Lee Morgan - The Sidewinder (1964)

Alleen al de funky titeltrack van dit album is de moeite waard.
Maar eigenlijk is de rest van de cd ook zo slecht nog niet.
Een heerlijk relaxt jazz-album waar je als niet echt jazz-liefhebber volgens mij ook geen buil aan kunt vallen.

T.O. noemde o.a. Lee Morgan in het jazz topic.
Bedankt daarvoor , want deze plaat vind ik erg goed.

Alle nummers zijn lekker uptempo en funky. Bij jazz vind ik langzame nummers niet interessant. En die zijn hierop niet te vinden.

4*

Walgelijk fijn jazzplaatje waar Lee Morgan en Joe Henderson wel in een soort 'battle' verwikkeld lijken. Ze lijken niet voor elkaar onder te willen doen en geven felle en virtuoze solo's weg

En zeker een prima album voor de liefhebber die eens aan de jazz wil snuffelen zonder er direct volledig in te duiken.

Ik kan geen reden bedenken waarom ik hier geen 5* aan zou geven.

Verhoogd naar 4,5* Wat een superfijne plaat.

.....Titelnummer kent denk ik iedereen wel en is idd WEERGALOOS...Nummer vind je ook op veel (Blue Note)verzamelaars terug, in welke vorm dan ook (sample, bewerking,..) terug.
Maar ook 'Boy, What A Night' swingt werkelijk de pan uit en tja, Jazzz waar je niet bij kunt stil zitten dan ben je bij mij aan het goede adres!
Begin op 3,5 (heb 'm nu 2 keer gedraaid) met uitzicht op meer....

IJzersterke jazzplaat van Lee Morgan. Precies wat Aero zegt, een jazzalbum voor als je je in het genre begint te intesseren. Ik draai het zekers nog vaak.

4,5 ster.

.....Inderdaad, ben het ermee eens.....1/2 puntje erbij......

Ik dacht dat ik deze klassieker al lang een cijfer had meegegeven, blijk het nog niet gebeurd te zijn. Nou, je mag weten dat dit een onverwoestbaar album is, ééntje om te koesteren!

Dus dit album kan kunnen jullie mij ook aan raden, als beginnende jazz liefhebber?

Absoluut!

Als je van blues/soul kunt genieten is dit een erg aanstekelijk en toegankelijk bop album. Aan je stemmen te zien zul je snel behoefte hebben aan wat vrijere en uitdagender jazz.

Maar dit is een erg fijn en vooral energiek album, hoort eigenlijk wel thuis in de collectie van iedere (prille) jazzliefhebber. Als je dit album niets aan vind, kun je de conclusie trekken dat jazz niet je ding is.

Haha, ben benieuwd naar dit album, ga morgen even de stad in. Ga denk ik dit album proberen te halen ben zeer benieuwd. Deze is toch wel een beetje makkelijk te krijgen of niet?

Ja hoor, een beetje kwaliteitszaak met een jazzhoekje heeft dit album meestal wel staan

Gelukkig, ik kom hier op terug. Ben zwaar benieuwd wat ik er van vind.

Uitstekend album, heb met name genoten van het titelnummer.
Toegankelijk OK maar ook erg goed.

Vind deze stiekem zelf iets beter dan "Kind of Blue" van Miles Davis. Nuja, heb deze nog maar één keer geluisterd, maar hij pakte mij in ieder geval al meteen vast. Waar "Kind of Blue" toch wel enkele luisterbeurten voor nodig had.

Gisteren op de kop getikt, maar ik kende het album al. Na herbeluistering toch maar even een berichtje.

Sterke up-tempo jazz. Inderdaad zeer geschikt als een beginpunt om kennis met jazz te maken. Toch is de plaat ook niet te banaal, muzikaal is dit allemaal op een hoog niveau.

Fredprit (pretfrit?) noemde de 'battle' tussen Morgan en Henderson, waar ik graag aan wil toevoegen dat Barry Harris zich soms ook niet onverdienstelijk in de strijd komt mengen.

Na het pakkende titelnummer gaat het voort met uptempo songs. Niks mis hiermee, maar persoonlijk vind ik de opvolger, Tom Cat, een fijnere plaat omdat er wt meer variatie in zit.

Zeer fijn plaatje, dat bol staat van het spelplezier. Lee Morgan is geen sukkelaar, en de naam Joe Henderson doet bij mij ook meteen een belletje rinkelen. De andere namen zijn voor mij - als leek - vraagtekens, maar wat ik hier hoor, is een vijftal mensen die de tijd van hun leven in veertig minuutje hebben willen gieten. Ze zijn daar aardig in geslaagd.

