Metallica - Master of Puppets (1986)
mijn stem
1854 stemmen
Verenigde Staten
Metal
Label: Elektra
-
Battery (5:10)
-
Master of Puppets (8:38)
-
The Thing That Should Not Be (6:32)
-
Welcome Home (Sanitarium) (6:28)
-
Disposable Heroes (8:14)
-
Leper Messiah (5:38)
-
Orion (8:12)
-
Damage, Inc. (5:30)
-
Battery [Live] * (4:53)
-
The Thing That Should Not Be [Live] * (7:02)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur:
54:22
(1:06:17)
- nummer 29 in de top 250
3
geplaatst: 13 augustus 2024, 10:42 uur
Tot vandaag had ik me nooit gewaagd aan metal. Zo nu en dan probeer ik mijn vertrouwde muzikale eilandje te verlaten om mij open stellen voor iets totaal anders. Het nummer Master of Puppets hoor ik elk jaar wel voorbij komen rond de jaarwisseling, en ik moet toegeven dat het niet onaangenaam klinkt. Toch had ik metal nooit echt een kans gegeven. Omdat het album Master of Puppets het hoogstgenoteerde metalalbum in de top 250 is, besloot ik het een luisterbeurt te geven.
Wat me opvalt, is hoe strak dit album gespeeld is. Misschien zelfs te strak, waardoor het bijna klinisch aanvoelt. Dat zal bij metal horen, neem ik aan. De zware, krachtige stem en de scheurende gitaren doen me echter weinig en beginnen me al snel te irriteren. Ik merk dat ik al gauw hunker naar wat subtielere muziek, waarin ook wat minder strak/klinisch gespeeld wordt.
Uiteindelijk moet ik concluderen dat metal een muziekstijl is waar ik me niet echt comfortabel bij voel. Voor nu laat ik metal dan ook maar weer even voor wat het is.
Wat me opvalt, is hoe strak dit album gespeeld is. Misschien zelfs te strak, waardoor het bijna klinisch aanvoelt. Dat zal bij metal horen, neem ik aan. De zware, krachtige stem en de scheurende gitaren doen me echter weinig en beginnen me al snel te irriteren. Ik merk dat ik al gauw hunker naar wat subtielere muziek, waarin ook wat minder strak/klinisch gespeeld wordt.
Uiteindelijk moet ik concluderen dat metal een muziekstijl is waar ik me niet echt comfortabel bij voel. Voor nu laat ik metal dan ook maar weer even voor wat het is.
0
geplaatst: 13 augustus 2024, 10:58 uur
steven schreef:
ik vind deze juist erg toegankelijk voor een metal plaat, ik zou het zelfs een prima instapplaat noemen voor jongeren als ze zich eens willen verdiepen in jaren 80 (thrash) metal. Qua productie ook veel toegankelijker als AJFA , qua songmateriaal zijn sanitarium , damage inc , orion , battery en het titelnummer toch ook wel toegankelijk ? Ik denk voor velen als mij de eerste metal plaat die beklijfde . Gateway album
(quote)
ik vind deze juist erg toegankelijk voor een metal plaat, ik zou het zelfs een prima instapplaat noemen voor jongeren als ze zich eens willen verdiepen in jaren 80 (thrash) metal. Qua productie ook veel toegankelijker als AJFA , qua songmateriaal zijn sanitarium , damage inc , orion , battery en het titelnummer toch ook wel toegankelijk ? Ik denk voor velen als mij de eerste metal plaat die beklijfde . Gateway album
Ik denk dat ik als meest toegankelijke instap Thrash zou gaan in de richting van Exodus (fabulous disaster). Dat is zowat de AC/C van thrash
2
geplaatst: 3 september 2024, 08:13 uur
In 1986 waren pers én fans het eens: Metallica had zich definitief ontwikkeld tot een ijzersterke groep met riffs, arrangementen en zelfs zang die pakkend waren. Ook toen al hadden "we" in de gaten dat Master of Puppets een instant-klassieker was.
