij tot op heden onduidelijk blijf heb ik de rest van haar materiaal nooit beluisterd.
Aan de hand van dit album zou ik me toch maar eens meer in deze dame mogen verdiepen..

****

Je moet gewoon alle cd's beluisteren, je zal blij verrast zijn. In het begin is het even wennen, maar als je verder kijkt en hoort, voel je je zalig. Under the Pink is een goede aanrader om te beginnen na Little earthquakes. Aanrader. De rest volgt wel.
4.5*

ik ben met under the pink begonnen. vind ik een erg mooie plaat, nu met deze bezig, maar pff ik kom er slecht door heen, ik vind hem erg lang van tijd en lang van draad. ik moet me er echt toe zetten om te luisteren,
als ik de verhalen hierboven lees hoop ik dat het een groeiplaatje is ik geef hem nog wel een kans, als ik me er toe kan zetten, voorlopig 3

Heerlijk plaatje, waar Amos haar genie wederom lustig ten gehore brengt. Snel weer eens draaien, het is alweer een jaar of 2 geleden schat ik.

Prachtig album, alleen een afgang dat er een nieuwe versie is uitgekomen met de remix professional widow....

heeeeeeeeeerlijk album. Tori is gewoon geniaal. Ik vind alle nummer wel heerlijk

Minimalistisch, zuiver, puur, rood, een kuchje, een traan, mooi mooi mooi

Na het wondermooie Little Earthquakes en de sterke opvolger Under the Pink, was ik ietwat teleur gesteld door dit werkje.
Natuurlijk staan er mooie nummers tussen en bouwde ze haar populariteit verder uit. Maar ik begon iets van de magie voor haar te verliezen.

Blood roses/Professional Widow/Caught a lite sneeze en Talula zijn nog steeds mooie nummers. Maar met Hey Jupiter begon ik wat verzadigt te raken en kreeg ik meer een gevoel van Deja Vu.
Maar goed, mijn liefde voor Tori was groot genoeg om dit album zijn kans te geven en heeft door de hoeveelheid dat ik het toen gedraaid heb, zijn plek in mijn muzikale herinneringen wel gekregen. Mooi, maar niet meer zo ontroerend als de eerste twee.

Een typisch hit n miss album van de vrouw met een van de mooiste stemmen in de wereld. Hoop goede nummers; father lucifer, muhammed my friend, little amsterdam etc. omringt door hap-slik-weg quasi interessant geneuzel. *3.

Dit album is voor een allegaartje van allerlei verschillende soorten songs. Niet dat ik deze plaat niet om aan te horen vind, maar ik snap de link van de songs niet echt, bestaat er eigenlijk een.

Het klopt wat hierboven staat dat het een rollercoaster van emoties is, je wordt hier als luisteraar duidelijk op de proef gestelt. Het is een toffe ervaring die je meemaakt, maar op het einde van de rit vraag je je gewoon af waarover het allemaal ging, tenminste dat gevoel heb ik nu...

Hele fijne plaat van Amos.Echt stijlvast is het inderdaad niet te noemen,maar wie maalt daarom als er zulke puike liedjes op staan.Van opener Horses tot afsluiter Twinkle is er zoveels moois te ontdekken.Speciale vermelding voor Marianne,prachtig nummer met weergaloze opbouw.Amos wordt weleens verweten "moeilijke " muziek te maken en voor een deel kan ik daar in mee gaan,maar ik vind dat je de tijd moet nemen om dit te ondergaan.Als het je daarna dan nog niet pakt heb je er in ieder geval wat moeite voor gedaan.

In 1996 zorgde Boys For Pele voor een grote stijlbreuk t.o.v. de eerste twee albums. Nummers zoals Caught a Lite Sneeze en Hey Jupiter klonken vertrouwd, maar wat moest ik in godsnaam met Professional Widow en In The Springtime of his Voodoo? De korte intermezzo's Mr. Zebra, Way Down en Agent Orange leken opvulsel voor een veel te lang album. Ik geraakte dan ook nauwelijks aan de laatste nummers toe. Tori had het haar fans niet gemakkelijk gemaakt met het vele experimenteren.

Na jaren iPod-Shuffle merk ik echter dat er veel van mijn favorieten hier te vinden zijn: Father Lucifer (het stukje met de driestemmige Tori!) , Not The Red Baron (what language? Dutch? Terwijl je de geluidsmannen Nederlands hoort spreken), Putting the Damage On (met dat koperarrangement) ...
Het is een bijzonder afwisselend album vol subtiele details dat eigenlijk geen seconde te lang duurt.

Dat was toen. Inmiddels vind ik dit op twee na haar beste album

Deze week meerdere malen in de auto gedraaid maar de plaat kwam totaal niet bij mij binnen. Had al het vermoeden dat je dit album het beste op je gemak met een koptelefoon kunt beluisteren. Dat bleek zo te zijn want na enkele luisterbeurten zitten hier wel wat pareltjes tussen. Geldt niet voor alle nummers en 70 minuten is een lange zit maar nummers als Caught A Lite Sneeze, Hey Jupiter, Little Amsterdam & In The Springtime Of His Voodoo maken het absoluut de moeite waard. Haar prachtige stem is een groot pluspunt,enkel aan haar songteksten valt geen touw vast te knopen, hoewel ik de beginzinnen van het nummer In The Springtime Of His Voodoo wel grappig vindt: Standing On A Corner In Winslow Arizona And I"m Quite Sure I Am In The Wrong Song, verwijzend naar Take It Easy van The Eagles ?

Wat mij betreft haar beste album, zelfs een van de beste album die ik tot nu toe ooit hoorde.
Duister en zwaar, de toon wordt luid en duidelijk gezet vanaf de opener en de sfeer van een donkere, zwoele, wrede avond wordt bij wij wijze van spreken niet verbroken tot het eind.
Het heeft best lang geduurd voordat ik dit album in z'n geheel kon waarderen en verteren, het is namelijk een lang uitgesponnen plaat met weinig ruimte voor lichte momenten. "Pele" wordt in vier delen opgesplitst door de korte intermezzos die elk een handvol nummers introduceren.
Het lukt me zelden verder te komen dan "Hey Jupiter", ik ben dan eigenlijk al verzadigd door al het voedzame tenzij ik op een warme slome zomeravond op mijn balkon hang met een fles wijn en de muziek voorbij laat glijden. Een pauze en dan de draad oppakken werkt echter prima en het tweede deel doet evengoed haar werk als het eerste.
5,0 sterren.

Altijd veel moeite gehad met dit album. Er staan zeker wel mooie nummers op, maar tot vanavond had ik hem volgens mij 20 jaar niet gedraaid. Dit was ook het album waarbij ik destijds begon af te haken bij Tori.

Waar Little Earthquakes en Under The Pink bij herbeluistering fier overeind blijven of zelfs nog beter worden, voel ik dat hier nog niet direct - al heb ik wel het gevoel dat ik er nog meer uit kan halen. Met name het laatste kwart is erg fijn, hierin voelt de muziek wat losser en ontspannener (alleen dat frivole basje al in In The Springtime Of His Voodoo), alsof we in een nachtclub zijn aanbeland en Tori op het podium haar ding doet.

Ben benieuwd of een echte klik er alsnog gaat komen, heb iig wel zin er wel wat moeite voor te doen.

Mooi album, dit is helaas nog mijn enige van haar maar echt lekker sfeertje heerlijke stem, luister graag hier naar,

Is inderdaad prachtig, maar de opvolger From the Choirgirl Hotel is mijn absolute favoriete Tori album
Dat staat echt stijf van al het moois....