Them Crooked Vultures - Them Crooked Vultures (2009)

Ik weet niet wat je onder 'meewerken' verstaat, maar Dave heeft gewoon het hele album gedrumd.

Daarom ook dat ik er een vraagteken bij zet. Ik heb namelijk ergens gelezen (of het verkeerd geïnterpreteerd heb) dat Dave enkel bij dat nummer heeft meegewerkt.

denk dat de nummers zijn geschreven (songteksten en muziek) door Josh Homme, de verdere uitwerking is door de band als collectief gedaan in de studio. Het zou kunnen dat "Mind Eraser (No Chaser)" door Josh en Dave samen geschreven is, enkel op dit nummer hoor je Foo Fighters invloeden.

Ah ok, excuus

Geen probleem.

Goeie plaat, maar ik heb hier toch een sterk QOTSA-gevoel bij. Nu, je gaat me daar wel niet over horen klagen, ik vind QOTSA steengoed. Maar het is misschien wel een gemiste kans, met zo'n line up.
Live vond ik ze ook ok (niet zo overweldigend als sommige anderen hier), het blijft toch wel geweldig om Dave Grohl op de drums te zien en er werd echt wel goed gespeeld maar ms missen bepaalde nummers een beetje 'vuur' om echt te pakken.

Meer op Louis Van Gaal

3 jaar na dato weer eens gedraaid in de auto, in zijn geheel uiteraard.

Ik vind de meeste nummers eigenlijk ronduit irritant en vind het erg knap dat ze daar zo mee weg kunnen komen.
Aan de andere hand is het wel erg gedurfd en krijgen ze daar mijn respect voor, er zitten uiteraard wel goede bij!

Toen ik dit voor het eerst draaide als 15 jarig ventje vond ik dit fantastisch en drukte ik er gelijk een 5 op... nu mijn platenkast 3 dubbel zo groot is en dus meer muzikale kennis bezit en een bredere smaak heb gekregen beoordeel ik dit opnieuw...

Ik vind het jammer dat er (nog) geen vervolg voor is gekomen, al was deze(dacht ik) gepland voor 2010.

Als ik terug kijk is het gewoon 3 goede muzikanten bij elkaar zitten en zo irritant mogelijke muziek te maken...
Dave is goed op de drums, soms wel wat herhalingen maar beukt daar lekker op los.
John Paul Jones, de alles kunner, speelt bas maar ook veel meer... produceert ook aardig wat bliepjes en andere herrietjes tussen door.. wat ze wel winnen is het orgeltje.
Josh Homme, de woestijn meester, laat z'n gitaar zingen, gillen en blairen.. Al met al ligt het gewoon in het verlengde van het laatste Queens album.

3,5 sterren voor mij

Voor zover ik weet is dit album slechts 1 jaar en 8 maanden oud.

Verkeerde album gereviewd.

Nou niet bepaald... wel een on aangename ervaring... terwijl hij toch als goed in mn geheugen stond..

En over het jaar tal... ff vergist

Ik ben op dit album gekomen nadat ik in de Humo (ergens vorig jaar vermoed ik) gelezen heb dat Josh Homme en Dave Grohl lid waren van deze 'super'groep. Ik ken beide heren als harde meneren van hard-rock bands als QOTSA en de Foo Fighters, dus vond ik het wel tijd om me hierin te verdiepen. Ik verwachte wel een hard album en dat is het ook. Echte favorieten heb ik niet, aangezien dit een consistent geheel is. Dit album verdient een vier.

Wat is "Gunman" toch een lekker nummer zeg, vooral om te drummen.

En deze dan: Clutch - The Soapmakers ?

Overigens idd een zeer rommelige, soms vervelend aanwezige plaat, waarvan de 1ste 3 nummers gewoonweg niet memorabel zijn. Veel nummers lijden onder een on-interessant/vervelend begin, om vervolgens toch een charmant 2e deel te laten horen:
Elephants, Scumbag Blues, Reptiles, en Warsaw ook heel erg..
Maar, sommige nummers zijn wél helemaal geweldig: Dead End Friends, Bandoliers en Spinning in Dafodils!

Halfje erbij! Ongelooflijk consistente plaat dit. Flink stevig, heeft alles wat je van een goeie hardrockplaat verwacht. Er zit ook genoeg variatie en energie in om het volle uur te boeien, de experimentele randjes doen het hem wat dat betreft. Ik hoop dat de heren snel weer van zich laten horen met nieuws over het tweede album!

vaak lees je bij een recensie van een plaat dat die sterk begint, om in het midden in te zakken om weer sterk te eindigen. dan denk ik, makkelijke review, maar bij deze plaat is het echt zo. de klad komt er bij interlude.. zwaar in, terwijl gunman en ..daffodils weer erg sterk zijn. het had een sterk qotsa album kunnen zijn.

Wat een plaat zeg, jesus... Da'k dit nu pas ontdek zeg..

fantastisch album - ik had 'm al een paar jaar in huis, destijds geluisterd, heerlijk,.. daarna raakte die bedolven onder weer andere platen -
heden weer bovenop de plank!

