menu

Clogs - The Creatures in the Garden of Lady Walton (2010)

mijn stem
3,52 (31)
31 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Neoklassiek
Label: Brassland

  1. Cocodrillo (1:50)

    met Shara Worden

  2. I Used to Do (4:35)
  3. On the Edge (4:01)

    met Shara Worden

  4. Red Seas (6:13)
  5. The Owl of Love (4:11)

    met Shara Worden

  6. Adages of Cleansing (5:53)

    met Shara Worden

  7. Last Song (3:59)

    met Matt Berninger

  8. To Hugo (4:26)
  9. Raise the Flag (2:48)

    met Shara Worden

  10. We Were Here (4:21)

    met Sufjan Stevens en Shara Worden

totale tijdsduur: 42:17
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Volgens user archangel9 zou Clogs wel eens kunnen aanslaan bij mij: het heeft iets orkestraals dus..........

Inderdaad, ik val al een flinke tijd voor barokke pop maar dan wel graag met een kitscherig randje. Net niet er overheen maar ook niet ver er vandaan.
Toen ik de eerste nummers van The Creatures in the Garden of Lady Walton hoorde was ik nog niet erg overtuigd en dacht ik gelijk aan de woorden van archangel9 zelf dat hij het bij nader inzien toch ook niet zo heel erg flitstend vond. Een beetje een matige tip dus vond hij zelf.
Toch kwam daar later een bericht overheen dat het begon aan te slaan.
Zelf begon ik op te veren bij het Sufjan Stevens-achtige Red Seas. Maar goed ook, want ik zat er een beetje aan te denken dat het verspilde tijd zou zijn om het helemaal verder af te luisteren. Ik heb immers nog zo veel moois liggen dat ik verder wil horen.
Gelukkig wist The Owl of Love diezelfde aandacht te behouden; een haast minstreel-achtig nummer.
En dat is iets wat dit album toch wel als kenmerk heeft: het is wat 'klassiekerig'. Terwijl ik liever naar iets meer 'klassiekerige bombast' luister als het popmuziek betreft. En opeens begon dit toch ook wel te bevallen. Een cello doet het sowieso altijd goed: het is hét instrument voor mij. Zelf speelde ik jaren viool maar had altijd wel een bewonderende blik richting de afdeling celli in het orkest waar ik speelde. Prachtig instrument!
En zo bleef mijn aandacht behouden tot het einde aan toe, waar Sufjan Stevens ook vocaal te horen is (ik meen dat hij wat banjo heeft gespeeld op andere songs) en ben ik de eerste nummers gaan herwaarderen.
Overigens zijn het hier dus gastvocalisten zoals Shara Worden die ik van het Bifrost Arts project ken, Matt Berninger van The National en de inmiddels wel bekende Sufjan Stevens.

Een album waar je even moet inkomen misschien maar uiteindelijk ontvouwt het wel degelijk zijn schoonheid. Een klassieke schoonheid mogen we wel stellen.

avatar van archangel9
3,5
Clogs kende ik niet tot ik op internet las dat één van mijn lievelingszangeressen Shara Worden (My Brightest Diamond), mee deed aan een gezelschap dat als invloeden o.a. heeft: Moondog, John Cage, Morton Feldman, Olivier Messaien, Gyorgy Ligeti, Philip Glass, Steve Reich, Igor Stravinsky.. Daar moest ik meer van weten! De EP Veils viel mij enigszins tegen. Mooi maar de veelbelovende invloeden werden niet omgezet in eigen bijzonder repertoire. De composities op Veils bleken echter slechts 'vingeroefeningen' voor het grotere werk: het album The Creatures in the Garden of Lady Walton . Wonderschoon en pakkender dan op de EP maar alweer geen muziek die je onmiddelijk bij de lurven grijpt. En wat is er met de intonatie van Shara Worden aan de hand? Een hete aardappel ingeslikt? Heeft ze spraakles gehad van een überbekakte tante? Nu weet ik dat ze klassiek geschoold is en die scholing brengt ze hier blijkbaar in praktijk. Maar de ontroering die ze normaal gesproken op mij weet over te brengen blijft door die artificiële manier van zingen uit. Clogs heeft ook nog wonderboy Sufjan Stevens en Matt Berninger (The National) weten te strikken. Of dit alles tot een geniaal album leidt is zeer de vraag. Mijn eerste indruk is: een beetje artificieel. Zoals ik de manier van zingen van Shara betitelde zo komen ook de composities over waardoor ontroering uitblijft. Artistiekerig. Bij meerdere malen beluisteren zakt echter de ergernis hierover enigszins en begint de muziek zelfs te fascineren. Ik begin te genieten. Terecht geeft Aero als zijn favoriete nummers aan: Red seas en The owl of love. Uiteindelijk word ik dan toch meegesleept. Tenslotte moet wel geconcludeerd worden: met zulke grootheden als voorbeelden schep je verwachtingen. Die maken ze bij lange na niet waar. Wat over blijft is beeldschone en fantasierijke muziek. Duidelijk met plezier vertolkt, al hadden ze van mij wat minder keurig binnen de lijntjes mogen kleuren.

avatar van thebestfreaks
4,0
...en ik kreeg vervolgens de tip van aERo. Het zou binnen mijn straatje passen. En dat klopt!
My Brightest Diamond heeft me tot nu toe minder gegrepen dan bij archangel9 het geval is. Dit heeft misschien tot gevolg dat ik op deze cd juist wel erg kan genieten van die prachtige stem. De sfeer op de cd is bijna terughoudend te noemen, maar hij bergt ook een prachtige rust in zich en de instrumentatie vind ik prachtig. Genieten !

4,0
Volg Clogs al een aantal jaren, dit is hun beste werk, vooral Last song is erg mooi. Wellicht een voorproefje voor het nieuwe album van The national in mei;) En natuurlijk Shara, zij zingt als altijd de sterren van de hemel, zeer veelzijdige artieste.

avatar van korenbloem
3,0
Dit is wel eenmooi werk. Begin is erg keltisch met barok achtige sferen, later ontstaat er een zeer aansprekelijk freakpop plaatje. Een leuke verrassing en weet vanaf de eerste minuut te raken.

avatar van Gajarigon
2,0
Niet mijn meug, om het zacht uit te drukken. Gelokt door Matt Berninger en de genre omschrijving als post-rock, valt deze cd toch wel tegen. De stempel post-rock dekt vele ladingen natuurlijk, en blijkbaar is kamermuziek daar een deel van. Opener Cocodrillo bijvoorbeeld is a-capella, en I Used to Do is richtingloos gepingel van... ja wat eigenlijk. Er zit een hele hoop muziek verstopt op dit album, en ik moet noodgedwongen spieken op wikipedia om er instrumenten op te plakken. De link met Sufjan Stevens (die ook heeft meegeholpen op dit album) is duidelijk op On the Edge, waar gastzangeres Shara Worden haar stem helemaal laat ontsporen. Zeker dat dit soort zang sommige mensen zal bekoren, maar mij niet. Daardoor dat alle nummers met haar voor mij skippertjes zijn, ook het suggestieve The Owl of Love. Geen slechte muziek, maar gewoon helemaal niet iets wat ik voor mijn plezier nog ga opzetten.

Nieuwstad
Last Song met Matt Berninger van The National is werkelijk prachtig. De rest van het album ben ik niet bekend mee. Maar gezien de reacties hier mis ik daar niet zoveel aan. Ik hou het lekker bij Last Song denk ik

Gast
geplaatst: vandaag om 22:45 uur

geplaatst: vandaag om 22:45 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.