Sommigen klagen over de productie, ik herhaal het maar weer eens: in diezelfde tijd is menig nieuwverschenen metalalbum te vinden waarop de boel bepaald niet in balans was. Sterker nog, als ik het naar het nu doortrek: veel liever dit geluid dan de overproductie die ik tegenwoordig te vaak hoor.
Terugblikkend zou je ook kunnen constateren dat dit album een brug is tussen enerzijds protometal van de jaren '70 en New wave of British heavy metal van begin jaren '80 en anderzijds de staccato-strak riffende aanpak die daarna in metal gemeengoed werd. Zelfs bij namen van vóór thrash- en speedmetal. Zonder alle stijl- en tijdgenoten te willen kleineren: Metallica was de koploper en invloedrijker dan de collega's.
konijnmuziek schreef:
Een mooie, respectvolle benadering van iemand wiens smaak dit niet is, maar dat helder verwoordt zonder te suggereren dat hij boven de liefhebbers staat. Dat zie ik weleens anders op deze site. Bovendien typeert hij de muziek zodanig dat zowel liefhebber als leek kunnen begrijpen wat hij bedoelt.
Dat strakke/klinische spreekt mij dus wel aan, nog altijd, en als ik 'm draai valt altijd weer op hoe goed en geïnspireerd Master of Puppets in elkaar zit. Met bovendien teksten die ergens over gaan.
In 1986 was metal volop in beweging, er was véél om te volgen. Hoe zou het Metallica zijn vergaan als bassist Cliff Burton niet noodlottig om het leven was gekomen? We zullen het antwoord nooit weten, maar zijn laatste album met de groep was grensverleggend, sterk uitgevoerd en invloedrijk.
Sommigen klagen over de productie, ik herhaal het maar weer eens: in diezelfde tijd is menig nieuwverschenen metalalbum te vinden waarop de boel bepaald niet in balans was. Sterker nog, als ik het naar het nu doortrek: veel liever dit geluid dan de overproductie die ik tegenwoordig te vaak hoor.
Terugblikkend zou je ook kunnen constateren dat dit album een brug is tussen enerzijds protometal van de jaren '70 en New wave of British heavy metal van begin jaren '80 en anderzijds de staccato-strak riffende aanpak die daarna in metal gemeengoed werd. Zelfs bij namen van vóór thrash- en speedmetal. Zonder alle stijl- en tijdgenoten te willen kleineren: Metallica was de koploper en invloedrijker dan de collega's.
konijnmuziek schreef:
Wat me opvalt, is hoe strak dit album gespeeld is. Misschien zelfs te strak, waardoor het bijna klinisch aanvoelt. Dat zal bij metal horen, neem ik aan. De zware, krachtige stem en de scheurende gitaren doen me echter weinig en beginnen me al snel te irriteren. Ik merk dat ik al gauw hunker naar wat subtielere muziek, waarin ook wat minder strak/klinisch gespeeld wordt.
Een mooie, respectvolle benadering van iemand wiens smaak dit niet is, maar dat helder verwoordt zonder te suggereren dat hij boven de liefhebbers staat. Dat zie ik weleens anders op deze site. Bovendien typeert hij de muziek zodanig dat zowel liefhebber als leek kunnen begrijpen wat hij bedoelt.
Dat strakke/klinische spreekt mij dus wel aan, nog altijd, en als ik 'm draai valt altijd weer op hoe goed en geïnspireerd Master of Puppets in elkaar zit. Met bovendien teksten die ergens over gaan.
In 1986 was metal volop in beweging, er was véél om te volgen. Hoe zou het Metallica zijn vergaan als bassist Cliff Burton niet noodlottig om het leven was gekomen? We zullen het antwoord nooit weten, maar zijn laatste album met de groep was grensverleggend, sterk uitgevoerd en invloedrijk.
