Was het 10 jaar terug nog zoeken naar een palmboom in de oase, tegenwoordig duikt de een na de andere postpunkband op als een bedrieglijke Fata Morgana.
Zoek tussen deze boterberg van muziekaal aanbod maar eens naar een lang houdbaar product.
Exit Calm heeft een zweervolle opbouw, waarbij een geslaagd huwelijk volgt tussen Shoegaze en New Wave.
Het ademt iets van serene rust uit, dit terwijl band en albumtitel anders doen vermoeden.
Hoopvol gevoel, zonder de Messias uit te hangen,.
Maar goed ook, men heeft geen behoefte aan een nieuwe Bono of Jim Kerr.
Zanger Nicky Smith verwelkomt ons als ceremoniemeester, ondersteund door de gitaarmuur van Rob Marshall.
De opnames klinken galmend, kenmerkend geluid uit de jaren 80.
Alsof het in een leegstaande kerk is geproduceerd.
Nou zijn die tegenwoordig in overvloed te vinden, dus daar kan een kern van waarheid in zitten.
Waardig monumentaal eerbetoon naar het voor mij meest interessante popklimaat.