Met: Miles Davis (trompet); John Coltrane (tenorsax); Julian ‘Cannonball’ Adderley (altsax); Bill Evans (piano); Paul Chambers (bas) Jimmy Cobb (drums)
1958 Miles verzamelt opnames van de bandopstelling die later de klassieker
Kind of Blue zou maken, en is daarom ook voor de oppervlakkige Miles-fan wellicht interessant.
Deze studio-opnames dateren van eind mei 1958, nog geen maand nadat Davis twee leden van zijn band had vervangen. ‘Philly’ Joe Jones wordt gemist op drums, al doet Cobb het prima, maar de drummerswissel valt in het niet bij de impact die nieuwe pianist Bill Evans op de muziek van de band heeft.
Geweldige pianist natuurlijk, met een stijl die radicaal anders was dan voorgangers als Red Garland of Horace Silver. Miles Davis zelf omschrijft het mooi in zijn autobiografie: ‘Bill had this quiet fire that I love on the piano. […] the sound he got was like crystal notes or sparkling water cascading from some clear waterfall’. Evans lijkt net zo goed beïnvloed door Chopin als door Ellington. Via zijn oude werkgever George Russell was hij bovendien vertrouwd met de ‘modale’ benadering van jazz, die Davis zou inspireren tot de composities voor
Kind of Blue. Evans maakte de muziek van Miles Davis ruimtelijker, verfijnder, misschien ook wel geschikter voor een wit publiek. Maar: minder blues, minder bop, waar vooral de saxofonisten moeite mee schenen te hebben gehad.
Van die spanning is gelukkig op plaat weinig te merken. Veilige, maar verstandig gekozen,
standards als ‘On Green Dolphin Street’ en ‘Love For Sale’ bevatten sowieso genoeg blues én genoeg melodie, zodat de hele band ermee uit de voeten kon. Davis’ toekomstige echtgenote, danseres Frances Taylor, inspireert hem tot het schrijven van één van zijn mooiste solocomposities: ‘Fran’s Dance’. Als ik in die track de pianonoten van Evans sierlijk om de solo van Cannonball Adderley hoort krullen, vraag ik me oprecht af waarom die laatstgenoemde bezwaar had tegen het inhuren van Evans (al zal dat natuurlijk ook een cultuurpolitieke/ raciale achtergrond hebben gehad).
Van deze sublieme sessie werden in 1959 al drie nummers opgenomen op de b-kant van de lp
Jazz Track (niet op Musicmeter, met de filmmuziek van
Ascenseur Pour l’Échafaud op de a-kant).
De sessie is completer te horen op deze verzamelaar uit 1979, waarvan veel cd-uitgaven ook de -minder interessante- opnames bevatten van het concert in het Plaza Hotel in New York, van een paar maanden later. Van dat concert bestaat echter ook weer een
afzonderlijke plaat. Als ik ooit aan de liveplaten van Davis toekom, zal ik daar nog wel een recensie neerpennen, ik laat deze nu buiten mijn waardering. Dat geeft me mooi de gelegenheid om, voor het eerst in mijn reeks Miles Davis- besprekingen, 4,5* uit te delen aan deze wonderschone 35 minuten.