Je zou het haast vergeten, maar in de tweede helft van de jaren 90 was dit wat werd bedoeld met emo; stevige indierock met centraal een soort valse zang en gitaarwerk dat wisselt tussen fijn getokkel en gruizelige distortion. Mineral behoort tot dit genre, en is er zelfs een klassieker in. Ik ben geen toegewijde fan van het genre, en dit album vind ik ook niet superspeciaal, maar het is toch wel allemaal erg degelijk gebracht. Neem nu
Slower, dat eindigt met twee minuten instrumentale rockmuziek. Matig tempo, lekker baslijntje, beetje piepende gitaar eroverheen, niets uitzonderlijks maar het blijft toch goed hangen. Speciale vermelding trouwens voor de bas, die meer dan de drums hier voor de drive zorgt.
De zang van Chris Simpson is een ander pluspunt, hij heeft een leuk wanhopig stemgeluid en maakt bij momenten erg mooie teksten. Zoals op een andere favoriete track:
Gloria
A brave morning
Thoughts flap their wings and fly
And I can still taste
Defeat on my lips
Het is me allemaal iets te gemoedig qua tempo - het had iets gewaagder en harder gemogen naar mijn smaak - maar toch een fijne plaat.