1
geplaatst: 3 september 2024, 10:58 uur
RonaldjK schreef:
In 1986 waren pers én fans het eens: Metallica had zich definitief ontwikkeld tot een ijzersterke groep met riffs, arrangementen en zelfs zang die pakkend waren. Ook toen al hadden "we" in de gaten dat Master of Puppets een instant-klassieker was.
Sommigen klagen over de productie, ik herhaal het maar weer eens: in diezelfde tijd is menig nieuwverschenen metalalbum te vinden waarop de boel bepaald niet in balans was. Sterker nog, als ik het naar het nu doortrek: veel liever dit geluid dan de overproductie die ik tegenwoordig te vaak hoor.
Terugblikkend zou je ook kunnen constateren dat dit album een brug is tussen enerzijds protometal van de jaren '70 en New wave of British heavy metal van begin jaren '80 en anderzijds de staccato-strak riffende aanpak die daarna in metal gemeengoed werd. Zelfs bij namen van vóór thrash- en speedmetal. Zonder alle stijl- en tijdgenoten te willen kleineren: Metallica was de koploper en invloedrijker dan de collega's.
konijnmuziek schreef:
Een mooie, respectvolle benadering van iemand wiens smaak dit niet is, maar dat helder verwoordt zonder te suggereren dat hij boven de liefhebbers staat. Dat zie ik weleens anders op deze site. Bovendien typeert hij de muziek zodanig dat zowel liefhebber als leek kunnen begrijpen wat hij bedoelt.
Dat strakke/klinische spreekt mij dus wel aan, nog altijd, en als ik 'm draai valt altijd weer op hoe goed en geïnspireerd Master of Puppets in elkaar zit. Met bovendien teksten die ergens over gaan.
In 1986 was metal volop in beweging, er was véél om te volgen. Hoe zou het Metallica zijn vergaan als bassist Cliff Burton niet noodlottig om het leven was gekomen? We zullen het antwoord nooit weten, maar zijn laatste album met de groep was grensverleggend, sterk uitgevoerd en invloedrijk.
In 1986 waren pers én fans het eens: Metallica had zich definitief ontwikkeld tot een ijzersterke groep met riffs, arrangementen en zelfs zang die pakkend waren. Ook toen al hadden "we" in de gaten dat Master of Puppets een instant-klassieker was.
Sommigen klagen over de productie, ik herhaal het maar weer eens: in diezelfde tijd is menig nieuwverschenen metalalbum te vinden waarop de boel bepaald niet in balans was. Sterker nog, als ik het naar het nu doortrek: veel liever dit geluid dan de overproductie die ik tegenwoordig te vaak hoor.
Terugblikkend zou je ook kunnen constateren dat dit album een brug is tussen enerzijds protometal van de jaren '70 en New wave of British heavy metal van begin jaren '80 en anderzijds de staccato-strak riffende aanpak die daarna in metal gemeengoed werd. Zelfs bij namen van vóór thrash- en speedmetal. Zonder alle stijl- en tijdgenoten te willen kleineren: Metallica was de koploper en invloedrijker dan de collega's.
konijnmuziek schreef:
(quote)
Een mooie, respectvolle benadering van iemand wiens smaak dit niet is, maar dat helder verwoordt zonder te suggereren dat hij boven de liefhebbers staat. Dat zie ik weleens anders op deze site. Bovendien typeert hij de muziek zodanig dat zowel liefhebber als leek kunnen begrijpen wat hij bedoelt.
Dat strakke/klinische spreekt mij dus wel aan, nog altijd, en als ik 'm draai valt altijd weer op hoe goed en geïnspireerd Master of Puppets in elkaar zit. Met bovendien teksten die ergens over gaan.
In 1986 was metal volop in beweging, er was véél om te volgen. Hoe zou het Metallica zijn vergaan als bassist Cliff Burton niet noodlottig om het leven was gekomen? We zullen het antwoord nooit weten, maar zijn laatste album met de groep was grensverleggend, sterk uitgevoerd en invloedrijk.
