Ik vrees dat ik het feestje hier toch moet verstieren. Ook ik heb dit album geluisterd in het kader van het 'soulalbum van de week'-topic, maar dit is nu net iets wat mij totaal niet ligt. Ik zal dan maar gelijk bekennen dat ik een zeer moeilijke relatie met jazz heb. 'Jazzy' elementen in muziek (bijvoorbeeld hip-hop), dat kan me altijd wel bekoren, maar jazz zelf kan dat slechts sporadisch. Binnen de jazz heb ik al helemaal niets met de subgenres (hoewel ik er niet veel verstand van heb en de kans groot is dat ik nu wat stoms zeg) dixieland en big band. Dit album kent in de eerste helft heel veel big band-achtige elementen en dat klinkt in mijn oren als eindeloos getoeter wat vooral de functie lijkt te hebben om mijn hoofd alle kanten op te doen rinkelen. Ik kan er echt heel slecht tegen.
Vanaf Just for a Thrill neemt het tempo af en houden die toeters op met het terroriseren van mijn arme hoofdje, maar ik vind er dan weer te weinig gebeuren (ja, ik ben moeilijk tevreden te stellen, ik weet het
) en het te saai worden. Hoewel ik het niet in mijn hoofd zou halen om Ray Charles of de invloed die hij op de soul heeft gehad te onderschatten en ik goed kan horen dat het album met vakmanschap en toewijding is gemaakt, weet het mij slechts heel soms tot tevredenheid te stellen. Dat zijn met name de momenten waarop op de eerste helft van het album de blazers ademhalen voor de volgende toeterstroom en de momenten waarop de geweldige stem van Ray Charles de ruimte krijgt.
Ik twijfel daarom tussen óf 2 sterren uit te delen óf het stemmen aan mij voorbij te laten gaan, omdat dit totaal mijn smaak niet is. Jammer, maar helaas, want ik had me wel verheugd op het luisteren van een regulier album van Ray Charles. Andere dingen die ik van 'm ken (meer de bekende nummers, zoals het fantastische What I'd Say en Georgia on My Mind), vind ik wél prachtig.