menu

Mal Waldron Trio - Blood and Guts (1970)

mijn stem
4,62 (4)
4 stemmen

Verenigde Staten
Jazz / Avant-Garde
Label: Futura

  1. Down at Gill's (11:42)
  2. My Funny Valentine (10:48)
  3. La Petite Africaine (14:08)
  4. Blood and Guts (10:55)
totale tijdsduur: 47:33
zoeken in:
avatar van Tony
5,0
Allejezus, zit zo maar even wat Mal Waldron te luisteren op de Spotifiets, word ik alweer van mijn sokken geblazen door het maar doordenderende Down at Gill's. My Funny Valentine begint erg onheilspellend maar komt na zo'n 3 minuten in veel rustiger vaarwater terecht, waarna een erg aangename jazz ballad zich ontvouwt, verrassend!! In La Petite Africaine etaleert Mal Waldron zijn fenomenaal melodische pianospel en is hij de aanjager van een wervelende afrikaanse storm aan pianoriedels, solo's, thema's en tempo's, waar de anderen alleen kunnen proberen te volgen, maar daar wonderwel ook in slagen. Gelukkig zijn er ook enkele rustmomenten in dit lange nummer, waar de ritmesectie even pas op de plaats mag maken, om vervolgens door Mal weer de woestijn ingejaagd te worden, op naar de volgende storm. Blood and Guts is een onheilspellende titel, goed gekozen voor dit donkere, gejaagde nummer. Fascinerend plaatje van Mal, de zoveelste maar weer...

avatar van Sandokan-veld
4,5
Met: Mal Waldron (piano); Patrice Caratini (bas); Guy Hayat (drums)

Mmm, hoe vaak stem je een plaat met een stem van 4,5* naar beneden?

Inmiddels de tweede of derde tip die ik heb opgepakt van Snake Out, de leerzame blog die onze eigen Soledad bijhoudt over het werk van Waldron. De pianist heeft een behoorlijk lijvig oeuvre, dus alle hulp bij het doorgronden daarvan is zeker welkom.

Deze Blood and Guts zal hierbij wel tot mijn favorieten gaan behoren. Vier redelijk lange stukken met een bassist en drummer die ik me niet kan herinneren al eerder gehoord te hebben. Hoewel het meeste vuurwerk voortkomt uit Waldrons unieke touch met het verweven van ritme en melodie, is de chemie tussen de bandleden uitstekend, en de andere twee brengen genoeg creativiteit om te zorgen dat de lange drum- en bassolo's nooit saai worden. Dat het live is zorgt voor wat extra spanning en losheid, maar de productie is top en het publiek wordt nooit irritant. Topplaat.

Soledad
Mal's eerste reis naar Japan was relatief kort en in vergelijking met zijn latere trips nog niet zo productief. Terug in Europa begon hij weer te touren, voornamelijk in trio- en solovorm. Hij was destijds een graag geziene muzikant in Frankrijk en Duitsland. Vooral in deze jaren had Mal nooit een vaste groep. Zijn band was meestal een samenwerking met lokale muzikanten die hem dan vergezelden tijdens live-optredens. Een kracht van Mal Waldron is de ruimte die hij zijn bandgenoten geeft. Ongeacht of het om Reggie Workman of zoals hier Patrice Caratini gaat: hij weet vaak het beste in ze naar boven te halen.

'Blood and Guts' is Mals allereerste live-plaat als sessieleider. Het werd opgenomen in het American Center for Students and Arts: een ontmoetingsplaats voor zowel Franse als Amerikaanse schrijvers, kunstenaars en muzikanten. Mal speelt opnieuw met Caratini (die ook op 'Ursula' speelt) en de Franse drummer Guy Hayat (die meerdere keren met Bud Powell had gespeeld) om de beste versie van zijn klassieker 'Blood and Guts' op te nemen. Een uiterst grillig en energieke compositie, met de kenmerkende loop met de linkerhand. Het blijft een magisch en retespannend stuk. Het daarop volgende ‘Down at Gils’ heeft ook al zo’n repeterend thema met een mooi subtiel basisstuk dat vervolgens langzaam overgaat in een swingend nummer. Monk is nooit ver weg in zijn muziek maar hier zat hij waarschijnlijk op Mals schouder. Caratini lijkt meer op zijn gemak te zijn dan hij was tijdens de 'Ursula'-sessie en biedt geweldige ondersteuning, net als Hayat die ook al uitstekend speelt. En zoals bij de meeste van zijn optredens, is er genoeg ruimte voor hen om op solo te spelen. Mal Waldron was bepaald geen egotripper en gaf zijn metgezellen altijd veel ruimte om te improviseren.

De enige standaard op het album is ‘My Funny Valentine’. Mal doet niet veel jazzstandards, maar als hij dat in triovorm doet, maakt hij altijd indruk en is hij er creatief mee. In het begin is de melodie moeilijk te herkennen, maar naarmate het nummer vordert komt het steeds dichterbij. Het tempo verandert meerdere keren maar het gevoel blijft dicht bij hoe het origineel bedoeld was.

Zoals bij veel van Waldrons live-opnames draagt ​​de live sfeer extra bij aan de plaat. Het publiek houdt zich redelijk stil maar toch kun je de live sfeer proeven en Mal's 22e sigaret ruiken die hij net opstak tijdens Caratini's bassolo.

Dit is gewoon een fantastisch live optreden. De cd reissue op Futura uit 2012 klinkt echt ontzettend goed. Helaas, zoals bij de meeste albums uit die Futura-serie, zijn er helemaal geen liner notes. Je mist daarmee toch een stukje context. Een gemiste kans als je het mij vraagt, want er is veel te vertellen over deze fase in Waldrons carrière.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:00 uur

geplaatst: vandaag om 15:00 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.