Motorpsycho - Timothy's Monster (1994)

Eindelijk was op woensdag mijn CD van Timothy´s Monster er. Gelijk natuurlijk zeer benieuwd hoe die boxset er uit zag. Deze is zeer goed verzorgd, CD´s zitten gewoon in een kartonnen doosje, er zit een leuke poster bij en zeer interessante liner notes. De eerste 2 CD´s zijn het album zelf, de 3e cd is eigenlijk zoals het album eerst was en de 4e cd staat vol met b-sides en outtakes.

Het album zelf kende ik al langer, die heb ik al vaak via Spotify geluisterd. Ik kende Motorpsycho meer van het psychedelische werk en daarom werd ik gelijk enorm verrast door de opener Feel. Wat een prachtig nummer en zo puur. Het nummer begint, het wordt afgebroken en gaat weer verder. Daarna komt het gitaargeweld met een nummer als Trapdoor wat ook weer zijn verrassingen heeft aan het eind als er ineens banjo bij komt.

Leave It Like That is een heerlijk nummer met een geweldige groove. A Shrug & A Fistful heeft hele zwepende drums waar het nummer compleet op hangt. Kill Some Day is een grote omzwaai vergeleken met de eerste nummers, het is veel melodieuzer en het lijkt wel op de Smashing Pumpkins. Ook On My Pillow heeft zo´n sfeertje, geweldig nummer!

Beautiful Sister is een heerlijke 70´s rocker die een geweldige fuzzy solo heeft. Wearing Yr Smell is dan weer een heerlijk nummer vol met gitaargeweld. Now It´s Time To Skate is een van mijn favorieten van de eerste CD, een heerlijk en vrolijk nummer.

En dan gaat het album ineens de donkere kant op met Giftland. Heel mysterieus begin wat heel langzaam opbouwt en dan die meesterlijke uitbarsting! Wauw! Watersound heeft hetzelfde mysterieuze sfeertje als Giftland.

En dan The Wheel. The Wheel is episch. The Wheel is een avontuur. The Wheel is smerig. The Wheel is psychedelisch. The Wheel is geniaal. Ik kom gewoon superlatieven tekort om te zeggen hoe goed dit nummer wel niet is. Je waant je compleet in de jaren ´70 als je dat nummer hoort. De keyboards herinneren je aan Echoes van Pink Floyd terwijl de grooves zo heerlijk stevig en smerig zijn, meer stoner.

En dan komt dat kleine liedje Sungravy. Dit nummer is een heerlijke bijkomer na dat monster genaamd The Wheel. Het nummer doet heel erg aan Nick Drake denken en dat is heel positief. Daarna is het tijd voor het hardste nummer van het album: Grindstone. Heerlijke gitaarriff en flink wat lawaai voor 7 minuten lang.

En dan de afsluiter The Golden Core. Je hoort wel waar de postrockers het vandaan hebben: De riffs, de opbouw, de grootsheid. 13 minuten lang kippevel bij dit nummer. Het eind is echt super, een perfect einde voor dit geweldige album.

Dit is mijn favoriete album na The God Machine. Dit heeft eigenlijk alles wat ik in muziek wil. Enorm veel variatie. Timothy´s Monster is inderdaad een monster met af en toe zeer kwetsbare momenten in de goede zin.

Een cover met een kinderlijk getekend mannetje staart mij aan terwijl ik de top 10 van Don doorspit. Op een of andere manier vond ik het mannetje innemend en van het een kwam het ander. Now It's Time to Skate vond ik erg verfrissend klinken. De psychedelische elementen klonken mij behoorlijk apart in de oren. Dit is een band die onlangs zijn invloeden toch wel een behoorlijk eigen geluid. Als persoon die originaliteit hoog heeft staan is dat alvast een pluspunt.

De kinderlijkheid van de briljante cover is overal terug te vinden op de eerste disc van Timothy's Monster. Veel hoekige, psychedelische arrangementen, vreemde doch popachtige teksten en de op het randje vocalen van de zanger. Qua productie is het allemaal een rommeltje maar gelukkig past het wel goed bij de muziek. Toch zijn sommige nummers wel erg zacht gemixt waardoor de zang amper te verstaan is. De vrolijkheid en speelsheid is erg aanstekelijk op disc een maar godzijdank gaat men aan het eind pas echt knallen!
Giftland is een monster (ha) van een track.

Disc twee is nagenoeg perfect te noemen. Veel prachtige melodieën en avontuurlijke, lange stukken. Een track als The Wheel kwam mij bij de eerste luisterbeurt als een complete verassing binnen. Dat nummer staat wel heel erg in contrast met bijvoorbeeld Beautiful Sister. Machtig nummer. Het allermooiste is echter als laatste bewaard. The Golden Core is qua opbouw en tekst het absolute hoogtepunt van dit dubbelalbum. Waar de zang soms nogal matig is, bewijst Sæther hier dat hij wel degelijk mooi kan zingen. In ieder geval kan Snah maar beter zijn mond houden want zelfs Efrim van ASMZ kan nog mooier zingen. En dat zegt wat.

