menu

Max Richter - The Blue Notebooks (2004)

mijn stem
4,02 (181)
181 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Neoklassiek
Label: FatCat

  1. The Blue Notebooks (1:20)
  2. On the Nature of Daylight (6:11)
  3. Horizon Variations (1:52)
  4. Shadow Journal (8:22)
  5. Iconography (3:38)
  6. Vladmir's Blues (1:18)
  7. Arboretum (2:53)
  8. Old Song (2:11)
  9. Organum (3:13)
  10. The Trees (7:52)
  11. Written on the Sky (1:38)
  12. A Catalogue of Afternoons *
  13. On the Nature of Daylight [Orchestral Version] *
  14. Vladimir’s Blues 2018 *
  15. On the Nature of Daylight (Entropy) *
  16. Vladimir’s Blues [Jlin Remix] *
  17. Iconography [Konx-Om-Pax Remix] *
  18. This Bitter Earth / On the Nature of Daylight *

    met Dinah Washington

  19. Cypher *
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur: 40:28
zoeken in:
avatar van Zachary Glass
Ik denk altijd: "Een nieuw jaar - wat ga ik dit jaar allemaal ontdekken aan moois?"

Mijn eerste noemenswaardige ontdekking (hopelijk het begin van een lange rij ontdekkingen ): een soort hybride tussen "klassiek westerse" geschoolde muziek, gelardeerd met snuifjes electronica - en tussendoor worden teksten (van Franz Kafka en Czeslaw Milosz, geef toe het kon slechter ) gereciteerd door een zinnenprikkelende vrouwenstem.

Een muziekuniversum dat smeekt om mijn aandacht

4,0
hybride, klassiek, elektronisch en kafka, het zijn vier woorden die mij deden vermoeden dat deze plaat mij aardig zou bekoren. en soulseek wist binnen een half uur mijn vermoeden te bevestigen. op het eerste gehoor een bijzonder fraaie en ontspannende plaat dit. hier en daar heeft de sfeer vaag iets weg van yann tiersen in een van zijn rustigere stukken.
en als pseudo-elitaire pimp voel ik mij natuurlijk ook bijzonder prettig bij de literaire inslag. deze muziek luister ik met een rode wijn in de rechterhand, een sigaar in de linker, al mijmerend over culturele verloedering, en hoe slecht het wel niet met de wereld gaat.

ElMeroMero
Zachary Glass schreef:

Ik denk altijd: "Een nieuw jaar - wat ga ik dit jaar allemaal ontdekken aan moois?"


Je hebt dit jaar meteen prijs gehad, Zach, want dit is inderdaad een plaat die overloopt van de muzikale schoonheid.

Daar waar Richter op zijn vorige plaat, "Memoryhouse", voor zijn inspiratie zich nog iets teveel liet leiden door zijn grote voorbeelden Philip Glass en Steve Reich, laat "The Blue Notebooks" namelijk wel een eigen geluid horen.

Dit komt mede doordat Richter de minimalistische dogmatiek dit keer wat speelser heeft opgevat. Geen repetitief gebruik van hetzelfde kermende vioolmotiefje zoals op "Memoryhouse", of enkele lomp in het gehoor liggende electronische beats of waves, maar een nog grote diversiteit aan klassieke instrumenten die borg staat voor een rijkere luisterervaring.

Ook komt "The Blue Notebooks" wat meer als een coherent geheel uit de bus dan "Memoryhouse". Op het vorige album vond ik het rommelige gebruik van electronica en geluidopnames nogal storend, omdat deze elementen meer dan eens vloekten met de klassieke karakter van de muziekstukken.

Dit keer heeft Richter de geluidsopnames en de muziekstukken echter (misschien wel iets té) netjes afgebakend. Een aantal nummers worden amelijk vooraf gegaan door de 'zinnenprikkelende Kafkadame' en het tikken van een schrijfmachine.

Bovendien heeft de toevoeging van electronische foefjes nu wel een duidelijke meerwaarde, zoals bijvoorbeeld in Shadow Journal, waarin een bonkende baslijn die je eigenlijk meer in je maag voelt dan hoort, een mooi contrast vormt met het snerpend altviooltje dat op haar beurt boven een liefelijk harpmelodietje zweeft.

Deze verscheidenheid zorgt voor het dusdanige verrijking van het klankkleurenpalet dat dit nieuwe album danig aan evocatieve slagkracht weet te winnen. De kerkorgel in Organum doet het kleine jongetje in mij, dat - geheel begeesterd door de Toccata en Fuga in D-Minor van Bach- al zijn zakgeld besteedde aan een elpee met orgelmuziek, blijmoedig opveren.

