menu

Uriah Heep - Fallen Angel (1978)

mijn stem
3,08 (50)
50 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Bronze

  1. Woman of the Night (4:07)
  2. Falling in Love (2:58)
  3. One More Night (Last Farewell) (3:35)
  4. Put Your Lovin' on Me (4:08)
  5. Come Back to Me (4:22)
  6. Whad' Ya Say (3:40)
  7. Save It (3:34)
  8. Love Or Nothing (3:02)
  9. I'm Alive (4:17)
  10. Fallen Angel (4:51)
  11. A Right to Love (Promo B-side) * (3:37)
  12. Cheater [Single A-side] * (4:04)
  13. Gimme Love {Single B-side] * (3:17)
  14. Last Farewell [Alternate Version] * (3:20)
  15. Street Lady [Alternate Version] * (3:42)
  16. Struttin' [Alternate Version] * (3:16)
  17. Falling in Love [Live] * (3:08)
  18. Woman of the Night [Live] * (3:19)
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur: 38:34 (1:06:17)
zoeken in:
avatar van Poeha
4,5
Eerlijk gezegd ken ik alleen dit album van de Heep via mijn vader's lp collectie!
Man wat een gaaf album vond ik dit al de eerste keer!

Er staan sowieso geen slechte nummers op!
Maar vooral Love Or Nothing, Come Back To Me en Woman Of The Night zijn hier de sterke tracks!

4,5*

1,5
Met deze plaat was voor mij de lol er wel af. Elke inspiratie ontbreekt, en ze hadden zulke goede platen gemaakt ....

Kingsnake
Minst favoriete plaat van Heep-fans, terwijl er toch, zo nu en dan, degelijk gerockt wordt op deze plaat.

Veel rock bands gingen op de discotour, Heep flirtte meer met glamrock.
Mede dankzij de invloed van Lawton.
Gek genoeg, was de band nooit zo populair als nu.

De magie van platen als Demons and Wizards, Look at Yourself en Magician's Birtday is geheel verdwenen en de lange epische songs van weleer hebben het veld moeten ruimen voor boogie en glamrocksongs.

Zo nu en dan vlamt de band als vanouds middels songs als Woman of the nIght en I'm Alive.

Het Abba-esque Love or Nothing (op single) werkt nog redelijk aanstekelijk maar de Queen-achtige ballad Come Back to Me is wel een misser.

De band's gooi naar een epische song; Fallen Angel mislukt ook genadeloos. De song wordt opgeluisterd met flauw synthgebruik en synthdrums. Had zo van the Osmonds of Elton John kunnen zijn.

Na deze plaat ligt Lawton eruit en probeert de band middels een nieuwe frontman John Sloman weer wat fans terug te winnen door weer een wat avontuurlijkere plaat te maken.

avatar van Mart
3,5
Het laatste album met John Lawton, en naar mijn mening ook het minste. Het songmateriaal is niet erg sterk op dit album, het zijn veelal pop/disco-achtige songs. Er zijn slechts drie nummers op dit album die ik écht goed vind, en dat zijn Woman Of The Night, Put Your Lovin' On Me (een heerlijke mix van akoestische en elektrische gitaren) en Fallen Angel (het enige nummer dat echt aan de oude Uriah Heep doet denken naar mijn mening).

Dan de mindere nummers. Come Back To Me is een soort kloon van Wise Man, maar dan stukken minder, het nummer weet mij niet te overtuigen. Wad' Ya Say is voor mij de misser van het album, vanwege de (in mijn oren) vervelende synthesizermelodie (hoewel het wel goed gezongen is). Save It is een niet echt geweldig boogie-nummer, hoewel de openingsriff wel aardig is. De rest van de nummers liggen weliswaar makkelijk in het gehoor, maar echt bijzonder worden de nummers nergens. John Lawton weet (wederom) met zijn zang het album nog enigszins te redden, want op zich valt er prima naar te luisteren (ondanks een paar missers). Een krappe voldoende van mij.

avatar van B.Robertson
3,0
Speciaal voor het stemmen heb ik het even beluisterd. De plaat is redelijk goed. Goed voor een score van 3,5

avatar van Poeha
4,5
Ik heb nog even de "beste albums" volgens de MuMe stemmers hier beluisterd.
Maar daar kan ik niet echt warm voor lopen.

