Ben hem momenteel de eerste paar luisterbeurten aan het geven (incl. Whiskey Hangover en I Blame You).
Ik moet zeggen dat ik dit album waarschijnlijk vaker zal gaan luisteren dan het experimentele IV.
Het haalt het totaal niet meer bij de eerste drie albums, als het gaat om kracht, robuustheid en cadans, maar ik kan hier zowel als zanger en luisteraar toch wel erg van genieten.
Het is niet meer zo heftig als het voorgaande werk, maar de teksten, de melodieën (Sully's stem is prachtig!) en de variërende ritmes boeien mij wel voorlopig.
Stiekem beukt het toch wel lekker hier en daar met nummers als
Good Day To Die en
Saints And Sinners. Het album kent een zeer goede dosis 'UP YOURS'-mentaliteit en het titelnummer
The Oracle is naar mijn mening goed opgebouwd en vrij krachtig. Mindere nummers tot nu toe vind ik het Papa Roach-achtige
Love-Hate-Sex-Pain en de wat vreemde
Devil's Swing. Het lijkt of ze met z'n allen een beetje aan het zoeken zijn in die nummers terwijl het te veel neigt naar mindere experimentele nummers uit IV. Verder bespeur ik een subtiele greep naar het allereerste album die het beste te horen is in het nummer
Forever Shamed. Leuke hieraan is dat het is gecombineerd met een zéér catchy ritme.
Ik ga voorlopig voor de 3 sterren
, al was het alleen maar omdat ik het goed vind dat Godsmack niet geforceerd probeert om oudere albums te overtreffen (mijns inziens onmogelijk), dan wel probeert om een zelfverzekerd en gevarieerd muzikaal werk af te leveren, ondanks het feit dat het niet meer zo 'gewaagd' is als vroeger. En wat mij betreft is er nog altijd helemaal niets verkeerd aan hun 'sound', hoe uiteenlopend en tegelijkertijd 'typerend' die ook geweest mag zijn de afgelopen 12 jaar.