Na Rock in a Hard Place beseften de leden van Aerosmith dat het moeilijk was om zonder elkaar te feesten, euh, leven.
Dit had hun comeback-album moeten zijn, en was ook zo bedoeld.
Weg met de drugs, Done With Mirrors! (wat later onwaar bleek, dit gebeurde maar bij Permanent Vacation)
Done With Mirrors vind ik lekker klinken, en dat komt vooral door Ted Templeman die de productie voor zich nam.
Hij was toen vooral gewild omdat hij de zeer populaire band Van Halen producete.
Ze klinken hier dan ook lekker rauw, net zoals Van Halen hun eerste albums die bijna letterlijk live in studio opgenomen werden.
De songs zijn ook best te pruimen, er staan toch een paar echte Aerosmith stampers op.
Ik denk dat deze plaat het niet goed deed omdat ze te weinig poeha bevatte, te rauw was. Er heerste toen in Amerika een echte hair-rage en het sleazy Aerosmith vond niet echt zijn plaats binnen die subcultuur.
Dat veranderde dus snel daarna, getuige de verkoopcijfers van Permanent Vacation, hun opvolger.
Deze luidde natuurlijk een volledige stijlbreuk in. Da Aerosmith van de jaren voor Permanent Vacation is een andere band dan diegene van daarna.
Ik vind ze allebei prima, al vind ik ze toch iets echter zonder al die poeha. Hun laatste goeie album vond ik Nine Lives.
Honkin' on Bobo vond ik ook prima, maar dat is een album vol ouwe blues-en rockcovers waarop
Steven Tyler bewijst wel degelijk te kunnen honken op een Bobo
