Motorpsycho - Timothy's Monster (1994)

Zal wel te maken hebben met de deluxe heruitgave neem ik aan....

Wie is die vrouw eigenlijk die mee zingt op The Golden Core?

Volgens iemand op Last FM is het Anneli Drecker, ook wel bekend van Röyksopp.

Die naam staat ook in de liner notes van de cd.

Helaas de cd nog niet in het bezit cool trouwens als het daadwerkelijk dat vrouwtje van Royksopp is ( Sparks maar weer ff opgezet, lekker voor de zondag ochtend )

Een cover met een kinderlijk getekend mannetje staart mij aan terwijl ik de top 10 van Don doorspit. Op een of andere manier vond ik het mannetje innemend en van het een kwam het ander. Now It's Time to Skate vond ik erg verfrissend klinken. De psychedelische elementen klonken mij behoorlijk apart in de oren. Dit is een band die onlangs zijn invloeden toch wel een behoorlijk eigen geluid. Als persoon die originaliteit hoog heeft staan is dat alvast een pluspunt.

De kinderlijkheid van de briljante cover is overal terug te vinden op de eerste disc van Timothy's Monster. Veel hoekige, psychedelische arrangementen, vreemde doch popachtige teksten en de op het randje vocalen van de zanger. Qua productie is het allemaal een rommeltje maar gelukkig past het wel goed bij de muziek. Toch zijn sommige nummers wel erg zacht gemixt waardoor de zang amper te verstaan is. De vrolijkheid en speelsheid is erg aanstekelijk op disc een maar godzijdank gaat men aan het eind pas echt knallen!
Giftland is een monster (ha) van een track.

Disc twee is nagenoeg perfect te noemen. Veel prachtige melodieën en avontuurlijke, lange stukken. Een track als The Wheel kwam mij bij de eerste luisterbeurt als een complete verassing binnen. Dat nummer staat wel heel erg in contrast met bijvoorbeeld Beautiful Sister. Machtig nummer. Het allermooiste is echter als laatste bewaard. The Golden Core is qua opbouw en tekst het absolute hoogtepunt van dit dubbelalbum. Waar de zang soms nogal matig is, bewijst Sæther hier dat hij wel degelijk mooi kan zingen. In ieder geval kan Snah maar beter zijn mond houden want zelfs Efrim van ASMZ kan nog mooier zingen. En dat zegt wat.

Conclusie: Een zeer creatief album met zowel speelse als duisteren kanten. Disc 1 valt een beetje in het niet bij disc 2 maar toch heb ik er zeer van genoten.

4*

The Golden Core.. geweldig dit! Absurd mooi, van dit album ga ik keihard genieten de komende tijd. Later meer

De zware stukken zijn lekker, de rest vind ik maar een gepiel. Maar ik hou hoop dat de rest nog groeit.

Bij gepiel moet ik altijd denken aan de notenneukerij van bijv. een Yes of Dream Theater, maar aangezien daar hier geen sprake van is, ben ik toch wel benieuwd wat je er nu mee bedoelt.

Voor mij is soms niet helemaal duidelijk wat ze willen met die lange nummers. Ik zie de toegevoegde waarde van sommige stukken niet. Dat bedoel ik met gepiel, dat ze een beetje lopen te klooien in de marge. Maar daar ben ik dus nog niet helemaal van overtuigd. Het klinkt niet alsof ze maar wat doen, maar ik voel het nog niet.

Motorpsycho jamt inderdaad bijna op nummers als The Wheel en Giftland, dat moet je liggen. Ik vind dat juist fantastisch.

Dat is soms behoorlijk minimalistisch, heb ik het idee. Ik moet het daarom wat tijd geven.

Duidelijk te horen op de bonustrack Giftland Jam, waar ze uiteindelijk de basis van het nummer vinden in een jamsessie. Al samenspelend zoeken naar dat magische moment, vooral live bijna het trademark van Motorpsycho. Het moet je inderdaad liggen, maar ik vind het prachtig om door de band meegenomen te worden op zo'n heerlijke trip

Sinds tijden, ik mag wel zeggen sinds jaren, weer eens in z'n geheel geluisterd.

Demon Box heeft als album zeker zijn momenten maar vanaf T.M heeft MP de geniale mix van rock, folk, psychedelica en avantgarde volledig in de vingers.

