Mooi piano georiënteerd album met flink wat referenties naar Schmoelling's TD periode. Vooral in tracks 1, 4 en 10, die respectievelijk knipogen naar Tangram, Silver Scale en de pianosolo van Quichotte part 1.
Sommige stukken klinken op het eerste gehoor wat flauwtjes, maar Schmoelling weet toch de aandacht erbij te houden met pakkende melodieën en niet teveel fratsen die de productie doen opblazen (iets wat bij de meeste EM regelmatig voorkomt). En let op de ouderwetse Jupiter 8-solo's die in een aantal nummers opduiken!
Na het wat richtingloze en kleurloze Instant City keert hij met deze plaat weer terug in de stijl van Songs no words, met soms wat experimenten in de trant van The Zoo of Tranquility.