menu

Biffy Clyro - Only Revolutions (2009)

mijn stem
3,57 (127)
127 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: 14th Floor

  1. The Captain (3:43)
  2. That Golden Rule (3:49)
  3. Bubbles (5:01)
  4. God & Satan (3:09)
  5. Born on a Horse (2:49)
  6. Mountains (3:21)
  7. Shock Shock (3:04)
  8. Many of Horror (4:18)
  9. Booooom, Blast & Ruin (3:16)
  10. Cloud of Stink (2:55)
  11. Know Your Quarry (3:29)
  12. Whorses (3:55)
  13. Prey Hey * (3:13)
  14. Eye Lids * (3:32)
  15. Sky Demon * (3:26)
  16. Mountains [Acoustic] * (3:45)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 42:49 (56:45)
zoeken in:
avatar van Suicidopolis
Mensenlief, van tijd tot tijd wordt er toch serieus wat nest neergelaten op deze vrolijke planeet.

Heb dit album ooit, zoals zovele anderen, eens meegegrabbeld uit de tweedehands bakken voor twee keer niets, afgaande op de naar mijn mening bijzonder fraaie hoes, en het feit dat ik de naam "Joshua Homme" was tegengekomen in de credits, ook al was dat dan maar als gast op één nummer. Het feit dat Andy Wallace achter de knoppen heeft gezeten, en Howie Weinberg voor de sonische afwerking zorgde klonk ook al niet slecht, al heeft Ome Wallace al wel eens blijk gegeven van behoorlijk wisselende smaak. Hierbij negeerde ik echter, en dat bleek dus een pijnlijke vergissing achteraf, het feit dat de producer niemand minder is dan ene zeker GGGarth, mij al gekend van een eerdere miskoop luisterend naar de naam "Man Will Surrender", en dat dan zowel groep als album. Deze laatste behoort zonder enige twijfel tot de slechtste albums die mijn collectie sieren, en kan nog het best omschreven worden als een knoerte goedkope, identiteitsloze, vroege-Korn rip-off.

Terug naar dit album. Ondertussen vind ik die hoes nog steeds errug mooi, maar hoe ze Ome Homme hebben kunnen overtuigen om een lickje te komen meedoen, dat ontgaat mij een beetje...

Dit is saaie, ongeïnspireerde, gemakkelijk verteerbare, dertien-in-een-dozijn pop. Ik krijg het op mijn heupen van die overstuurde gitaartjes die bewerkt zijn om zeker geen pijn aan de gevoelige oortjes te kunnen doen, en dan bovendien nog achterin de mix worden geduwd. Begrijp me niet verkeerd, productioneel gezien is dit album àf. Alleen... is het niet mijn ding. Alles is zo plat gepolijst dat je er jezelf in weerspiegeld kan zien. Alle, maar dan ook àlle scherpe randjes zijn mooi rond gevijld. Dit behoort dan verdomme rock voor te stellen! En wat kan die zanger professioneel blijten, met zo'n verschrikkelijk overdreven, irritant Amerikaans accent dan nog. De teksten gaan werkelijk nergens over, en lijken op random wijze uit een computer programma gespuugd te zijn geweest gebruik makende van de preset "cryptisch, maar stiekem eigenlijk geen reet voorstellend". Een ander talent van de groep blijkt dan ook zichzelf waanzinnig au sérieux nemen te zijn, veel meer dan goed kan zijn voor een mens.

Volgens een promo sticker op de jewelcase blijkt dat NME beweert dat "for the record, they're probably the best rock band in the UK." Mwoehahahaha! Grapjurken... Enfin, het blijft dus een mooie hoes, da's ook altijd al iets natuurlijk.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:56 uur

geplaatst: vandaag om 09:56 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.