Alles wat MP zo'n geweldige band maakt komt hier aan bod en deze lijn wordt door gezet en geperfectioneerd op de drie opvolgers.

Productioneel rammelt het hier en daar nog wat en een nummer als On My Pillow is bijna vervelend te noemen, het zaagt maar door.

Daartegenover staan een aantal van MP's beste tracks, Kill Some Day, Now it's Time to Skate zijn prachtige psychedelische pareltjes.
Vanaf Giftland, het zwaar spacende tweede gedeelte van de plaat is misschien wel het beste wat MP op band heeft gezet.

Als geheel niet mijn favoriete album maar wel één van de spontaanste albums van Motorpsycho.

Het zijn geen demo's zoals Don schreef maar het album zoals het oorspronkelijk bedoeld was op de markt te brengen ('de onuitgegeven eerste editie'), helemaal klaar om op het formaat van enkele cd of dubbel lp te zetten. Audun Strype deed de mastering in april 1994.

Maar na een paar weken toeren in Europa was de muziek alweer geëvolueerd en werden nieuwe songs geschreven (The Wheel, On My Pillow, Feel, Wearing Yr Smell) en men vond dat deze ook op het album hoorden.

Aldus werd Timothy's Monster uitgebreid tot 2cd/3lp en de nummers in een nieuwe volgorde geplaatst. Er werden er ook enkele weggelaten; Very 90's Very Aware, On the Toad Again en Innersfree. Die vind ik alle drie meer de moeite dan On My Pillow, maar verder is het wel een goede keuze geweest.

Timothy's Monster part 4 is: The Ones That Got Away: b-sides & outtakes. Lang geleden dat ik die nog gehoord heb. Staan wel leuke dingen op, zoals de KISS cover Shock Me. Zal de cd nog eens beluisteren en mijn oordeel geven.

Ik begon een lichte vrees te krijgen voor de rest van de discografie. Timothy's Monster wordt immers heel erg goed aangeschreven door de fans en ik vind het vooral een vrij saaie bedoening met nog steeds ondermaatse zang. In ieder geval op een track als Trapdoor, dat is het type indierock waar ik echt helemaal niets mee kan. A Shrug & A Fistful vind ik een lelijke song. Kill Some Day en On My Pillow zijn al beter, maar nog steeds kom ik niet helemaal door de vrij ongeïnteresseerde zanglijnen heen.

Halverwege het album slaat de sfeer wel om en kom ik met Giftland op de eerste track die me echt wat doet terecht. Fijne folkloristische jaren '70 sfeer met een zompige, warme sound en de dwarsfluit. Zo hoor ik het graag! Helemaal met de versnelling halverwege, die lekker wat pit aanbrengt. Watersound zet deze gang van zaken lekker door, met mooie dromerige akoestische gitaarpartijen. The Wheel is ook op en top psychedelica. Het eveneens akoestische Sungravy geeft me voor het eerst zangpartijen waar ik verheugd over ben. Nog steeds niet goed, maar het klinkt in ieder geval wel oprecht. Grindstone is loodzware stoner, waarbij de schreeuwzang goed intens werkt. Het afsluitende The Golden Core zorgt er ook voor dat ik goed weg droom.

Dit maakt het album voor de helft totaal niet mijn ding, maar de tweede helft is dermate sterk dat ik hier al een hogere score aan durf te geven. Was wat mij betreft met enkel de tweede helft een prima album geweest, nu vind ik het alsnog vaak wat te vrijblijvend.

Tussenstand:
1. Timothy's Monster
2. Demon Box
3. 8 Soothing Songs For Rut
4. Lobotomizer

Goed, Lennart dat je het hebt over een ondermaatse zang; De doorgewinterde fans hoor je daar nauwelijks over. Het is voor mij best lang een struikelblok geweest, om er echt van te kunnen genieten. En ik moet je teleurstellen, pas vanaf de zero's gaat hij echt beter met de leadvocals. Soms hebben de valse noten nog wel iets functioneels, maar soms is het gewoon tenenkrommend.

Het hoorde wel een beetje bij de alternatieve gitaarrock in de jaren negentig, vals zingen. Pavement, Smashing Pumpkins, Dinosaur Jr...

Tja muziektechnisch gezien wordt het vanaf TM alleen maar beter, zeker in de 00's laat MP een erg puik staaltje instrumenten acrobatiek horen.