Het is natuurlijk allemaal niet gewaagd of experimenteel of wat dan ook; neen, 'The Sidewinder' draait 'm om de muziek, en het effect dat dit op zowel de muzikanten als luisteraars kan hebben. Dit is gewoon puur genieten, en soms heb ik niet meer nodig.

4 sterren

In het langdurig project "Zondags ontbijten met jazz om iets van dat genre te gaan begrijpen" hebben we een prima instapmodel met dit plaatje gevonden.

Prettig jazzalbum. Vrolijk en energiek. Geen rare fratsen, ‘gewoon’ pakkende motiefjes, drum- en basspel met lekker veel schwung en verder: soleren maar. Op hoog niveau, welteverstaan, want dit is niet voor niets een klassiekertje. Dit lijkt me dan ook een uitstekende instapper als het om jazz gaat.

Eén dingetje: het is natuurlijk niet zo spannend allemaal. Dat is ook niet de bedoeling, ik weet het, maar mijn jazz mag wel een beetje meer schuren, of emotioneel zijn, of weet ik het, wil ik het geheel echt als top ervaren. Nu is de meeste muziek hier gewoonweg zo goed, pakkend en energiek dat hiervoor wordt gecompenseerd, maar met name Gary’s Notebook ervaar ik als een geinig maar niet al te bijzonder stukje standaardjazz.

En dan is er het titelnummer, The Sidewinder. Gezien de statistieken op de albumpagina ga ik kennelijk iets raars zeggen (daar heerst dat nummer superieur), maar die vind ik wat minder. Het drijft op een motiefje van, meestal, twee tonen dat ik een paar minuten als ‘simpel maar doeltreffend’ ervaar, maar vervolgens een beetje vervelend ga vinden omdat het maar door en door en door gaat. Dan kunnen de blazers nog zo fijn hun ding doen, het doet afbreuk aan mijn beleving.

Niettemin, zoals ik al zei: prettig jazzalbum waar zeker een en ander van voorbij gaat komen in de toekomst. Met name Totem Pole is geweldig, en van het vlotte Boy, What a Night word ik spontaan vrolijk. Het is een album dat een goede bui versterkt, heb ik bovendien gemerkt, dus dat alleen al is een compliment.

Met The Sidewinder had Morgan vrij onverwachts een voor jazz platen ongekend grote hit, de plaat haalde zelfs de pop hitlijsten (niet hoog, maar toch) en het nummer The Sidewinder werd in een commercial gebruikt. Daarop besloot Blue Note dat er eerst een Sidewinder 2 moest komen om het succes optimaal uit te melken, wat overigens niet gebeurde. Veel interessantere platen als Search for the new Land, Tom Cat en Cornbread werden om die reden later en met veel minder aandacht door Blue Note uitgebracht. Genoemde 3 albums zijn voor mij in ieder geval al veel beter dan het inderdaad wat happy de pappy The Sidewinder. Morgan heeft dus betere platen gemaakt en ik zou 'm na dit verhaal eigenlijk moeten verlagen, maar nee, daar zou ik 'm ook weer te kort mee doen.

Dit album zit zo vanzelfsprekend goed in elkaar waardoor het haast lijkt alsof er een vreemd kant-en-klaar recept van toepassing op is geweest.

Hoe zou zo'n formule er eigenlijk uitzien? Het hoofdingrediënt is natuurlijk een tijdloze klassieker waar zelfs niet-Jazzliefhebbers mee weglopen als stevige basis. Daar voegen we twee theelepels smaakessentie bij die moeiteloos met de ene geweldige solo na de ander de smaakpapillen op hol doen slaan. Essentiëel zijn verder natuurlijk wat peper, zout en een scheutje olijflie. Om het geheel op te vullen ronden we af met een combinatie van vierkruidenmix en room om het gewenste volume te bereiken. Dan rest ons enkel nog als laatste detail de oven op de juiste stand zetten: namelijk die van authenticiteit, anders zit je met gebakken lucht als resultaat en daar is eigenlijk niemand mee geholpen. Zo eenvoudig allemaal

Terug naar dit album dat toch alle eer verdient die het toekomt: het loopt als een funky, bluesy, soulvolle trein en wat maken Lee Morgen en Joe Henderson er toch een energiek Bop-feest van: geen tijd voor zelfs de lichtste vorm van melancholie maar swing! Toch moet ik bekennen dat ondanks hoe aangenaam en fijnklinkend dit album is, het kwartje pas vreemd genoeg viel na enkele bijkomende luisterbeurten. Naast al de aardige composities springt voornamelijk het geweldige blaaswerk van Morgan en Henderson in het oog, met name die trompetsolo aan het eind van Totem Pole is er eentje om in te lijsten! Als je dan speelse Bop wil brengen, doe het dan zoals deze heren aub.