Dat strakke, klinische vs zachter, subtieler gaat al mee van de discussie Bach vs Mozart
1
geplaatst: 3 september 2024, 11:28 uur
Dat klinische hoor ik dan niet zo. Ik vind het album eerder een beetje verwarmd en gedempt klinken. Alsof er een schapenkleedje over de speakers is gedrapeerd. Daardoor klinkt het niet zo knekelig en koud (waarderend bedoeld) als opvolger ...And Justice For All.
1
geplaatst: 3 september 2024, 11:56 uur
Master of Puppets voelt aan als een warm bad en met Lars achter de drumkit wordt het nooit echt retestrak, hij is immers geen Gene Hoglan. Prima drummer verder maar ook wel wat losjes.
0
geplaatst: 3 september 2024, 12:15 uur
Von Helsing schreef:
Master of Puppets voelt aan als een warm bad en met Lars achter de drumkit wordt het nooit echt retestrak, hij is immers geen Gene Hoglan. Prima drummer verder maar ook wel wat losjes.
Master of Puppets voelt aan als een warm bad en met Lars achter de drumkit wordt het nooit echt retestrak, hij is immers geen Gene Hoglan. Prima drummer verder maar ook wel wat losjes.
Die BWAHUM BWAHUM in het titelnummer is ook maar op gevoel gespeeld. Het klopt precies, maar het is niet fatsoenlijk uit te schrijven wat ze daar exact spelen.
0
geplaatst: 3 september 2024, 13:53 uur
ik heb nooit een hekel aan Lars Ulrich gehad. Hij pretendeerde ook nooit een Hoglan, Benante of Lombardo te zijn. Het drumwerk is prima voor Metallica. Zijn echte bijdragen zitten meer op algeheel genreniveau waardoor het respect zou moeten afdwingen. Ik heb zelf de indruk dat het zijn grote bek is (nog altijd doorspekt met veel sarcastische humor die veel Amerikanen waarschijnlijk niet begrijpen), die ervoor zorgt dat er weerstand is. Hoge bomen, weet je wel.
2
geplaatst: 3 september 2024, 14:30 uur
De drumstijl van Ulrich laat zich niet vergelijken. Zijn soms bizarre manier van accenten leggen in nummers heeft een niet te onderschatten invloed op de muziek van Metallica, en dan met name de eerste vier albums.
crosskip geeft het al aan, in het titelnummer zit een timing die je op gevoel moet spelen. Ik heb het nummer met menig drummer gespeeld in coverbands, maar vaker niet dan wel wisten deze drummers het nummer met de juiste 'feel' te spelen. Dat geld voor meer oud materiaal van de band.
Ulrich heeft wel een periode gehad waarin zijn spel door de ondergrens zakte.
crosskip geeft het al aan, in het titelnummer zit een timing die je op gevoel moet spelen. Ik heb het nummer met menig drummer gespeeld in coverbands, maar vaker niet dan wel wisten deze drummers het nummer met de juiste 'feel' te spelen. Dat geld voor meer oud materiaal van de band.
Ulrich heeft wel een periode gehad waarin zijn spel door de ondergrens zakte.
2
geplaatst: 3 september 2024, 15:05 uur
Ja kan. Bij avond na avond drie uur op een podium staan, kan er wel eens wat mis gaan. En als dat dan, zoals tegenwoordig altijd, is vastgelegd op video, staat dat wel direct in de schijnwerpers.
1
geplaatst: 1 november 2024, 09:34 uur
konijnmuziek schreef:
Tot vandaag had ik me nooit gewaagd aan metal. Zo nu en dan probeer ik mijn vertrouwde muzikale eilandje te verlaten om mij open stellen voor iets totaal anders. Het nummer Master of Puppets hoor ik elk jaar wel voorbij komen rond de jaarwisseling, en ik moet toegeven dat het niet onaangenaam klinkt. Toch had ik metal nooit echt een kans gegeven. Omdat het album Master of Puppets het hoogstgenoteerde metalalbum in de top 250 is, besloot ik het een luisterbeurt te geven.