Ik begrijp dat lennert niet zoveel kan met de indierock tracks op TM, als het je stijl niet is.
Ik vind het fantastisch, rammelrock/indiepop/lo-fi of hoe je het ook noemen wilt is een oude liefde van mij.



Ga vooral door met de marathon!

RuudC hoe gaat hij bij jou? ?

We houden vol! Maar inderdaad, de wat meer zeurende indierock/gitaarrock is nooit echt mijn ding geweest. Dan vallen de goede tracks gelukkig wel meteen helemaal op!

Drie keer geluisterd en ik geef dit album maar op. Nog steeds vraag ik me af of de band gewoon nonchalant is of dat deze Noren gewoon echt niet beter kunnen. In elk geval worden er op Timothy's Monster beroerde keuzes gemaakt. Heel beroerde keuzes. En natuurlijk, het past in de tijdsgeest van de jaren negentig, maar voor mij is het een herinnering waarom ik de hardrock van dat decennium vaak echt niet goed vind. Gisteren hoorde ik wat Oasis voorbij komen en daar kreeg ik hetzelfde gevoel bij als bij dit album. Deze muziek komt zo verdomde ongeïnteresseerd over. De zang is echt slecht. Zuiver zingen zit er volgens mij gewoon niet in, maar om dan extra vals te zingen, is niet iets waar je mij mee kan pakken. Dan is het ook niet alleen vals, maar ook monotoon. Dodelijke combinatie.

Ook de gitaarsolo's klinken zo nergens naar. Het gitaargeluid is daarbij ook vrij kil. Motorpsycho is nog het best als het de rust opzoekt. Zo moet ik toegeven dat veel stukken van dit album best te doen zijn en zou ik normaliter ook wel wat milder zijn met mijn beoordeling. Echter, 98 minuten is ronduit misdadig. Zeker met zoveel troep die je na het schrijven het beste in de kliko had kunnen knikkeren.

Tussenstand:
1. Lobotomizer
2. 8 Soothing Songs For Ruud
3. Demon Box
4. Timothy's Monster

? Ik moet toch wel een beetje gniffelen om je recensie, wat een martelgang moet het geweest zijn.

Alternatieve rammelrock is niet jouw ding dat begrijp ik en ik begrijp dan ook dat je deel I van TM geen kont aan vindt.

Persoonlijk vind ik dat je hier mee MP gruwelijk te kort doet, want het is zoveel meer dan alternatieve rammelrock/indierock ..maar wie ben ik.

Toch vraag ik mij af of je wel goed geluisterd hebt naar het ronduit magistrale tweede gedeelte van TM, vanaf laten we zeggen, Giftland.

Wat Motorpsycho neerzet vind ik persoonlijk behoorlijk puik, The Wheel is toch een ge-wel-dige psychedelische spacerocker?

TM afdoen als ongeïnteresseerd vind ik ook best bijzonder, het is een album met (te) veel (goede) ideeën.
Ik zou het te ambitieus willen noemen, wat gelijk ook de charme van dit album is.

Laat je door TM niet uit het veld slaan al snap ik dat de moed om door te gaan met de marathon je aardig in de kisten zakt.

Waarom worden al mijn favoriete Motorpsycho-albums opeens georganiseerd afgekraakt?

Het meest voor de hand liggende is dat je een slechte smaak hebt


jurado, Ik ben dol op spacerock, maar dat genre is inmiddels ook wijdvertakt. Ik kan makkelijk wegdromen bij Hawkwind, The Heads of ons eigen The Devil's Blood. Drie totaal verschillende bands. De klik met Motorpsycho heb ik niet. Hopelijk komt die nog, maar ik zie het somber in. De band stond al eens op Roadburn en die show heb ik niet lang bijgewoond. Ik kan me ook niet herinneren dat Motorpsycho thuis een denderende indruk achterliet, terwijl ik alle bands thuis van tevoren wel even check.

ijzersterk

Ik snap hem. Toch denk ik dat er voor jou genoeg te smullen valt in de rijke discografie van MP.

Ik betwijfel het. Er zitten teveel elementen in de muziek waar ik simpelweg niks mee kan. Een aantal daarvan kunnen ‘verholpen’ worden en voor andere zal dat erg lastig worden. We gaan het zien. Ik heb nog een lange weg te gaan.

En veel tijd om na te denken hoe je lennert gaat terug pakken.

Chapeau dat je dit lange album toch drie keer hebt beluisterd.

Ik ben daar ook al bang voor ?