Threshold - Hypothetical (2001)

Lekkere prog metal met wat hardere nummers een paar ballad stukjes. Helemaal niks bijzonders maar het luisterd heerlijk weg, er is dan ook weinig mis met deze plaat behalve dan dat ie belachelijk veel op de vorige lijkt. 3,5*

Dat is inderdaad het grote probleem met Threshold, aan het begin vond ik het allemaal prachtig, maar het is allemaal erg veel hetzelfde. Wat dat betreft is het maar goed dat ze wat verschillende zangers hebben versleten, waardoor de eerste paar albums in de jaren 90 in ieder geval wel verschillen van de albums vanaf Clone en later

Dit is de enige cd van hen die ik ken dus het argument dat het zoveel lijkt op de rest van hun werk speelt voor mij (nog) niet.
Mooie gitaren en zang, ook maar 3.5*

Hij lijkt idd verschrikkelijk veel op zijn voorganger maar dat maakt toch niet zoveel uit als het gewoon goeie progmetal is?? een 3,5*

Het is allemaal erg degelijk wat hier neergezet wordt, maar we kennen het trucje van Threshold inmiddels wel. Krachtige Prog rock die tegen metal aanleunt door een duuidelijk aanwezig gitaargeluid. Het is toegankelijk materiaal met af en toe een rustpuntje. Jammer dat zo'n band niet meer risco's durft te nemen. Het hoogetpunt is voor mij is Narcissus. 2.5

Voor mij is dit met grote voorsprong de beste Threshold CD.
Turn On Tune In vind ik wat minder, maar de rest zijn louter hoogtepunten met The Ravages of Time als beste.
Keep My Head vind ik een zeer geslaagd experiment - en voor mij valt dit toch best onder risico's nemen.
Ik heb de Limited Edition met daarop (o.a. de akoestische versie van Life Flow [origineel op Extinct Instinct] en dit is ook een prijsnummer).

Dit was mijn eerste Threshold album, inmiddels heb ik ze allemaal.
Maar deze vindt ik erg goed. Vooral Oceanbound is een topper.

Staat weer als een huis dit album, ik vind dit erg lekkere muziek. Hoogtepunten: The Ravages Of Time, Ocean Bound en Narcissus.

Samen met Subsurface vind ik dit het beste Threshold album, heb ze helaas nooit met Mac op zang kunnen aanschouwen maar Damian Wilson was een goeie vervanger (wat een stem!).
4,5*

Ik heb ze twee maal met Mac gezien. Erg gaaf en lachwekkend. Zoals op Bospop, toen zat Mac met zijn zatte kop boven op de lichtstellage te zingen!
Op Prog.power met Damian gezien, ( net als Mac ) indrukwekkend!
Vanavond op herhaling in de Boerderij te Zoetermeer. Kan niet wachten. Threshold kicks ass!

Threshold speelt tegenwoordig live in ieder geval een tandje meer metal, zoals afgelopen zaterdag te zien was. Ik heb daarna deze er nog eens in gehad en een half punt opgewaardeerd. Dit album is zeker niet verkeerd en ik ben benieuwd hoe een eventueel nieuw studio album gaat klinken.

Ja dat vind ik nou jammer... Threshold speelt elk half jaar alleen maar in Zoetemeer, kom is wat meer naar het midden van het land!

25/3 volgend jaar weer in Zoetermeer. De reden waarom ik ze nog nooit heb gezien. Sufferds.

In mijn ogen de beste van Threshold. The ravages of Time is hier het prijsnummer. De overige nummers zijn ook erg prima. Mac is na Clone, wat nog steeds een wat saaie plaat is, ingewerkt en zingt de sterren van de hemel op deze spetterende cd.

Prachtplaat met één echte "stinker": de verschrikkelijk melige ballad "Keep My head", waardoor hij een volle ster verliest. Gelukkig bestaat er zoiets als een "skip-button".

Bericht is naar buiten gekomen dat zanger Mac op 3 augustus is overleden. Nog geen nadere details bekend hoe en wat.

Andrew "Mac" McDermott verstorben - News - POWERMETAL.de

Iets met nierfalen....wist niet eens dat ie ziek was....

Briljante zanger, beter dan Wilson. Vind ik en vond ik. The Ravages Of Time....heerlijk.

Hypothetical behoort volgens mij tot de wat meer avontuurlijke kanten van de band rondom Karl Groom. Qua stijl suit het heel goed aan op de vorige albums, maar de composities zijn spannender en hebben een wat meer proggy karakter. Het muzikale geweld omsluit de vocalen van MacDermott op uitstekende wijze. Voor mij een zanger waaraan ik erg wennen moest. Hypothetical sleepte mij over die hobbel heen.
The Ravages Of Time en vooral Narcissus zijn vrij tijdloze proggy metalcomposities die mij niet snel vervelen.

Mijn eerste album van deze band en meteen één van hun beste! Heerlijk vette produktie en met Mac als zanger gingen ze er toch wel op vooruit vind ik.

Er zijn versies van al hun studioplaten verschenen met bonustracks, maar deze bonustracks zijn allemaal al eerder uitgebracht via bijv. Live in Paris etc. Dus kijk uit met kopen...!!!

dat overigens een behoorlijke vette plaat is!

Ik heb al die fan-cd's, ook die met de rarities en die akoestische. Ik was er toentertijd erg blij mee, met al die extraatjes...

Live In Paris is zeker vet!

Prima album weer. Ik heb hem op rood dubbelvinyl in de "Definitive Edition" versie met de eerste 3 tracks ook als bonusnummers live in Parijs.

Vandaag dit album weer eens geluisterd. Wat een genotje blijft het toch. De albums met Mac heb ik nu allemaal op vinyl. Klinkt fantastisch en het ziet er ook zo uit.

Niet vaak gehoord, nu weer eens geprobeerd en ik houd hetzelfde gevoel er aan over als eerder: het is het gewoon net niet. Teveel als de voorganger, soms zelfs gerecyclede riffs en opbouw (Turn On Tune In).
Niet genoeg echte parels, wel zeker een paar uitschieters zoals de opener en "The Ravages Of Time".
Ik denk als ze de beste nummers van deze en de vorige op 1 cd hadden uitgebrach, je een èchte top cd had gehad. Nu wederom echter geef ik de voorkeur aan Clone, ook qua productie bevalt mij die beter en is als geheel gewoon veel constanter.
Ergens tussen de 3 en 3.5 ster voor mij.

Ik ga 'm de volle mep geven. Beste album van de band voor mij.

Zei ik 11 jaar geleden al....

Smaken verschillen. Een cijfer laat ik achterwege voor nu, zweeft teveel tussen die 2 cijfers: te goed voor een 3, te matig voor een 3.5.
Ik ken de band ook vanaf de 1ste cd, reden ook waarom ik deze vind tegenvallen, omdat ik de voorganger al kende. Zeker niet slecht, maar over de gehele linie mist 'ie de klasse en originaliteit van de voorgangers. Ik verloor ze ook hierna wat uit het oog. Niet helemaal, maar pas bij de terugkeer van Wilson werd ik weer echt enthousiast.

Toen nam mijn interesse juist weer af. Vind Wilson geen slechte zanger maar een heel album aan één stuk vind ik veel teveel van het goede. Op de één of andere manier vind ik 'm erg vermoeiend. Ik heb heb het ook al ergens bij een ander album topic gepost maar bij een project als Ayreon vind ik hem het best tot z'n recht komen. Daar komt hij om de zoveel nummers een keer voorbij en dan schittert hij ook echt.