Wat me opvalt, is hoe strak dit album gespeeld is. Misschien zelfs te strak, waardoor het bijna klinisch aanvoelt. Dat zal bij metal horen, neem ik aan. De zware, krachtige stem en de scheurende gitaren doen me echter weinig en beginnen me al snel te irriteren. Ik merk dat ik al gauw hunker naar wat subtielere muziek, waarin ook wat minder strak/klinisch gespeeld wordt.
Uiteindelijk moet ik concluderen dat metal een muziekstijl is waar ik me niet echt comfortabel bij voel. Voor nu laat ik metal dan ook maar weer even voor wat het is.
Tot vandaag had ik me nooit gewaagd aan metal. Zo nu en dan probeer ik mijn vertrouwde muzikale eilandje te verlaten om mij open stellen voor iets totaal anders. Het nummer Master of Puppets hoor ik elk jaar wel voorbij komen rond de jaarwisseling, en ik moet toegeven dat het niet onaangenaam klinkt. Toch had ik metal nooit echt een kans gegeven. Omdat het album Master of Puppets het hoogstgenoteerde metalalbum in de top 250 is, besloot ik het een luisterbeurt te geven.
Wat me opvalt, is hoe strak dit album gespeeld is. Misschien zelfs te strak, waardoor het bijna klinisch aanvoelt. Dat zal bij metal horen, neem ik aan. De zware, krachtige stem en de scheurende gitaren doen me echter weinig en beginnen me al snel te irriteren. Ik merk dat ik al gauw hunker naar wat subtielere muziek, waarin ook wat minder strak/klinisch gespeeld wordt.
Uiteindelijk moet ik concluderen dat metal een muziekstijl is waar ik me niet echt comfortabel bij voel. Voor nu laat ik metal dan ook maar weer even voor wat het is.
Zoals ook de andere reacties laten uitschijnen ligt dat 'klinische' hier vooral aan de drumstijl van Lars Ulrich.
Ik kan het overigens wel eens zijn met je. De studioversies van Metallicanummers klinken helaas vaak nogal kil. Bij de opvolger uit 1988 is dat probleem nog meer aanwezig. Ik zal bij Metallica ook vaker een live-versie afspelen dan een studioalbum. Want live komen de nummers wel tot hun recht.
Ik hoop dat je je zoektocht in het genre niet stopzet na 1 misser. Het genre heeft zoveel te bieden.
1
geplaatst: 1 november 2024, 10:06 uur
Dat je het kil vindt, kan. Maar dat ligt toch niet aan de drumstijl? Het zal eerder het riffwerk van Hetfield zijn.
Master Of Puppets klinkt qua productie eerder warm en zacht ten opzichte van het andere 80s werk.
Master Of Puppets klinkt qua productie eerder warm en zacht ten opzichte van het andere 80s werk.
1
geplaatst: 1 november 2024, 12:47 uur
Master of Puppets vind ik eigenlijk een warme sound hebben. De wat klinische stijl van drummen herken ik ook niet. Sowieso vind ik de kritiek die Ulrich ten deel valt als het gaat om zijn technische vaardigheden overdreven, ik ben van mening dat hij de stokjes prima hanteert.
Maar ik ben dan ook geen drummer, dus wellicht dat een 'kenner' het wel op die manier ervaart.
Maar ik ben dan ook geen drummer, dus wellicht dat een 'kenner' het wel op die manier ervaart.
1
geplaatst: 1 november 2024, 17:39 uur
Het is de laatste jaren een soort van 'in' om Ulrich te bashen. Althans, zo komt het op mij over. Wat mij betreft heeft meneer Ulrich op met name de eerste 4 Metallica albums laten horen dat hij een meer dan gemiddelde drummer is. De breaks en fills waar hij toen mee op de proppen kwam werden door geen enkele andere drummer bedacht of gedaan. En ze bepaalden voor een groot deel hét geluid van Metallica waarop zo'n beetje de hele metalwereld destijds verliefd was. Later zal het allemaal best minder interessant zijn geworden en zal hij live hier en daar wel (wat) ingeleverd hebben. Maar daar hebben wel meer muzikanten 'last' van krijg ik de indruk. Terug naar dit album; Puppets klinkt wat mij betreft juist ook warm qua sound. En helaas ook wat zacht. Maar daar hebben we de volume knop voor nietwaar?