Als geheel roept "The Blue Notebooks" bij mij de sfeer op van een eeuwenoude, van electrisch licht verstoken balzaal waarvan de contouren spaarzaam worden verlicht door enkele stralen zonlicht die door de kieren van de gesloten luiken heen priemen. Wat de balzaal aan het uitbundige en het levendige van hossende en dansende massa's heeft verloren, wint het aan uitdrukkingskracht doordat het in plaats daarvan de schoonheid van stilte en leegte benadrukt.

Ook het gegeven dat de balzaal niet in één oogopslag in zijn totaliteit gezien kan worden, maakt het mysterieuze karakter van de in het spel van zonnestralen opdoemende en wegvallende ornamenten en versieringen compleet.

Zo ook met deze plaat die zijn geheimen niet met één enkele luistersessie prijsgeeft. Om al de eigenaardige elementen een duidelijk in profiel te zetten, zal men de zintuigen goed de kost moeten geven. Het feit dat ik graag geconfronteerd wordt met eeuwenoude objecten en mysteries, doet mij graag hiertoe verleiden.

Het zal dan ook geen verbazing wekken als de score in de buurt komt van de 4,5*, met kans op meer zodra ik voldoende gepiekerd heb over de vergane glorie van een balzaal.

ElMeroMero
Gregory schreef:

en als pseudo-elitaire pimp voel ik mij natuurlijk ook bijzonder prettig bij de literaire inslag. deze muziek luister ik met een rode wijn in de rechterhand, een sigaar in de linker, al mijmerend over culturele verloedering, en hoe slecht het wel niet met de wereld gaat.


Heh, dat geldt ook wel een beetje voor mij ja

4,0
Prachtig album, al hadden de electronica invloeden van mij nog wat groter mogen zijn. ´Vladmir's Blues` deed me trouwens aan Yann Tiersen´s soundtrack voor Amelie denken...

avatar van Zachary Glass
Grappig toch ... afgelopen nacht neem ik een aanvang met het beluisteren van deze plaat. Na On the Nature of Daylight blijk ik in slaap te vallen.

Een mens veronderstelt dat je dan normalerwijze geen muziek meer hoort. Echter: blijkbaar heb ik een soort van muziekcorrigerende dromen - de muziek bleef gewoon doorspelen in mijn droom

Nog vreemder is: zo rond vier uur 's nachts val ik letterlijk uit bed, concludeer dat de slaap mij overmeesterde. Vervolgens vraag je je dan af: waar kwam die muziek dan vandaan? De stereo blijkt niet thuis te geven (de cd heeft tegen die tijd reeds lang het einde van zijn speeltijd bereikt).

"Ha! Die muziek van Richter zal zich een weg gebaand hebben door mijn slaap"

Vervolgens luister je naar aandachtig naar de volledige cd en kom je tot de conclusie dat de muziek die je hoorde tijdens je slaap wel een soort van variatie maakte op die van Richter

Daarom beveel ik deze plaat dan ook van harte aan onder het motto: The Blue Notebooks, de muziek die je creativiteit met een gigantische zwieper naar boven buigt, zonder dat je het zelf beseft

4,5
On the nature of daylight is subliem net als written on the sky.

avatar van Jazper
3,5
Klopt deze tracklisting wel?

Ik vind deze op internet:

1. The Blue Notebooks 01:21
2. On The Nature Of Daylight 06:12
3. Horizon Variations 01:53
4. Shadow Journal 08:23
5. Iconography 03:39
6. Vladimir's Blues 01:19
7. Arboretum 02:54
8. Old Song 02:11
9. Organum 03:13
10. The Trees 07:53
11. Written On The Sky 01:38

= dus een nummertje meer.

avatar van Paalhaas
3,5
Volgens mij heb je gelijk, Jazper. Mijn mp3-versie heeft ook 11 nummers en dezelfde tracktijden.

avatar van Jazper
3,5
Dat heb ik daarom maar aangepast!

Wat een schitterende muziek trouwens.

avatar van Onderhond
2,0
Toch wel erg hautain plaatje dit. En het valt op zich nog wel mee, dit soort kerkambient. Behalve een paar kleine missers als het jeugdherberg pianogetokkel van een Vladimir's Blues luistert het lekker weg.