Als drie grote namen, en ook nog eens namen die feitelijk drie generaties rockmuziek vertegenwoordigen, zich verenigen, dan zijn de verwachtingen torenhoog gespannen. Zeker als daar dan ook nog het predikaat supergroep op wordt gepakt, dan werkt dit eerder het nadeel dan in het voordeel. Bij Them Crooked Vultures ligt de lat al onmogelijk hoog, voordat er nog meer een noot muziek is geproduceerd. Destijds heb ik de hype een beetje aan me voorbij laten gaan. Of dat bewust is geweest of niet weet ik niet zo goed, maar als ik nu met enige afstand en objectiviteit (voor zover dat kan bij muziek) naar ”Them Crooked Vultures” luister, dan moet ik vaststellen dat de muzikaliteit er vanaf spat en dat dit een album is dat ik binnen het rockgenre best eigenzinnig vind. Termen als standaard, voorspelbaar of niet origineel kan ik dan ook niet zo goed plaatsen. Eerlijk gezegd ken ik geen andere band die klinkt als Them Crooked Vultures. Natuurlijk zijn er invloeden waar te nemen uit eerder muzikale avonturen van de heren Grohl, Homme en Jones, maar nergens vind ik het een kopie van pak hem beet Nirvana, Queens of the Stone Age of Led Zeppelin. Ik vind de instrumentbeheersing fantastisch. Grohl drumt zoals in zijn beste tijden bij Nirvana, de energie, de ritmiek en de tempowisselingen zijn indrukwekkend. Josh Homme is een verdienstelijk gitarist. Ik vind hem geen virtuoos, maar hij weet hoe een goede riff moet klinken en daar strooit hij op ”Them Crooked Vultures” dan ook kwistig mee. John Paul Jones is voor mijn gevoel de lijm die alles bij elkaar houdt. Hij strooit met smaakvolle basloopjes en hanteert een scala aan toetsen en andere vernuftigheden om me regelmatig te verrassen. ”Them Crooked Vultures” zal vermoedelijk niet de muziekgeschiedenis ingaan als een legendarisch album, maar ik vind het een sterk album. Wat mij betreft mag hier een vervolg aan gegeven worden. Of dat ooit gebeurd zullen we af moeten wachten, maar dit smaakt zeker naar meer.

Ik kan er niet precies de vinger op leggen, maar om de een of andere reden draai ik deze plaat eigenlijk niet voor mijn plezier. Misschien is het allemaal te zwaar, misschien ademen de nummers niet, misschien klinkt het allemaal te bedacht, misschien krijg ik er (net als bij de Mars Volta) te weinig lucht bij, maar ik mis hier alle variatie en luchtigheid en vanzelfsprekendheid en speelplezier die ik bij met name de tweede, derde en vierde platen van QOTSA zo goed vind (en omdat Josh Homme hier zo nadrukkelijk zijn stempel op heeft gedrukt beschouw ik Them crooked vultures toch vooral als een album dat in het verlengde van de Queens ligt). Af en toe barst de hemel even open en komt er licht en lucht, zoals bij Bandoliers en het lekker vette Gunman, en de climax van Warsaw is indrukwekkend in al z'n sluwe doordachtheid, maar al met al blijft dit album voor mij helaas toch vooral op afstand.

Supergroepen werden vaak in een adem genoemd met Cream, The Jimi Hendrix Experience, Blind Faith en Focus.
Vaak moesten supergroepen uit de jaren 60, jaren 70 het voornamelijk hebben van goed gespeelde grooves en uitgebalanceerde jamsessies.
Vaak viel dit goed uit, maar ook regelmatig ging dit totaal de mist in.
Muzikanten die goed op elkaar ingespeeld zijn, maar vanwege het grote commerciële succes worden ze vaak niet gezien als supergroep.
Toch zijn dit allemaal bands die bleven vernieuwen, en waarbij de kwaliteit meestal niet minder werd.
Bands waarbij het resultaat over het algemeen erg goed was zijn Fleetwood Mac, Queen, Pink Floyd en Led Zeppelin.
Van laatste band speelt John Paul Jones een aardige rol in Them Crooked Vultures.
Dave Grohl is natuurlijk al bekend vanwege zijn strakke drumpartijen.
Toch mis ik hier zijn kracht die bij Nevermind en Songs for the Deaf wel zeker aanwezig is.
Them Crooked Vultures blijft het project van Josh Homme.
Beter dan Eagles of Death Metal, minder dan Kyuss en Queens of the Stone Age.
Een nummer als Dead End Friends zou het prima doen als track op een Queens of the Stone Age album, maar die momenten zijn onvoldoende aanwezig om echt te spreken van een geslaagde samenwerking.
Elephants heeft wel wat weg van een Jimmy Page achtige riff, maar mist kop en staart.
Om eerlijk te zijn heb ik persoonlijk niet het gevoel dat dit album genoeg inspiratie opleverde voor …Like Clockwork, maar daar zijn de meningen over verdeeld.
Ik wacht alweer bijna 10 jaar op de volgende meesterzet van Homme.