Conclusie: Een zeer creatief album met zowel speelse als duisteren kanten. Disc 1 valt een beetje in het niet bij disc 2 maar toch heb ik er zeer van genoten.

4*

Ik begon een lichte vrees te krijgen voor de rest van de discografie. Timothy's Monster wordt immers heel erg goed aangeschreven door de fans en ik vind het vooral een vrij saaie bedoening met nog steeds ondermaatse zang. In ieder geval op een track als Trapdoor, dat is het type indierock waar ik echt helemaal niets mee kan. A Shrug & A Fistful vind ik een lelijke song. Kill Some Day en On My Pillow zijn al beter, maar nog steeds kom ik niet helemaal door de vrij ongeïnteresseerde zanglijnen heen.

Halverwege het album slaat de sfeer wel om en kom ik met Giftland op de eerste track die me echt wat doet terecht. Fijne folkloristische jaren '70 sfeer met een zompige, warme sound en de dwarsfluit. Zo hoor ik het graag! Helemaal met de versnelling halverwege, die lekker wat pit aanbrengt. Watersound zet deze gang van zaken lekker door, met mooie dromerige akoestische gitaarpartijen. The Wheel is ook op en top psychedelica. Het eveneens akoestische Sungravy geeft me voor het eerst zangpartijen waar ik verheugd over ben. Nog steeds niet goed, maar het klinkt in ieder geval wel oprecht. Grindstone is loodzware stoner, waarbij de schreeuwzang goed intens werkt. Het afsluitende The Golden Core zorgt er ook voor dat ik goed weg droom.

Dit maakt het album voor de helft totaal niet mijn ding, maar de tweede helft is dermate sterk dat ik hier al een hogere score aan durf te geven. Was wat mij betreft met enkel de tweede helft een prima album geweest, nu vind ik het alsnog vaak wat te vrijblijvend.

Tussenstand:
1. Timothy's Monster
2. Demon Box
3. 8 Soothing Songs For Rut
4. Lobotomizer

Drie keer geluisterd en ik geef dit album maar op. Nog steeds vraag ik me af of de band gewoon nonchalant is of dat deze Noren gewoon echt niet beter kunnen. In elk geval worden er op Timothy's Monster beroerde keuzes gemaakt. Heel beroerde keuzes. En natuurlijk, het past in de tijdsgeest van de jaren negentig, maar voor mij is het een herinnering waarom ik de hardrock van dat decennium vaak echt niet goed vind. Gisteren hoorde ik wat Oasis voorbij komen en daar kreeg ik hetzelfde gevoel bij als bij dit album. Deze muziek komt zo verdomde ongeïnteresseerd over. De zang is echt slecht. Zuiver zingen zit er volgens mij gewoon niet in, maar om dan extra vals te zingen, is niet iets waar je mij mee kan pakken. Dan is het ook niet alleen vals, maar ook monotoon. Dodelijke combinatie.

Ook de gitaarsolo's klinken zo nergens naar. Het gitaargeluid is daarbij ook vrij kil. Motorpsycho is nog het best als het de rust opzoekt. Zo moet ik toegeven dat veel stukken van dit album best te doen zijn en zou ik normaliter ook wel wat milder zijn met mijn beoordeling. Echter, 98 minuten is ronduit misdadig. Zeker met zoveel troep die je na het schrijven het beste in de kliko had kunnen knikkeren.

Tussenstand:
1. Lobotomizer
2. 8 Soothing Songs For Ruud
3. Demon Box
4. Timothy's Monster

De dubbel-cd van Timothy's Monster heb ik al een jaar of twintig in huis (volgens mij kocht ik hem destijds blind omdat ik de combinatie titel/hoes tof vond en niet zozeer omdat ik veel van Motorpsycho wist), en lag al een aantal jaar stof te happen in de berging.
Om één of andere reden zit ik de laatste weken in een soort Motorpsycho-trip, dus deze ook maar weer in de herkansing gedaan.

Ik snap helaas wel waarom ik nooit echt 'close' ben geworden met deze plaat, want de eerste helft van de plaat doet me eerlijk gezegd niet zoveel. De fluisterfolk op opener 'Feel' is mooi, en de spierballengrunge van 'Leave it Like That' vind ik ook wel gaaf, maar de rest van de liedjes vind ik allemaal matig tot 'wel aardig.'

Vanaf 'Giftland', de eerste van drie vrij geniale uitgesponnen rocktracks op dit album, maakt het album wel echt een reuzensprong in kwaliteit. Dan vind ik 'Sungravy' nog een beetje saai, en voor 'Grindstone' moet ik in de stemming zijn, maar verder niets dan lof. Ik hou dan 40 a 45 minuten muziek over waar ik graag vier sterren of hoger voor zou willen geven, die ook echt tot de mooiste gitaarmuziek horen die ik ken. In dat opzicht toch een aanrader.