Alleen die vertelseltjes met het typmachinetje achter maken het geheel zo ongelofelijk fake. Iets te hard geprobeerd, denk ik dan. Zwerft ergens tussen de 2* en 3*, afhankelijk van de irritatie die dat vertelmens blijft opwekken.

avatar van Onderhond
2,0
Paar luisterbeurten later blijft het gewoon doorzweven tussen klasse en kitsch. Soms is het zeker mooi (Shadow Journal), soms is het nogal lachwekkend (datzelfde Shadow Journal, dat afgesloten wordt met wat vogeltjes ).

Het is allemaal wat te makkelijk. Te weinig klasse, teveel eenvoudig scorende hoogpraterij. Hoewel het best genieten is soms, blijft achteraf enkel een wat nare nasmaak achter. Alsof je net ontdekt dat je kandelaar verguld is, je authentieke Middeleeuwe kast 10 jaar geleden in China gemaakt werd en je bontmantel eigenlijk synthetisch is.

2*

avatar van titan
2,5
titan (crew)
Tsja, de meeste instrumentale nummers zijn op zijn minst best okee, maar wat doen die gesproken teksten met getyp op de achtergrond in hemelsnaam op dit album? Dit geeft het album een bitter smakend arty-farty-laagje waarvan ik onpasselijk word. 2,5*.

avatar van Koekebakker
2,5
Onderhond schreef:
Paar luisterbeurten later blijft het gewoon doorzweven tussen klasse en kitsch.

Dat heb ik ook een beetje. Bij vlagen vind ik het heel mooi, maar vaak ook doet het me niets en dan wordt het kitscherig.

De plaat vertoont onmiskenbaar gelijkenissen met Rachel's' Systems / Layers, maar die raakt me continu en hoort tot het allermooiste dat ik ken. Deze ervaar ik telkens weer als frustrerend omdat-ie de schoonheid maar niet weet vast te houden.

5,0
Dit is muziek die bij mij de perfectie benadert van wat ik zoek in muziek , die heerlijk melancholische vioolklanken , piano-intermezzos , lichte prikkelende electro - invloeden die het geheel naar een 5 sterren voortduwen. De literaire vrouwenstem-passages geven het geheel nog iets bedwelmends en dagen uit om niet weg te dromen , al is dat vrijwel onmogelijk hier.

avatar van eviljoke
5,0
Kijk alvast maar uit naar de nieuwe cd. Verschijnt binnenkort en ligt volledig in het verlengde van deze cd.

Sietse
Ik heb hem op MD gezet en hoor hem de gehele week al om de zoveel albums langs komen.
Dit album is zo onwerkelijk, het maakt alles mooi dat je om je heen ziet. De wereld trekt voorbij alsof er niets aan de hand is, kleine kinderen spelen in het gras met een bal. Een vrouw loopt met haar boodschappen tassen. En bejaarde man zit op een bankje te kijken naar de passerende auto's. Alles lijkt zo vredig.
Ik denk dat als ik dit album hoor terwijl de wereld vergaat, het me allemaal niet zoveel uitmaakt.
Mooie muziek om bij te sterven en nog mooier om bij te leven...

5.0

4,0
Geweldig album!

Wel lijkt het of hij veel inspiratie heeft gehaald bij werk van Philip Glass vind ik. Bijvoorbeeld zo'n Vladmir's Blues doet me erg aan stukken van Glass' Solo Piano denken, en de nummers met de vrouwelijke vertelstem erg aan stukken uit Einstein on the Beach.

Hoe dan ook, ik krijg geen genoeg van dit album en kan er met gemak een 4,5* aan kwijt.

avatar van Nakur
4,0
Hoe emotioneel kun je een nummer maken? "On the Nature of Daylight" is een van de mooiste nummers ooit, dunkt me. Ik pink hier wat weg

avatar van MJ_DA_MAN
3,5
Zweeft tussen de 3,5* en 4*. Ik hou het voor dit moment nog op het eerst genoemde, maar dat kan zeker nog veranderen. Vooral On The Nature Of Daylight is erg mooi. Jammer dat het album niet wat meer (en wat langere) nummers bevat.

Parabola
MJ_DA_MAN schreef:
Vooral On The Nature Of Daylight is erg mooi.