Man wat blijft dit een fijn album. Tijdje niet meer geluisterd omdat hij helaas van Spotify is gehaald. Een van de zeldzame albums die ik er niet op kan vinden maar graag luistern. Gold tot op heden vooral voor Ty Segall (Drag City). Heb hem dus maar even op een andere manier gevonden. In tegenstelling tot wat ik hieronder lees vind het album helemaal niet zwaar. Het plezier en de energie spatten eraf. Mijn persoonlijke favorieten blijven denk ik Elephants en Spinning in Daffodils maar een hoop platen volgen kort erop. Die drumintro van New Fang brengt de luchtdrummer overigens in me naar boven .

Om de 1 of andere reden is dit album nooit echt volledig doorgedrongen tot mij. Ik heb ze tweemaal live gezien en vooral dat overtuigde mij niet. Halverwege de show op Werchter (2010 denk ik) was ik de aandacht volledig kwijt. Tot nu toe zijn er slechts enkele nummers die mij zijn bijgebleven (New Fang, Mind Eraser, Elephants en Caligulove). Misschien dat ik deze binnenkort nog eens een kans geef!

Een goed gehypte supergroep. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen. In mijn ogen maken ze dit niet waar.
Ik vind Josh fijn zingen en spelen, JPJ doet prima zijn ding en Dave blijft op zijn best als drummer, maar ik vind het materiaal ronduit matig.
Veel te weinig afwisseling en nergens wordt het heel bijzonder.

Als je niet beter zou weten zou dit gewoon door kunnen gaan voor een album van Queens Of The Stone Age, zij het dan kwalitatief iets minder goed. Het songmateriaal is over de hele linie redelijk sterk, maar het album klinkt wat monotoon en mist felheid, mede door de vrij droge en kale produktie. Toch valt er veel te genieten en is een song als Gunman heerlijk aanstekelijk. Van de samenwerking van grootheden als Josh Homme en Dave Grohl verwacht je wellicht een meer spectaculair resultaat, maar dit is gewoon een fijne pretentieloze rockplaat, niets meer en niets minder.

Kan iemand mij misschien uitleggen wat hier de bedoeling van is?

Gewoon om een lekkere gitaarplaat te maken met catchy en groovende riffs. Met muzikanten die er plezier in hebben. En dat is ze goed gelukt! Nooit vergeet ik nog hun optreden op rock werchter het jaar nadat deze plaat is uitgekomen, wat een energie en plezier straalden deze heren uit. Stuk voor stuk rocklegendes! En dan allemaal samen, in een hele swingende set. De sfeer zat er goed in.
Er word nog steeds gepraat over een opvolger van deze, laat ons hopen ?

Ik ook niet! Was echt een super(HARD)optreden. Draai het album nu weer een keer van voor tot achter, genieten. Ik had deze nog geen rating gegeven op musicmeter, maar nu wel : )

Best een lekker album met de nodige weerbarstige loopjes, rifjes, enz.
Ik zag ooit het met veel aplomb aangekondigde album. Maar het kwam op mijn weg bij de bieb waar al het polycarbonaat er uit ging. Nadat er tal van cd's onverkoopbaar bleken mocht ik er als lid 10, ach... die 2 vindt u ook nog mooi?, 12 mee nemen.
Waaronder TCV...

Af en toe zakt het in, bijv met iets te verveeld zingen zoals in nr 10 Warsaw enz. Voor mij ook meteen het zwakste lees:vermoeiende nummer.

Maar over all vind ik het best een fijn album.

En dat voor nop nada niente niets.

Daarnet voor de eerste keer via de koptelefoon gehoord. Dan klinkt deze nog lekkerder. Vooral het minste nummer Interlude with Ludes krijgt een boost. Het is nog steeds het minste nummer, maar nu kan ik hem veel beter hebben.

Daar was ik ook! Vooraan, al was het vrij vroeg op de dag geloof ik en iedereen een beetje tam (of brak). En mijn oordoppen nooit zo had nodig gehad als toen. Tering wat ging dit hard. Maar het blijft zo'n vet album met hoogtepunt Elephants. 11 jaar na dato wordt ik er nog net zo blij van als toen. Niks 4,5, gewoon 5.

Als je hier onder de 3 sterren uitkomt mis je echt wat in je muzikale ontwikkeling zeg.
Banger na banger na banger.
Stonerrock gemixt met Led Zeppelin, een ultiem goede combo. Zo blijkt.

Deze heeft ondertussen toch wel de status van een klassieker verworven met z'n overwegend ijzersterke nummers.
Heeft destijds wel even geduurd voor dat ik doorhad hoe goed het in elkaar steekt,
maar voor mij is dit inmiddels uitgegroeid naar een plaat om te koesteren, en telkens weer van te genieten.
Tevens heerlijk om mee te brullen, mee te roffelen en luchtgitaar te spelen.
Een geoliede en onstuitbare rockmachine bestaande uit drie begenadigde musici die elkaar perfect aanvullen.