Zo! Na lang gewacht te hebben dan toch een reactie op dit Clouseau album. Zelf ken ik niet alle studio albums in z'n geheel, maar de bekende nummers zijn me niet vreemd.
Uiteraard kende ik voor het luisteren van dit album al Leve België en Zij aan Zij. Dan meen ik me ook nog te herrineren dat ze heel wat in de 'boekskes' hebben gestaan met de ode aan België, en met het feit dat hij een nummer in falset stem zong. Dus op de een of andere manier is de nieuwsgierigheid dan toch weer geprikkeld. Ook een van de originele covers van Clouseau, nu ik ze eens allemaal vergeleken heb.
Het album opent met een aanstekelijke opener, en een hele goeie reden om het album na de eerste luisterbeurt weer meteen een tweede kans te geven. Het zet de deuren wagewijd open en nodigen uit om mee te brullen.
Leve België is een nummer dat naar mijn smaak volledig uit de boot en stijl van dit album valt. Daar Clouseau meestal liefdes- en heartbreakliedjes zingt, is dat dan vooral ook de rode draad door de albums heen. Het is wel een catchy single, maar het had gerust een bonustrack mogen zijn.
Zij aan Zij, de grote single van het album is dan wel weer prachtig, maar het heeft me pas helemaal kunnen overtuigen op het concert in het najaar van 2010. Simpel refrein en de titel vat het nummer goed samen.
Drempelvrees is weer een middelmatig nummer. Deze skip ik ook meestal. Behalve als ik eens zin heb om goed te lachen met de grappige rijmpjes. Instrumentaal ook niet zo interressant.
Maar dan komt de falsetteau Clouso! Eerst had ik er mijn bedenkingen bij, maar zowel zang als sobere instrumentale uitvoering hangen heel goed samen en grijpen je meteen naar de keel. Hopelijk kan ik dit pareltje eens instrumentaal horen. Heerlijke sobere, rustige muziek.
Doe Het vind ik ook een ietwat minder nummer. Wel weer typisch Clouseau, dus niet teleurstellend, maar het overtuigd niet.
Maar dan begint het goede nieuws! Vanaf Waar op Deze Wereld is het uphill met dit album! Waar op deze wereld is een prachtig nummer. Ik luister het misschien iets te weinig. Maar het is opnieuw sober, en van deze keer zijn de rijmpjes niet pijnlijk meer. Juist zeer goed gevonden en heel passend.
Hierna komt mijn favoriet naar boven: Heimwee. Vanaf de eerste noten tot de laatste laat het nummer me niet los. Ik zie me dan ook echt liggen in het zand met die comfortabele gedachte naar voorbije jaren. En nu ik erover nadenk, klinkt heimwee niet zo slecht als titel van dit album. Had het zelfs niet beter gepast? Kris en Koen die op een oude (hun lievelings misschien?) auto zitten te praten op een strand, kijkend naar de horizon. Maar we dwalen af
.
Niemands Vrouw blinkt vooral uit in de zang. Leuke en catchy zanglijn. Het is dan ook dat dat me vooral bijblijft van dit nummer.
Bij Ik Geloof heb ik een ietwat dubbel gevoel. Heel mooi doel, en prachtig gezongen. Maar hier gaat Koen zo de hoogte in met zijn stem! Hij kan het bijna niet meer aan. Maar niettemin, het blijft een leuk nummer.
Zingen en Niet Zeuren doet me denken aan Vanavond Ga Ik Uit. Dezelfde postieve vibe en net zoals in Vanavond Ga Ik Uit zingen ze samen, en wellicht nog met andere stemmen, na het titelzinnetje nog iets extra. Opnieuw typerend aan Clouseau.
Zolang Ze van Me Houdt lijkt voor mij nu nog veraf, tekstueel dan. Maar op zich is het wel een leuk nummer! Humoristisch en een hele leuke afsluiter (aangezien ik de bonustrack niet heb).
Conclusie: vrij goed album met een aantal mindere nummers. Maar het smaakt wel naar meer! Dus ik ben heel benieuwd naar de opvolger.