Nevermore - Dreaming Neon Black (1999)

Dit is ook zeker een mooi werkstuk. Ik heb de teksten goed bekeken en als je het mij vraagt, is deze cd gewijd aan de overleden vriendin van zanger Warrel Dane. Je hoort ook in nummers als bv. 'Deconstruction' en Áll Play Dead', dat dit album een redelijk duistere sfeer uitademt. Ook moet vermeld worden dat dit album redelijk wat ballads bevat, waarbij het titelnummer het vernoemen waard is. Een prachtig nummer wat met een ietwat dramatische gitaarriff begint, om vervolgens in het refrein in een doommetalachtig stuk uit te monden. De tekst is ook redelijk mooi. Drama, overgegoten met een metalsausje. Een van de mooiste ballads die ik ooit heb gehoord. De rest van dit album is ook zeker het luisteren waard, hoewel ik wel moet zeggen dat dit album voor de fans is. Vandaar 4*.

Vorig jaar met m'n goede vriend en collega Franko voor een week naar Barcelona geweest en deze cd is het enige "souvenir" dat ik van die trip heb meegenomen. Ik had al veel goeds gelezen over Nevermore, maar had er nog nooit iets van gehoord. Toen ik dan deze Dreaming Neon Black voor een prikje kon kopen in Barcelona, besloot ik dat ik toch wat euro's wou spenderen om deze groep te leren kennen.
De eerste luisterbeurt was een zware opdracht.
Stevige metal met een emotioneel geladen stem, redelijk complex van structuur (in het begin moeilijk te doorgronden, hoewel naar 't schijnt al toeganelijker dan hun vorige werk) en deprimerend van toon. Geen muziek om nu meteen vrolijk van te worden. Maar na een tijd ben ik dit beginnen waarderen!
Favorieten zijn moeilijk aan te duiden (hoewel ik de stevigere en meer uptempo nummers verkies boven de ballads) omdat ik het album liefst in z'n geheel beluister dan nummer per nummer.
Ik moet er zeker eens werk van maken om de andere albums van deze topband te leren kennen!

zou ik zeker doen, vooral dead heart is het aanraden waard
maar over deze plaat gesproken, misschien wordt je er inderdaad wel een beetje depri van, maar hij is toch zeker wel 4 sterren waard, hoor. er zit naar mijn mening niet echt een misser tussen. bovendien is dit een van mijn favoriete bands, dus ik ben ze zoveel mogelijk aan t promoten

Hier ben ik de laatste tijd weer veel naar aan 't luisteren.
Ik ben verplicht om m'n score op te trekken van 3,5 naar 4,0

Toch raar dat zo'n meesterlijke cd nog niet meer dan 6 stemmen heeft gekregen...

Mooie gevoelige metalplaat (jazeker, dat kan samengaan). Zeer strak gespeeld en ondanks dat het een gevoelige plaat is wordt het geen 'zielig gejank'. De tijdsduur is wel wat aan de lange kant. Ik had daarom the Death of Passion (die te eentonig is), The Lotus Eaters, All Play Dead en Cenotaph weggelaten. Dat geeft een veel fijnere lengte en zorgt ervoor dat het tempo niet zo laag ligt.

Verder smetteloos, een aanrader!

Hoe zit dat met die hoes? Mijn exemplaar kent een levenloos meisje/vrouw in het water. Iemand uitsluitsel over de kip en het ei?

Bij mij staat ook dat meisje in het water erop. Al durf ik niet te zeggen dat ze levenloos is. De afbeelding met de hand die uit het water steekt zoals hier nu staat is bij mij op de achterkant van de cd te zien.

Nou ja, ze beweegt in elk geval niet . De voorkant hierboven is ook de achterkant op mijn cd.

Ik dacht aan een dood vrouwtje omdat de enige overweging die ik kan bedenken om die cover niet meer te gebruiken een censuuroverweging zou kunnen zijn

Laten we in ieder geval hopen dat ze niet echt dood is.

Blijft een klassieker imo. Favorieten zijn eigenlijk nummer 9 t/m 13 met Cenotaph en No More Will voorop.

Een enkele uitzondering daargelaten (Enemies of Reality) is Nevermore behoorlijk consistent: ze brengen eigenlijk alleen maar goede albums uit. Misschien ook wel geholpen door het feit dat ze hun eigen muzikale niche hebben gevormd. Ik had altijd in mijn hoofd dat dit album, samen met The Politics of Ecstacy en Dead Heart in a Dead World, het beste werk van Nevermore is.

Nu ik dit album de afgelopen weken intensief heb beluisterd, moet ik mijn waardering voor Dreaming Neon Black toch een beetje bijstellen. Naar beneden, helaas. Het album begint weliswaar sterk met Beyond Within en I am the Dog als uitschieters, maar verzandt uiteindelijk een beetje in ballads. Vaak weet Nevermore goede ballads te schrijven. Hier lukt dat minder: Cenotaph bloedt langzaam dood, en ook Forever is een weinig interessante afsluiter (waarna er een lange stilte volgt en dan nog 6 seconden wat geluid - super irritant). Ook het titelnummer vind ik maar matig geslaagd. Het mist wat pit, en is (daardoor) te lang.
Toch zijn er voldoende sterke nummers te vinden op Dreaming Neon Black. Behalve de al eerder genoemde Beyond Within en I am the Dog springen ook Poison Godmachine en No More Will eruit.

Als dit album een paar ballads minder had gehad, was er een topscore uitgerold. Nu houd ik het op vier sterren.

