Natuurlijk een belachelijk korte compilatie in dit digitale tijdperk, maar wie deze nummers prachtig vindt (zoals ik) maar na een half uurtje soms toch wel behoefte heeft aan wat minder dramatische vocalen (zoals ik) heeft aan deze collectie misschien toch wel genoeg (zoals ik). De remastering werd gedaan door Bill Inglot, die onder meer de prachtige Yes-uitgaves voor Rhino verzorgde; ook déze verzameling heeft een goed geluid, maar met de koptelefoon hoor je dat bijvoorbeeld Just once in my life begint met een redelijke dot ruis als begeleiding van de stem, kennelijk toch niet te verhelpen. Annotatie is minimaal (1 velletje met de respectieve componisten en producers, verder niet eens een vermelding van jaartallen, laat staan een informatief tekstje of iets dergelijks).
Wat de selectie betreft bevat dit album hun twee Amerikaanse nummer-1-hits (You've lost that lovin' feeling en (You're my) Soul and inspiration), verdere top-10-hits (Unchained melody, Ebb tide en Just once in my life), kleinere hitjes (He en Go ahead and cry) alsmede een aantal ook niet versmaden nummers (Hung on you, Little Latin lupe lu en vooral het magnifieke The white cliffs of Dover) van tussen 1964 en 1966, maar dus niet hun comeback-hit Rock and roll heaven uit 1974.
In Nederland zijn ze nog altijd het bekendst van hun twee top-10-hits. Eén daarvan is Unchained melody, dat in 1990 een tweede leven kreeg toen op de tonen daarvan de pottebakkerssessie van Patrick Swayze en Demi Moore in Ghost uit de hand liep. Grappig genoeg was het volgens het onvolprezen naslagwerk 1001 songs you must hear before you die oorspronkelijk het B-kantje van de eveneens prachtige Goffin/King-compositie Hung on you (ook aanwezig op deze compilatie), maar het kreeg al spoedig meer aandacht van de deejays, tot ontzetting van Phil Spector. (Die staat op het singletje vermeld als producer, maar eigenlijk werd het nummer geproduceerd door de ene Righteous Brother –Bill Medley– en solo gezongen door de andere –Bobby Hatfield–).
En hun andere grote hit (en wat mij betreft één van de krachtige popsingles ooit gemaakt – and you can quote me on that) is natuurlijk You've lost that lovin' feelin', Spectors belangrijkste wapenfeit na River deep mountain high. Of misschien nog wel belangrijker, gezien het feit dat dit nummer –ook weer volgens 1001 songs– het meest gedraaide nummer aller tijden op de Amerikaanse radio is, met een totaal van, schrik niet, 8 miljoen keer. (Uit angst dat de deejays het nummer vanwege de lengte niet zouden draaien liet Spector op het labeltje de tijd van 3 minuten en 5 seconden afdrukken, terwijl het in werkelijkheid 3:50 duurt!)
Tenslotte nog een persoonlijke afwijking van mij: ik vind eigenlijk dat een best-of-compilatie altijd één slecht nummer moet hebben, om te voorkomen dat je gaat denken: "hee, dit zijn eigenlijk alleen maar geweldige nummers, volgens mij heeft deze band alleen maar goed werk afgeleverd, ik moet toch nog eens wat reguliere albums van ze kopen!" – met het risico dat je vervolgens opgescheept zit met platen die toch eigenlijk toch een stuk minder zijn dan die nummers die de best-of-compilatie hebben gehaald… En ook daar is keurig voor gezorgd op dit album:
He can turn the tides and calm the angry sea
He alone decides who writes a symphony
He lights every star that makes our darkness bright
He keeps watch all through each long and lonely night
He still finds the time to hear a child's first prayer,
Saint or sinner call and always find him there.
Though it makes Him sad to see the way we live
He'll always say, "I forgive"
(He, nummer 18 in Amerika in 1966; ónze goddeloze hitlijsten heeft het nooit gehaald.)
Conclusie: een compilatie met beperkingen, maar wát er op staat is subliem – met name bij de eerste zes nummers moet ik er soms aan denken te blijven ademen.