Lee Morgan liet al van zich horen bij Blue Train van John Coltrane en Moanin' van Art Blakey. Tijd om materiaal te beluisteren van de jazzlegende zelf. En dan kom je meteen uit op zijn bekende album The Sidewinder. Heerlijk titelnummer waarbij het even duurt voor de trompet invalt. Alsof de andere muzikanten zo het doek openen voor hem en het publiek al in de mood brengen. Al snel gaat de aandacht naar de trompet van Morgan. Heel mooi nummer.

Blijkbaar heeft het album toen Blue Note van het faillissement gered en was toen het best verkochte album van het label. Het ablum klinkt ook levendig en heeft naast The Sidewinder zelf ook wel wat te bieden. Een album dat je een tijd moet beluisteren. Dat heb ik toch persoonlijk wat met hardbop. Maar net als bij Moanin' van Art Blakey is het zeker de moeite en hoort dit tot de top van de jazz.

Het titelnummer swingt hem echt helemaal de pan uit. De rest is leuk, maar toch licht teleurstellend na zo'n geweldig begin.

Hey, wat zie ik nou: is Bob Cranshaw op de hoes verkeerd gespeld?

Ik lees dat dit een hardbop plaat is, en dat zal wat betreft het instrumentarium wel kloppen, maar ik hoor gewoon blues-schema's, met vette solo's. En daar houd ik nou van, goede cross-over, al bestond die term natuurlijk toen nog niet. Titelnummer is wel echt een knaller van jewelste. Die productie (die rides, maar ook de snare, de contrabas en solo's, de piano) is echt door een ringetje te halen weer. Hoe komt het dat ze nooit meer dit niveau hebben weten te halen, tegenwoordig.

Hardbop is vaak hartstikke bluesy

Dan houd ik dus van hardbop. haha

Nogmaals: die drums zijn echt super. waanzinnig snelle maar soepele shuffles op de ride. Zo een nummer als Totem Pole met die continue tempowisselingen, dat is me nog eens wat. Waanzinnig gespeeld door Higgins.

Voor deze weergaloze plaat ga ik toch voor de volle score. Verslavende muziek.

Met: Lee Morgan (trompet); Joe Henderson (tenorsax); Barry Harris (piano); Bob Cranshaw (bas); Billy Higgins (drums)

Lee Morgan op zondagmorgen, deel 1. Eerst zijn bekendste plaat maar weer eens draaien. Ook zijn terugkeer naar het Blue Note-label na drieënhalf jaar, waarin zijn drugsverslaving met hem aan de haal was gegaan. Wie de documentaire I Called Him Morgan op Netflix heeft gezien, kent het tragische feit dat dezelfde vrouw die hem er weer bovenop zou helpen, hem later noodlottig zou worden.

Het verhaal gaat verder dat het iconische titelnummer, met het destijds populaire 'boogaloo'-ritme, door Morgan op wc-papier werd gecomponeerd in het toilet van de studio, toen er nog één nummer nodig was voor op de plaat. Het werd uiteindelijk een hit, zelfs buiten de jazzwereld, en redde kennelijk het toen noodlijdende Blue Note van faillissement (men mag hopen dat ze met de winst ook wat zachter wc-papier hebben aangeschaft voor in hun studios, als dit gebruikt kon worden om muziek op te schrijven, maar goed).

Dit titelnummer blijft het visitekaartje van de plaat, mede met dank aan de retestrakke ritmesectie en de uitstekende chemie tussen Lee Morgan en Joe Henderson. Veel swingender kan het gewoon niet. Dat wil niet zeggen dat de rest van de plaat vulsel is: 'Totem Pole' is stilistisch vergelijkbaar maar muzikaal iets complexer, een broeierige track met een uitmuntende solo van Henderson.
De B-kant is als vanzelf ietsje minder, maar ook deze drie tracks - allemaal nieuwe composities van Morgan, bruisen en swingen de pan uit.

Een plaat die zo populair is heeft natuurlijk een remmende voorsprong. En dit is ook zo'n band die het allemaal 'makkelijk' doet klinken. Maar voor mij blijft dit een van de beste Hardbop-platen.

Op de tekst van de remastered CD release van 1999 is de spelling gelukkig wel correct.
Dit is een album dat in een serieuze jazzcollectie niet mag ontbreken. Goede composities die perfect worden neergezet.
Let bijvoorbeeld ook op de subtiele interactie tussen piano en drums.
De beide blazers doen het fantastisch maar er zit veel meer moois in dit album dat meerdere luisterbeurten nodig heeft om e.e.a. goed te kunnen doorgronden, dit geldt althans voor mij.