4.0*

Het eerste album waarmee ik me op onbekend terrein begeef. De eerste twee stonden al in de kast, maar van wat Nevermore erna uitbracht, heb ik hooguit enkele nummers gehoord. Eigenlijk ben ik wel blij met hoe goed het me bevalt. Sanctuary trek ik al langere tijd goed, maar wat Nevermore doet, doet er helemaal niet voor onder. Sterker nog, bij vlagen vind ik Nevermore beter zelfs. Moet ook zeggen dat het achtergrondverhaal me intrigeert. De teksten had ik er deze keer helaas niet bij. Zo'n verhaal kan best wel eens meerwaarde hebben.

Voorlopig houd ik het op een goede 4*, maar ik sluit dus niet uit dat het nog eens hoger zal worden. Ik vind het jammer dat dit album instrumentaal niet zo uitdagend is als het vorige werk, maar tegelijkertijd hoor je hier regelmatig ijzersterke sfeermomenten. Goed album weer! Ik durf mezelf inmiddels al een fan te noemen.

Tussenstand:
1. The Politics Of Ecstacy
2. Nevermore
3. In Memory
4. Dreaming Neon Black

Het doorbraakalbum, maar het zal toch nooit een favoriet van me worden. Voorheen vond ik het vrij ontoegankelijk, maar dat valt nu mee. De titeltrack, Deconstruction, Cenotaph en Beyond Within zijn allemaal wel weergaloze tracks en ook het afsluitende Forever laat Dane op zijn meest getormenteerd horen. Niet gek als je het verhaal over het verdwijnen van Dane's vriendin en cultussen meeneemt. Het is ook zeker wel een tof album, maar de rest van wat we tot nu toe gehoord hebben is toch net wat beter.

Voorlopige tussenstand:
1. The Politics Of Ecstacy
2. Nevermore
3. In Memory
4. Dreaming Neon Black

Die eerste plaat was ik helemaal gek van, de opvolger kom me niet zo bekoren, maar deze plaat knalde me helemaal omver. Wat een bruut geluid ook. Na het onheilspellende intro, beukt de openingsriff je vol op de schedel. Wat een knaller. De twee opvolgende nummers moest ik aan wennen, net als "Deconstruction" maar het dramatische titelnummer pakte me meteen beet. Het is niet de meest makkelijk plaat, maar na een paar keer draaien laat het niet meer los. Worden dan ook doorgaans mijn favorieten. Zo ook deze cd.
Een plaat die werkelijk alles in zich heeft, het is bruut, ingetogen, dramatisch, pijnlijk en vol schoonheid. Uitgebalanceerd maar niet tè, het is een perfecte plaat in mijn oren. Kennelijk bevallen verhalende platen mij wel, want net als Streets en Operation: Mindcrime, behoort ook deze tot mijn absolute favorieten.
De opvolger vond ik dan weer een tegenvaller, te glad naar mijn mening, maar zonder meer met een paar hoogtepunten. Maar met deze zilveren schijf hier, zaten ze naar mijn gevoel op hun top.

En het verhaal met die hoes: is het niet dat de voorkant met de hand de USA uitvoering is en de ander de Europese!? Zoiets las ik ooit op Last Fm toen ik daar nog een account had.

Ja, de US release is die met die hand zoals die hier staat. De Europese heeft een afbeelding met een drijvend meisje.

Mume gaat uit van de allereerste verschijning. Logischerwijs zou je denken dat dat de US versie is omdat het om een Amerikaans collectief gaat.

Discogs rangschikt de Europese versie als de eerste vanwege het catalogusnummer 77191-2. De Amerikaanse heeft catalogusnummer 7891-2. Volgens mij verschenen ze op dezelfde dag.

Echter, in de VS begint de dag altijd minstens vijf uur later dan hier. Dus...

Ah okido. Zou dan an sich mooi zijn als de Europese versie hier stond afgebeeld. Maar goed, so be it hoor...

Ja die is mooier hè? Unheimisch

Op beide versies staan overigens beide foto's.
Foto met hand op de achterkant Europese versie,
foto met meisje op achterkant US versie.

Moraal van het verhaal. De cd kopen.

Ja, ik heb de eerste versie. Hand op de achterkant.

Wist niet dat het bij us versie precies andersom was.

Maar welke was nu eerst?

searching...

Edit: Ik kan maar een verschijningsdatum vinden. Volgens mij zijn ze gewoon samen verschenen. Op de meeste sites staat de hoes van de US versie. Op Spotify en Discogs die met het meisje.

Dat überhaupt, maar die had ik volgens mij toen al in week 1 in mijn handen

Bij mij ging het anders. Ik was sinds 1987 fan van Sanctuary maar toen het debuut van Nevermore verscheen luisterde ik vooral naar rock, jazz, wereldmuziek en klassieke muziek. Amper nog naar metal. Pas in 2008 (met het verschijnen van Death Magnetic van Metallica en Watershed van Opeth) begon de microbe weer te kriebelen. En toen ontdekte ik dat uit Sanctuary de band Nevermore ontstaan was.

Ja alles is op 6 januari 99 verschenen.

Maar in Europa was het eerder 6 januari dan in de VS...

Ah zo rond 1987 is het voor mij zo'n beetje echt begonnen, net even iets eerder denk ik 1986 borrelde het al. De Hard Rock en Metal microbes kregen mij te pakken. En lieten nier meer los. Hoewel de latere stijlen zoals de springerige Metal mid 90 en vanaf begin 2000 de ontwikkeling van de Metal niet in mijn smaak meer past. Paar uitzonderingen daar gelaten. Daarentegen dook ik de juist de vroegere jaren in om nog meer te ontdekken.
Sanctuary was inderdaad 1 van de bands die mij heel erg pakte, vandaar dat ik ook heul enthousiast was dat Nevermore als doorstart van die band aan de reis begon.