Dit is met afstand hun beste album (van de albums die ik ken).

Come Back To Me
Love Or Nothing
Woman Of The Night

avatar van Red Rooster
4,0
Een opvallend- en voor mij onbegrijpelijk - lage waardering voor dit album. Sterke songs, mooie samenzang, een goede balans tussen rustig en stevig werk. Bij vlagen herleven de hoogtijdagen, zoals o.a. in Fallen Angel. Wellicht dat de arrangementen wat meer mainstream zijn, maar verder een uitstekende plaat. Hierna zou het niet veel beter meer worden.

2,0
Zeer zwakke plaat van Heep. Vooral als je het vergelijkt met hun betere werken als Return to Fantasy en Look at Yourself is dit zeer teleurstellend. Verreweg de zwakste die ik ken van deze groep. 2,0

2,0
nadat de wereld zanger van het eerste uur David Byron de band verliet ben ik ook afgehaakt.
De eerste albums zijn nog altijd hun beste

avatar van liefkleinhertje
2,0
In mijn herinering was dit een artestieke zelfmoordpoging maar na het beluisteren valt het nog mee
Deze muziek heeft nog steeds helemaal niets te maken met het eerdere werk van deze groep en als dr geen Uriah heep op de hoes had gestaan maar een andere naam had ik dr nooit belangsteling voor gehad
Toch nog 2 sterren in plaats van 5 zwarte gaten

avatar van spinout
3,0
Het lijkt wel of Red Sonja is afgebeeld is op de hoes, maar die film kwam pas later uit. Het album dan. Niet slecht. Er staan goede rockers op en ook de ballads zijn niet slecht. Kan zich uiteraard niet meten met de Heep platen waar Byron op zong.

avatar van spinout
3,0
Ik las net op Wikipedia, dat de borsten van "Red sonja" op de originele hoes niet zo prominent te zien waren. Waarvan akte.

avatar van Brutus
3,0
Zwak album van UH.
Dit is na High and Mighty het slechtste album.

avatar van spinout
3,0
De bonusnummers zijn soms sterker dan het materiaal op het eigenlijke album. maar die reken ik niet bij mijn beoordeling.

avatar van Kronos
4,0
Van alles wat Uriah Heep ooit zo bijzonder maakte blijft hier weinig over. Maar een energiek album als Fallen Angel is best genietbaar voor AOR liefhebbers. De muziek is vakkundig zoals steeds en aan variatie ook geen gebrek. Al doet dat de samenhang geen goed en lijkt de inspiratie soms wat ver te zoeken.

70/100

Mssr Renard
Deze plaat verdient inderdaad een hoger cijfer.

Het enthousiasme spat er af, en eigenlijk is dus gewoon een goede rock'n'roll glam-plaat. Er staan ook een aantal behoorlijk harde rockers op, zoals Woman of the Night en I'm Alive.
Ik denk dat dit dé plaat is waar de meeste gitaren te horen zijn. Een echt gitaarrockplaat, met gave harmonie-zang en goede leadvocalen van Lawton.

Het zijn allemaal wat korte songs, maar jeetje wat er wordt er lekker en stevig gerockt. Van het trio platen die Heep maakte met Lawton/Bolder is deze toch echt ook gewoon erg fijn. En die stem van Lawton, als er één zanger is die ondergewaardeerd is, dan is het wel Lawton. Wat een rock/soul stem!

Ik hoop dat mensen hun cijfer herzien, en dat deze plaat gewoon gewaardeerd wordt voor wat het is. Ook nog even een positief bericht over het drumspel: lekker strak en stevig ook!