4,0
Nakur schreef:
Hoe emotioneel kun je een nummer maken? "On the Nature of Daylight" is een van de mooiste nummers ooit, dunkt me. Ik pink hier wat weg

En dan krijg je even later ook nog The Trees voor je kiezen..

avatar van Nakur
4,0
Almoet ik zeggen dat het nummer wat ik destijds postte, ondertussen wel wat glans verloren heeft. Daarvoor hebben de simpele structuur én te vaak luisteren wel voor gezorgd.

avatar van Leonard91
3,5
Stukken die lijken op Solo Piano, Glassachtig, ik ga er nú naar op zoek!

avatar van ronnievb
3,5
Glassachtig is zeker een term die je mag gebruiken, Vladimir's blues is hier een duidelijk voorbeeld van. De beste man schijnt, zo is ook wel te horen, een enorme invloed te zijn geweest op Richter's werk.

Termen als deprimerend en zwaar worden hier vaak genoemd, ik zou het (en dan denk ik voornamelijk aan Trees en Aboretum) soms eerder sinister noemen.

avatar van Leonard91
3,5
titan schreef:
Tsja, de meeste instrumentale nummers zijn op zijn minst best okee, maar wat doen die gesproken teksten met getyp op de achtergrond in hemelsnaam op dit album? Dit geeft het album een bitter smakend arty-farty-laagje waarvan ik onpasselijk word. 2,5*.


Eens, vreselijk is dat. Maar 'savonds de typloze stukjes opzetten is wel heel mooi. En Vladimir's Blues is wel érg opzichtig van Glass gekopieerd. Een 3,5*

avatar van jtsterkenburg
4,5
Waarom, waarom toch die stem er doorheen? Zulke verschrikkelijk briljante muziek en dan begint die vrouw er opeens doorheen te klepperen! Hoe kun je een album zo grandioos verpesten...

Ik luister em nu voor de eerste keer overigens dus in hoeverre dat m'n oordeel zal beinvloeden is de vraag. Want zolang die vrouw d'r mond houdt word ik compleet overweldigd door de pracht van deze muziek.

Hopelijk zal ik mij kunnen verzoenen met die vrouw, want dan voorzie ik dat dit een van mijn mooiste platen gaat worden...

avatar van jtsterkenburg
4,5
jtsterkenburg schreef:
Waarom, waarom toch die stem er doorheen? Zulke verschrikkelijk briljante muziek en dan begint die vrouw er opeens doorheen te klepperen! Hoe kun je een album zo grandioos verpesten...

Ik luister em nu voor de eerste keer overigens dus in hoeverre dat m'n oordeel zal beinvloeden is de vraag. Want zolang die vrouw d'r mond houdt word ik compleet overweldigd door de pracht van deze muziek.

Hopelijk zal ik mij kunnen verzoenen met die vrouw, want dan voorzie ik dat dit een van mijn mooiste platen gaat worden...


En het is gebeurd! Ik heb me kunnen verzoenen met de vrouw. Sterker nog, ik zie nu in dat zij juist een enorme bijdrage levert aan een de grote coherentie in het album. Het geeft je even een adempauze tussen de zeer intense muziekstukken door. Het album luistert weg als een verhaal. M'n fantasie wordt echt enorm geprikkeld bij het beluisteren. Mijn favorieten op het moment zijn de drie langste nummers. Verhoging naar 5 en een voorlopig plekje in m;n top10...

avatar van neyonn
3,5
Op één of andere manier moet ik telkens denken aan "The Founain" als "...Daylight" al een tijdje aan het spelen is. Het hele album ademt eigenlijk wel een beetje dezelfde sfeer uit als in die film.

De vrouwenstem vind ik helemaal niet storend maar het getik van die typemachine had dan wel weer ietsje stiller gemogen

Hoedanook, Blue Notebooks bestaat uit relaxerende nummers die bij elke luisterbeurt net iets meer bij me oproepen en dit album verdient dan ook zijn 3.5 sterren

thejazzscène
Max Richter maakt wat mij betreft iets te veel gebruik van gemakkelijke elementen. Hij is in zijn samples vrij concreet (ipv abstract) wat leidt tot een filmische verbeelding van de luisteraar. Op zich vond ik het wel leuk om eens een avondje wat weg te dromen in een mooi en ontroerend dagboek van muziek. Maar het werk is te hapklaar en komt te snel binnen door het expliciete karakter. Het gelaagde komt niet naar voren en eenvoud slaagt de klok.
Het is zo'n werk dat je bij een eerste luisterbeurt echt kan raken. Na een aantal luisterbeurten heb je het briljante wel gehad en blijft er spijtig genoeg enkel kaas op de plank liggen.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:42 uur

geplaatst: vandaag om 12:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.