Na onder contract te hebben gestaan bij twee major labels (Atlantic en RCA), verscheen dit album op een klein en onafhankelijk platenlabel. Tegen de tijd dat dit album verscheen had meneer Pickett dan ook geen successen meer en zijn carrière leek op sterven na dood. Daar bracht ‘Chocolate city’ geen verandering in; het album werd tot dat moment zelfs zijn grootste flop en het verkocht dan ook nauwelijks. Over dit album wordt trouwens nauwelijks een woord gerept.
Hoewel het budget voor dit album ongetwijfeld niet groot zal zijn geweest, klinkt het alles behalve goedkoop. De producties klinken vol, en de band achter Wilson Pickett spelen op hun best. Er staan ook zeker mooie nummers op dit album, zoals bijvoorbeeld ‘The best part of a man’ en ‘Love will keep us together’. Die laatstgenoemde kende ik al in de versie van Mac & Katie Kissoon, maar ook deze versie mag er zeker zijn. Een nummer als ‘Sweetwater jail’ is ook erg fijn, het knalt gewoonweg je speakers uit, net als ‘I’m changed. Een mooie afwisseling wordt gevormd met het ingetogen ‘How will I ever know’ en het voor de tijd modern aangelegde ‘That woman’.
Geen promotie en het feit dat soulmuziek op z’n retour was rond 1975, zullen allicht hebben bijgedragen aan het feit dat dit album bij een klein aantal mensen bekend is. Maar net als al zijn albums die hiervoor werden uitgebracht, is ook dit album weer een geweldig soulalbum geworden.