Golden Earring - Switch (1975)

Hoe vind je Contraband Hans? Is toch wel weer een hele lekkere gitaarplaat, met nogmaals een fantastische Elco. Zijn slidepartijen zijn echt uniek.
Maar ook de songs deugen. Met Mad Love's Coming als onbetwist hoogtepunt.

We moeten in het kader van de periode Switch/ To The Hilt ook niet vergeten dat de groep al een aardig poosje meedraaide. Hay kwam er in ''68'' bij en Zuiderwijk in ''70'' .
Daarvoor hadden Kooijmans en Gerritsen er al heel wat jaartjes opzitten.
Totaal andere muziek, maar toch.
Ik kan mij levendig voorstellen dat een band dan iets anders wil.
In de periode dat Switch gemaakt werd, waren jazzrock en progrock op hun hoogtepunt. Genre's die steeds meer werden omarmt.
Ik vermoed dat de groep daar ook naar luisterde en met de komst van Stips kon er wat meer de diepte in gegaan worden.
Rinus speelde ook wel toetsen, maar is uiteindelijk toch een echte bassist. Stips pakte aardig uit en dat is terug te horen ook.
Wellicht door de teleurstellende verkoop resultaten en misschien ook wel dat de band zich meer vertrouwd voelde in de wat stevigere rockhoek, keerden ze eigenlijk al vlot weer terug naar de basis.

Maar ze bleven inderdaad best wel gevarieerd, zeker meer dan een Quo en ZZ Top , die toch altijd dicht bij hun roots blijven.

Een toch wel onderschat album waarbij Golden Earring niet ervoor koos om een tweede Moontan uit te brengen maar met de komst van Robert Jan Stips weer een andere richting insloeg: meer symfonisch, soms licht experimenteel en ook wat donkerder. Het levert niettemin een evenwichtig album op waarbij Kill Me (Ce Soir) wederom een klassesingle is.

Ce Soir is echt een apart nummer, geen typisch Golden Earring of typisch rock-nummer.
De eerste twee minuten speelt de gitaar een bijrol, de bas (later aangevuld met cello en altviool) dragen het, met bij elke accoordwisseling een pianoaccoord.
Langzaam meer strijkers. En, last but not least, Barry's vocale meesterstuk. Wat een geweldig nummer!
Het is niet bijzonder dat bands af en toe met onverwachte, experimentele muziek komen, maar na het succes van Moontan leek het voor de hand te liggen om die artistiek en commercieel succesvolle formule voort te zetten. Dat deden ze niet, en dat vind ik best bijzonder.

Mee eens ! Een behoorlijke opmerkelijke keuze. Ze kozen niet voor de makkelijkste weg. Maar op Moontan hoor je al vlagen experimentelere vondsten, naast de heavy rock, waar de groep toch bekend om stond sinds 1969.
Een zeer gedurfde stap en ook geslaagd, maar feitelijk wat onbegrepen. Eigenlijk vreemd, want ten tijde van dit album waren Art en Progrock best populair.
Ik vind vooral dat The Earring heel sterk musiceert, iets waar je aanvankelijk niet zo bij stil staat. Technisch echt goed.

Een beetje afwijkend album, maar wat wordt er goed gecomponeerd. Het experiment wordt niet geschuwd en heeft succes. Al niet iedereen daar destijds voor open stond. Het nummer violins van het album To the hilt had hier ook goed op gepast.

In het nummer Kill me ce soir is Gerritsen op zijn best.

Love is a rodeo is vandaag de dagnog regelmatig op de setlist te vinden

Love is a rodeo is in 2002/2003 wel gespeeld maar sindsdien toch ( helaas) niet weer, daarvoor is het zelfs ruim 25 jaar niet gespeeld, volgens mij vanaf 1976 niet meer. Dus eigenlijk maar heel kort weer opgenomen op de setlist de afgelopen 40 jaar ipv regelmatig. Ce soir houdt het langer vol wat dat betreft , kwam eind jaren 80 nog wel eens voorbij en de laatste jaren vaste prik op de akoestische setlist.

Ce soir is een geweldig nummer. Dreigend, donker en obscuur. Niet echt typisch een single, maar wel een parel.
Goed om te horen dat ze het regelmatig spelen. Net als Vanilla Queen trouwens.
Hopen dat ze beiden weer eens electrisch in de set knallen.

Zeker weer een prima plaat. Wel een tikkeltje minder dan To the Hilt. En ben het eens met de meeste mensen hier wat betreft Ce Coir. Een klasse nummer dus. Trouwens ook er goed gezongen. The Switch bevalt mij ook erg goed. Tons of Time vind ik dan weer behoorlijk zwak. Zeker na Ce Coir.
Deze periode is in ieder geval mijn favoriete periode van de Earring. Maar dat zullen vast meer mensen vinden.
Op naar de live plaat en Contraband. Ook al jaren niet meer gehoord

Dat worden mooie uren Iggy.
Contraband is top ( gemiddelde is echt te laag mensen ! )
Live is perfect. Wat een vibe en een band op dreef.
Live is eigenlijk een afsluiting van een hele sterke periode. De meer experimentele Earring wel te verstaan.
Tot 1976 heeft de band op een positieve manier alles uit de kan gehaald.
Hierna wordt het wat rechtlijniger.

