Een enkele uitzondering daargelaten (Enemies of Reality) is Nevermore behoorlijk consistent: ze brengen eigenlijk alleen maar goede albums uit. Misschien ook wel geholpen door het feit dat ze hun eigen muzikale niche hebben gevormd. Ik had altijd in mijn hoofd dat dit album, samen met The Politics of Ecstacy en Dead Heart in a Dead World, het beste werk van Nevermore is.
Nu ik dit album de afgelopen weken intensief heb beluisterd, moet ik mijn waardering voor Dreaming Neon Black toch een beetje bijstellen. Naar beneden, helaas. Het album begint weliswaar sterk met Beyond Within en I am the Dog als uitschieters, maar verzandt uiteindelijk een beetje in ballads. Vaak weet Nevermore goede ballads te schrijven. Hier lukt dat minder: Cenotaph bloedt langzaam dood, en ook Forever is een weinig interessante afsluiter (waarna er een lange stilte volgt en dan nog 6 seconden wat geluid - super irritant). Ook het titelnummer vind ik maar matig geslaagd. Het mist wat pit, en is (daardoor) te lang.
Toch zijn er voldoende sterke nummers te vinden op Dreaming Neon Black. Behalve de al eerder genoemde Beyond Within en I am the Dog springen ook Poison Godmachine en No More Will eruit.
Als dit album een paar ballads minder had gehad, was er een topscore uitgerold. Nu houd ik het op vier sterren.
4.0*