Mssr Renard
En kom op zeg, als je dan een ballad maakt met gevoelig zang, dan is Come Back to Me, toch erg geslaagd te noemen. Die Lawton weet toch wel de ziel te raken met zijn gevoelige stem. Mooie hoge back-up vocals van Hensley/Kerslake. Queen had het niet beter kunnen doen.

avatar van B.Robertson
3,0
Fallen Angel borduurt deels verder op de meer pop-getinte rock van Innocent Victim en klinkt deels als een opmaat naar de albums in het post-Henley tijdperk, met Abominog en Head First in gedachten, en is zo zwak nog niet. Het progressieve tintje is er wel af. Alleen het titelnummer heeft iets mystieks. Voor de rest staan er prima rockers en ballads op zoals Woman of the Night, I'm Alive en Come Back to Me en verder heeft iets middelmatigs als One More Night ook wel iets aanstekelijks. Put Your Lovin' on Me is verder nog goed.

avatar van RonaldjK
4,0
Fallen Angel was de derde plaat van Uriah Heep die ik ergens in 1983 uit de bieb leende. Live (1973) en Abominog (1982) kende ik inmiddels. De eerste met de oorspronkelijke zanger, de laatste met de actuele (van die periode). In dat opzicht was Fallen Angel mijn missing link tussen het oude en het “huidige” Heep.

Hier zingt John Lawton, iemand met een aangename, licht-rauwe stem. Daarbij is Ken Hensley nog toetsenist en bovendien hoofdleverancier van liedjes.
Als fan van Britse metal was ik kritisch op deze voormalige hippierockers. Of beter: streng en eenkennig. Behalve de hoes beviel namelijk alleen Falling in Love. Bij die titel vreesde ik dat het een saaie ballade zou zijn, maar het is heerlijk uptempo, waarbij de gitaar in het intro fraai steeds harder wordt ingedraaid, gevolgd door die pakkende Heepkoortjes…

Afgelopen najaar kwam ik de elpee, verpakt in die prachtige klaphoes, tegen in een bak met tweedehands werk. Verleid door dit kunstwerkje schafte ik ‘m aan. Weer eens volgt de constatering dat ik indertijd te bekrompen luisterde, al ben ik tegelijkertijd niet over alles enthousiast.

Eerst kort de context. Het was 1978: punk en new wave hadden velen van de generatie daarvoor tot dinosaurussen bestempeld. Dat Heep zich al sinds 1976 tot kortere nummers beperkte (nog vóór de punkgolf dus!), beviel daarbij menig fan slecht. Als kort daarop publieksfavoriet David Byron de groep verlaat omdat diens groeiende alcoholisme de optredens molesteerde, wordt de neergang van Heeps populariteit versneld, al blijft de band in Duitsland en Frankrijk populair met top 20-noteringen voor dit album.
Sindsdien is de band dankzij gitarist Mick Box door dalen én over bergen gegaan. Sterker nog, overmorgen verschijnt hun nieuwe album! Komende september is het dan 45 jaar geleden dat dit Fallen Angel uitkwam.

Eerst de nummers die ik inmiddels kan waarderen. De plaat opent lekker met het uptempo Woman of the Night, dat bovendien een sterke melodie heeft. Falling in Love is nog altijd meer dan aangenaam. Put Your Lovin’ on Me is een vrij stevige midtempo stamper met zijn twee gitaren en doet enigszins aan het Rainbow van die dagen denken (het nummer L.A. Connection); maar dan in Heepjasje met koortjes.
Het uptempo Whad’ya Say trapt swingend de B-kant af met een extra rijk toetsengeluid. Het ontzettend knus 70’ties klinkende Love or Nothing is met zijn lalala-koortjes zowel oubollig als aangenaam: een sluw en vlot poprockliedje. I’m Alive kent dan weer een stevig gitaargeluid, waar drummer Lee Kerslake vrij gecompliceerde patronen mept. De titelsong sluit de plaat af met akoestische gitaar, diepe synthersizerklanken, Heepkoortjes en Hammond, een aangenaam lied.
Drie nummers vind ik simpelweg niks: One More Night en Save It zijn me te “zorgeloze” rockertjes met slidegitaar en in de laatste een saxofoon; Come Back to Me is de gevreesde kleffe liefdesballade.

