Max Richter - The Blue Notebooks (2004)

Samples?

Hij speelt gewoon piano hoor, en die strijkers is een quintet. Komt maar weinig anders aan te pas. Hier en daar wat computer bewerkingen, maar niets aan samples.

Samples van schreewende kraaien, typmachine en dergelijke.

ahh ok, de field recordings die hij gebruikt.
De type machine vind ik eigenlijk wel passen bij die stukjes waar wordt gesproken.
Het past goed bij het beeld van de eenzame schrijver die aan zijn boek bezig is. Want uiteindelijk is dit album toch een beetje ode aan Kafka.

Bij vlagen erg mooi, maar soms iets teveel 'soundtrackmuziek'. Er dreigt bovendien een kitscherig sfeertje te onstaan, mede dankzij de stemmen en effecten.

...en de soundtrack van Shutter Island brengt me uiteindelijk hier. On the Nature of Daylight... man wat een verbluffend mooi nummer. Haast niet in woorden uit te drukken.

Op die soundtrack is dit nummer prachtig vermengd met This Bitter Earth van Dinah Washington.

Max Richter's naam las ik voor het eerst in een recensie over Jóhann Jóhannsson's Fordlandia. De eerste moderne klassieke plaat die ik leerde kennen. Deze naam zal vast ook een reden zijn geweest waarom Micha mij deze plaat tipte, hier stond hij dan ook al heel lang in mijn "To Listen"-lijstje.

Net als Jóhannsson varieert Richter van ambient naar typische modern klassiek, je zou het wellicht neoklassiek kunnen noemen. Max Richter noemt de fusie van klassiek, electronica en "found-sounds" zelf post-klassiek. Een andere vergelijking met Jóhannsson is het concept. The Blue Notebooks is voornamelijk gebaseerd op Kafka's The Blue Octavo Notebooks. Passages uit dit boek en Czesław Miłosz's Hymn of the Pearl en Unattainable Earth komen langs. Jóhannsson bracht twee jaar later een album uit gebaseerd op een boek uit een iets ander genre, de handleidingen van een computer uit 1959, IBM 1401.

Verder hoor ik in Richter's Iconography en Organum veel overeenkomsten met Jóhansson's Chimaerica. Maar genoeg over Jóhannsson, nu de aandacht voor Max Richter.

Zoals gezegd varieert het geluid van Richter en is het op de delen in drie categorieën. De eerste categorie die we tegenkomen op deze plaat is ambient. Met behulp van enkele field-recordings, een kalme piano en, zoals op het eerste nummer te horen, citaten uit een van de drie eerder genoemde boeken. Zoals ambient behoort te doen schept dit mooi de sfeer van de plaat, een eenzame schrijver in een donker hoekje, terwijl het buiten koud en donker is. Het tweede nummer is typerend voor de tweede categorie. Ik ben niet heel bekend met klassieke muziek, maar als ik het goed begrijp is dit te beschrijven als neoklassiek. Een bescheiden geluid, bestaande uit traditionele instrumenten uit de klassieke muziek. Zo gaat in het tweede nummer alle aandacht naar prachtige strijkersklanken en volgen er later ook prachtige intieme pianonummers van de man zelf.

In Shadow Journal volgt er een moderner geluid en komen de invloeden van de post-modernisten wat meer tevoorschijn, wat resulteert in de derde categorie. Die diepe electronische baslijn die na drie minuten in komt vallen is een van de hoogtepunten van de plaat. "An electronic bassline so low that it's almost felt more than it is heard" citeer ik Heather Phares van Allmusic maar voor het gemak. De combinatie met traditionele strijkers en een harp, gemengd in een minimalisme zorgt voor een heerlijke sfeer.

En zo blijft Max Richter maar golven door drie stijlen, zonder hierbij het geheel uit het oog te verliezen. Toch zijn er enkele aanmerking. De pianostukken zijn zeker niet slecht, maar kan zich niet meten met de grote klassieke pianisten. Soms doen ze me iets te veel denken aan Yann Tiersen. Hartstikke aangenaam, maar het overdonderd me niet. Ook andere stukken blijven af en toe net steken bij mooi en willen niet het niveau wauw! bereiken. Dit resulteert dan in een plaat waar je de aandacht af en toe verliest.

Maar voor een nummer als Shadow Journal alleen al verdien je al een groot applaus.

4*

Heerlijk album om mee op te staan, rustig ontbijtje maken,kopje kofie, zo begint de dag goed

Mooie stemmige Ambient met een fikse klassieke (neo klassiek is blijkbaar het juiste genre) inslag. Heerlijk om naar te luisteren en vooral te bleven. Je komt er zelf door in een bepaalde stemming. Zo lekker vroeg in de ochtend, mijmerend wat de dag gaat brengen... Dadelijk de nieuwe van Black Sabbath maar als wake Up call

Wist men dat er pas een boxje is uitgekomen dat 'Max Richter - Collection' heet? Daarin zitten al zijn 4 FatCat opnames, voor een zeer schappelijk prijsje en een zeer welkome toevoeging in mijn 'collectie'

Ontzettend mooie muziek, On The Nature Of Daylight is tot in je diepste kern geraakt worden, Shadow Journal is heerlijk balanceren tussen klassiek en elektronisch. Het hele album voert je mee met z'n zalige klanken waarheen je maar wil...

Heb deze beauty al bijna anderhalf jaar op een prachtig vinyl. Echter nog in folie. Er zijn zoveel platen en zoveel verdienen een eerlijke luisterbeurt. Dit zal altijd een van de platen blijven die mij richting de (neo-) klassieke ambient bracht. Er is een tijd en een plaats voor alles, dus wanneer ik deze weer draai zal ik mijn bevindingen eens hier neerpennen. Moet zeggen dat er ondanks de schoonheid niet ontzettend veel meer is blijven hangen, is ook al een tijd geleden. De bezwerende voorganger Memoryhouse is voor iedereen een aanrader.

Tsja, heb je ooit wel eens muziek beluisterd die je op papier best aangenaam zou moeten vinden, maar die in de praktijk volkomen langs je heen gaat? Deze blauwe notitieboeken bevatten (neo)-Klassieke muziek, een bedachtzame, contemplatieve sfeer en zelfs bijdragen van Tilda Swindon. Het zijn allemaal associaties die mij zouden moeten bekoren. Waarom wekt het hier dan juist ergernis op? Ik weet het niet. Wellicht is het het tijdstip. Is het anders de stijl van Richter? Zie ik het licht, als laatste verduvelde optie, gewoonweg niet en overdondert dit album mij met de volgende luisterbeurt? Ik weet het niet! Ik weet enkel dat ik voor nu slechts tot 2* kom en dat valt me ten zeerste tegen.

Wat mij weerhoudt dit album een volle mep te geven, ondanks dat ik hem nu voor de 2e keer op vinyl beluister is dat het juist in zijn poging tot een geheel willen zijn faalt. Het voelt voor mij als losse nummers, wat bijv. een Goldmund ook heeft. Prima plaat om lekker te draaien in de avond, maar meer als instapper in dit genre dan als een meesterwerk. Buiten beschouwing gelaten dat On The Nature Of Daylight ongelofelijk is, vind ik Memory House een uitdagendere plaat van Max.

Prachtig, neo klassiek maar ook ambient/idm hoor ik terug.
Zijn beste al is Three Worlds ook prachtig.
Plaat in 2015 gekocht in Cardiff, de 180gr reissue met bonus track.
Klinkt geweldig, prachtig geluid.