Ik vind de aanvulling van Stips op dit album ook goed uitpakken. de Synths passen mooi in de muziek van de band. Normaal ben ik een groot liefhebber van Kooymans z'n bijdragen op de Earring platen, maar in dit geval zijn het meer de Hay songs die me aanspreken.

Daarom vind ik kant A ook sterker dan kant B. Lonesome D.J. vind ik zelfs een vervelend nummer. Het lijkt wel of Kooymans moeite heeft met zingen, dat stoort me enigszins.

Het titelnummer vind ik erg lekker en Tons of Time is verassend.

Leuke plaat, maar geen topper

Heel interessante periode. Ik vind nogmaals dat The Earring hier heel goed voor de dag komt Muzikaal echt top.
Heel coherent materiaal. Het mist misschien wat echte klassiekers. Maar de insteek naar wat minder voor de hand liggend materiaal pakt hier prima uit.

Meesterwerk dit album en tevens beste schijf

Veel meer richting hardrock en op de Verenigde Staten gericht, inclusief Herman Brood achtig koortje al gelijk in Intro: Plus Minus Absurdio.
De Earring was hier dus eerder in.
Love Is a Rodeo heeft opvallend veel gelijkenissen met Higher Ground van Stevie Wonder.
Zeker, de nodige Soul en Funk invloeden zijn hoorbaar.
Of dit vooral door Robert Jan Stips komt, weet ik niet, maar misschien is dat wel het geval.
Iets ander geluid als voorheen, en het leverde niet het gehoopte succes en doorbraak op.
Is dit dan een mindere Earring plaat?
Nee, wel duidelijk een stuk swingender dan wat we van ze gewend waren.
Het rockende van Radar Love hoor je uiteraard ook terug, zou dom zijn om de sound van je hitsingle te negeren, of zou het juist een goede zet zijn geweest?
(Kill Me) Ce Soir wijkt af van de rest, een duister, zwaar nummer, met de tragiek in opbouw en tekst, wel het beste wat er op Switch staat.
Ik zou er niet van staan te kijken als deze voor de basis is gebruikt bij latere songs als Twilight Zone en Clear Night, Moonlight.
Tons of Time vind ik het minste, een zwak The Doors (Alabama Song (Whisky Bar)) achtig probeersel.
Wel hoor je hier toevallig weer wel de basis van Stips latere werk bij The Nits in terug.
Voor mijn gevoel meer een Stips nummer, dan een Golden Earring nummer.

(Kill Me) Ce Soir is een apart nummer en niet meteen een voor de hand liggende hitsingle: duister, langzaam met veel tragiek. Maar het werd een hit omdat het door Golden Earring werd uitgebracht. Switch vind ik één van de betere Earring-albums door het avontuur en de soms duistere sfeer al verkocht het minder wegens minder toegankelijk.

Ik deel jouw mening helemaal over (Kill Me) Ce Soir. ?

Dit album is lastig te beoordelen.
De betere nummers (vooral Kill Me en Love Is A Rodeo) zijn echt heel goed.Met Intro en Tons Of Time staan er echter ook nummers op waar ik heel weinig mee kan.

Een Earringalbum met een veelvoud aan stijlen. Ze experimenteren er hier lustig op los. De songs vind ik eigenlijk allemaal maar matig. Geef mij dan maar voorganger 'Moontan'.

Van dat riffje van Love Is a Rodeo kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat het model stond op Contraband voor gedoodverfde favoriet (maar niet van mij) Mad Love's Comin'. Vroeger dacht ik Dark Side of the Moon-invloeden (Breathe in the Air) te bespeuren in Intro: Plus Minus Absurdio, viel me nu wel mee. Kant A of de eerste helft vind ik sterker dan kant B / de tweede helft, want na persoonlijk favoriet Tons of Time zakt het peil wat in.

Uit de periode Moontan - Switch - To the Hilt is dit album voor mij duidelijk de minste..De composities op Switch vind ik minder geraffineerd dan op Moontan en To the Hilt. Een uitschieter zoals Vanilla Queen of Nomad vind je niet op Switch. Het sterkste nummer op Switch is voor mij de hitsingle Kill Me (Ce Soir).
Ik draai deze ook duidelijk minder vaak.dan de andere twee en in die tijd zelf had ik alleen het vinyl van Moontan en To the Hilt.
Mijn score : 3,5*

En voor de mensen die van lijstjes houden: staat dit album op de gedeeld 52e plaats in de Oor jaarlijst 1975.

Een heerlijk album. Ik hou wel van het geluid op deze plaat. Het doet zeg maar losjes aan, maar is ook zo heerlijk. Barry is uitstekend bij stem. Prima album.

Een jaartje eerder , namelijk in de zomer van 1967 kwam Barry Hay bij de Golden Earring, als opvolger van Frans Krassenburg.

Okay. Dan zat ik er naast. Bedankt voor de correctie.

Voor mij is dit een fantastische plaat (sorry) kan nog goed herinneren dat ik Moontan in huis had (voor toentertijd 2 gulden aangeschaft, had een broer die bij Polydor werkte) Dus de nieuwe kon ik ook voor 2 gulden aanschaffen.

Bij het eerste nummer Intro: Plus Minus Absurdio was ik direct om, ook
Love Is a Rodeo, Kill Me (Ce Soir) en Lonesome D.J. kunnen mij nu nog steeds bekoren.

Dit was een andere Earring, ook To the Hilt vind ik prachtig.

Ieder het zijne