1
geplaatst: 1 november 2024, 18:07 uur
Eens! Eens! Eens! Ten tijde van de eerste vier albums klaagde niemand over Ulrich. Zijn we nadien slimmer geworden met meer kennis van het drummersvak? Echt niet.
Metallica viel op omdat ze als eersten snel én strak speelden en werden mede koplopers vanwege de strakke productie die per album beter werd. Vergelijk maar met de eerste albums van tijdgenoten in het genre (Slayeeeeeerrrr!). Daarbij maakten ze per album een muzikale ontwikkeling door, vonden we hártstikke spannend.
Die ontwikkeling ging voort met album nummertje 5 "The Black Album", maar dan plotsklaps naar toegankelijker metal. Veel nieuwe fans erbij, tegelijkertijd hadden fans van het eerste uur grote bedenkingen: de scherpe kantjes waren eraf, vond ook ik. Die kalmere stijl vroeg om ander spel waarbij ook Ulrich minder spannend musiceerde. Metallica werd wat bezadigd.
Toch snap ik ze wel. Waren ze in de stijl van de eerste vier blijven spelen, dan hadden ze het verwijt gekregen de AC/DC van de metal te zijn geworden. Doe dus wat je hart je ingeeft en durf te vernieuwen; geklaagd wordt er toch.
Ook toen Metallica weer heftiger ging spelen. Vanaf Death Magnetic werd het weer leuker, maar nooit zo leuk als die eerste vier. Vond ik, ook zo'n klager. Neemt niet weg dat Ulrich ná ...And Justice for All echt niet slechter is gaan drummen.
Metallica viel op omdat ze als eersten snel én strak speelden en werden mede koplopers vanwege de strakke productie die per album beter werd. Vergelijk maar met de eerste albums van tijdgenoten in het genre (Slayeeeeeerrrr!). Daarbij maakten ze per album een muzikale ontwikkeling door, vonden we hártstikke spannend.
Die ontwikkeling ging voort met album nummertje 5 "The Black Album", maar dan plotsklaps naar toegankelijker metal. Veel nieuwe fans erbij, tegelijkertijd hadden fans van het eerste uur grote bedenkingen: de scherpe kantjes waren eraf, vond ook ik. Die kalmere stijl vroeg om ander spel waarbij ook Ulrich minder spannend musiceerde. Metallica werd wat bezadigd.
Toch snap ik ze wel. Waren ze in de stijl van de eerste vier blijven spelen, dan hadden ze het verwijt gekregen de AC/DC van de metal te zijn geworden. Doe dus wat je hart je ingeeft en durf te vernieuwen; geklaagd wordt er toch.
Ook toen Metallica weer heftiger ging spelen. Vanaf Death Magnetic werd het weer leuker, maar nooit zo leuk als die eerste vier. Vond ik, ook zo'n klager. Neemt niet weg dat Ulrich ná ...And Justice for All echt niet slechter is gaan drummen.
2
geplaatst: 1 november 2024, 18:11 uur
vielip schreef:
Het is de laatste jaren een soort van 'in' om Ulrich te bashen.
Het is de laatste jaren een soort van 'in' om Ulrich te bashen.
Sowieso is hij zoveel meer dan de drummer. Hij arrangeert vrijwel alle nummers. De andere bandleden komen met een stapel riffs aanzetten en Lars gaat daar mee aan de slag, hij hoort meteen wat bij elkaar past. Heb wel eens gelezen in een interview dat hij zich dan als een klein kind met allemaal nieuw speelgoed voelt.
* denotes required fields.
* denotes required fields.