Waarom ben ik zo blij verrast? Wel, de stem van John Lawton vind ik aangenaam, Kerslake drumt gevarieerd en het open spel van voormalig Bowiebassist Trevor Bolder past daar goed bij. Mick Box speelt weliswaar een bescheiden rol ten opzichte van toetsenist Ken Hensley, maar in combinatie met de koortjes klinkt aangename heavy rock in hun herkenbare stijl.
Op streaming tref ik de Deluxe edition uit 2004 aan met prima toevoegingen. Lawton zingt ook hier ontspannen, op zijn gemak, zelfs op de twee livenummers. In 2013 tourde hij nog éénmaal met de band als tijdelijk vervanger van Bernie Shaw, die een medische ingreep moest ondergaan.
Een ondergewaardeerd album uit de tijd dat de band bij menig fan én muziekpolitie uit de mode was.
Mijn vier sterren vertegenwoordigen een krappe 8.

avatar van Arjan Hut
2,5
Enorme fan van de band en draai deze plaat ook graag. Mochten mixtapes nog een deel uitmaken van de huidige tijd, dan zou het titelnummer zeker op mijn UH-cassettebandje (90 minuten) komen, ergens op kant B. Toch reken ik Fallen Angel zonder blikken of slikken tot de zwakkere broeders in het rijke oeuvre, en heb nooit de commentaren begrepen (oa Pete Pardo) dat dit een echt heavy plaat is. Poprock-Heep met dat typische 70s behang, Hensley zijn nummers zonder al te veel bandbewerking op de tape gekwakt en weer verder op tournee. Het is allemaal erg toegankelijk, Lawton doet zijn best en is hier lekker bezig. Voorganger Innocent Victim is net iets minder glad, maar verder lijken het wel tweelingplaten. Beide hoezen van het niveau 'kromme tenen', en toch ... Heep is zelfs op zijn matigst genietbaar, voor de liefhebber.

avatar van RonaldjK
4,0
"Glad" en "poprock-Heep"? Nee, natuurlijk is het niet "echt heavy" (ik weet niet wie Pete Pardo is of hoe hij tot die vreemde conclusie kwam), maar op z'n tijd luister ik graag naar deze warme eind-jaren-'70 hardrock met die charmante eerste generatie synthesizers naast de oude Hammond.
Dat deze hoes "van het niveau 'kromme tenen'" zou zijn, snap ik al helemaal niet.

Kortom, hoe leuk dat opeens over dit plaatje van bijna 45 jaar oud gaat! Lang leve smaakverschillen, mits de discussies met respect voor andermans mening worden gevoerd. Zoals hier. Dank Arjan, wy gean troch hjirmei!

avatar van Arjan Hut
2,5
RonaldjK schreef:
Kortom, hoe leuk dat opeens over dit plaatje van bijna 45 jaar oud gaat! Lang leve smaakverschillen, mits de discussies met respect voor andermans mening worden gevoerd. Zoals hier. Dank Arjan, wy gean troch hjirmei!


Heep mei ik graach oer! Van de 25 albums zijn er zeven die ik onder de maat acht (Wonderworld, High & Mighty, Innocent Victim, Fallen Angel, Conquest, Equator en Different World) maar nog altijd graag beluister. Behalve misschien Different World, afgelopen december is het me pas voor het eerst gelukt die cd in één keer van begin tot eind te beluisteren. Ter vergelijking, Fallen Angel heb ik toch minstens honderd keer op de pick-up gehad.

avatar van B.Robertson
3,0
'Wonderworld' en 'High and Mighty' vind ik ook onder de maat. 'Conquest' ken ik niet afdoende en om 25,- voor een plaat uit te geven die er niet toe doet is ook wel weer wat. Dat ik dat wel bij 'High and Mighty' deed was meer om Byron compleet te hebben. 'Different World' ooit eens als afdankertje gekregen en die is bijgezet in een 'vergaardoos', allemaal CD's die de gang naar marktplaats of de kringloop overleefd hebben maar niet officieel bijgezet zijn in de collectie. 'Innocent Victim' vind ik dan wel weer goed. Daar staan idd. glad aandoende songs op maar ook afwijkende stukken als 'Illusion', 'The Dance' en het heavy 'Free 'n' Easy'.

Gast
geplaatst: vandaag om 22:11 uur

geplaatst: vandaag om 22:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.