menu

Labradford - Labradford (1996)

mijn stem
3,82 (57)
57 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Avant-Garde
Label: Kranky

  1. Phantom Chanel Crossing (4:43)
  2. Midrange (6:29)
  3. Pico (5:46)
  4. The Cipher (3:12)
  5. Lake Speed (6:47)
  6. Scenic Recovery (4:52)
  7. Battered (7:57)
totale tijdsduur: 39:46
zoeken in:
avatar van Paalhaas
4,5
Echt een feilloos album. Ontzettend homogeen en evenwichtig. En het verveelt geen moment. Geen uitgesproken favorieten, dit album draai ik eigenlijk altijd in zijn geheel. 4,5/5

ElMeroMero
Deze ga ik binnenkort eens uitpluizen. Hun latere werk zoals "Mi Media Naranja" en "E Luxo So" bevalt me immers best.

avatar van Onderhond
1,0
Aantal keer gehoord, maar blijft wat aan de saaie kant dit.

Eerste track is het beste. Redelijk duister, al had ook dit wat avontuurlijker gemogen. Basic dark ambient, redelijk effectief, maar veel meer dan schemerduister zit er eigenlijk niet in. Daarna wordt het eigenlijk alleen maar slechter, en blijft je met een soort cheesy soundtrackje achter.

Waar deze CD dan ook erg veel van weeg heeft. Een filmloze soundtrack. Maar eentje waar je de film ook echt mist. Muziek met te weinig karakter om echt op zichzelf te staan. Daarom ook dat de vocals toegevoegd zijn neem ik aan, al helpen die verder ook niet echt.

't Is niet slecht, maar saaiig, en redelijk pover eigenlijk. Mompelt wat weg op de achtergrond, maar is nergens sterk genoeg om echt op de voorgrond te treden. Niet echt mijn definitie van wat goeie ambient (want daar neigt het toch duidelijk naar vind ik) moet zijn dit. Kleine 2*

avatar van Paalhaas
4,5
Ambient die op de voorgrond moet treden... Geen wonder dat Liminal space bij jou op 1 staat! Mijn aandacht weet deze plaat in ieder geval wel van begin tot einde vast te houden, de afsluiter 'Battered' is zelfs misschien wel het beste nummer.

avatar van Onderhond
1,0
Liminal Space is nu niet meteen ambient natuurlijk .

Maar van een ambient album verwacht ik toch dat het mij op een bepaalt moment grijpt. Je zet zoiets op, laat het 20 minuten inwerken en dat plots merk je de sfeer. Een Wilt is daar bijvoorbeeld steeds erg goed in vind ik. Schijnbaar zomaar uit het niets val je in een duister, bevreemdend gat, waardoor de sfeer erg tastbaar wordt. Ook een Roach heeft zo enkele nummertjes.

Na herhaaldelijk luisteren van dit album valt eigenlijk alleen de switch van donker naar cheesy (tussen het 1e en 2e nummer) mij op, verder is het album gedaan zonder dat ik het merk. En dat vind ik jammer.

avatar van The Scientist
4,5
Tja... deze plaat... raar dat ik er nog niet een post heb staan.

Een plaat die bij mij een flinke kennismakingstijd nodig had, maar me nu ook flink bij de lurven grijpt. Sinds een rit in de trein ben ik om. Eerste nummer is nog een soort voorbereiding om in de sfeer van de plaat te komen (de voorbereiding is wel een van de beste dingen )
Daarna heel subtiele ambient-klinkende muziek waarin de stem van de 'zanger' goed tot zijn recht komt...

Het verbaasde me wel dat dit me zo pakte op dat moment.. het was muziek die ik tot die tijd als 'saai' had bestempeld, en waarvan ik me eigenlijk niet voor kon stellen dat ik het goed zou vinden... Samen met Bark Psychosis een beetje de plaat waarmee ik de ambient begonnen ben (BP is misschien meer post-rock... maar toch ook veel ambient-elementen).

Heb lange tijd Bark Psychosis in mijn top10 gehad en deze niet... maar na nog wat luisterbeurten kom ik nu toch tot de conclusie dat dit me nog iets harder pakt, het gaat gewoon nog net iets dieper onder je huid zitten dan Hex.

Hierna werd Labradford iets post-rock-achtiger, met meer strijkers enzo... de plaat hiervoor was nog meer ambient.. maar alle albums zijn m.i. de moeite waard in ieder geval... maar deze is toch een kop-en-schouders-geval

Omayyad
Waar het openbaar vervoer niet allemaal goed voor is!

Ik zit overigens nog in de ontdekkingsfase, maar deze plaat kan voorlopig nog niet tippen aan Hex...

avatar van Lukas
4,0
De laatste tijd heel wat luisterbeurtjes gegund aan deze rustgevende trip van Labradford. Prachtig opgebouwde nummers met ambientwaves op de achtergrond, waarover mee postrockgeorienteerde gitaargepingel, strijkers en fluitjes worden gespeeld. Sommige nummers (Phantom Chanel Crossing, The Cipher) neigen meer naar ambient, andere weer meer naar postrock. Bovendien zet Labradford heel intelligent, met mate en in dienst van de muziek zangstukken in.

Het geheel behelst een plaat waar je je als luisteraar helemaal in onder kan dompelen en die zelfs een hardcore-adhd'er ontspannen met de ogen dicht door de neus laat ademen. De plaat slaat nooit door naar moeilijkdoenerij, maar blijft toch intrigerend om te luisteren. Favoriete tracks zijn bij mij Pico en Lake Speed, hoewel dit - het is al eerder gezegd - vooral ook als geheel hoog scoort. En daarom sluipt ie heel stiekem je top 10 binnen...

avatar van BlueVelvet
...en sluipt ie er weer heel stiekem uit zie ik

avatar van dix
4,5
dix
Dit was mijn startpunt met labradford en zoals het dan wel vaker gaat ... beter dan dit heeft Labradford ze niet gemaakt.

Claustrofobisch ... Majestueus ... en net niet ontoegankelijk.

basketballerke
Al een paar maanden staat dit op m'n computer, maar nog nooit de tijd ervoor genomen. Jammer genoeg niet, of was dat misschien juist wel goed, want dit lijkt heel erg op wat Mark Nelson later solo zou gaan doen en dat begin ik sinds kort pas echt te waarderen. Score volgt na nog wat keren luisteren.

wcs
Momenteel is dit de plaat die ik elke avond voor het slapengaan opzet. Een beter uur lijkt er ook niet voor te zijn, in het donker met de koptelefoon op. Hij werkt dan bijzonder ontspannend, zonder echt helemaal in slaap te vallen, begin ik weg te dromen en verdwijn dan in de prachtige sfeer van dit album.
Mijn gedachten worden telkens haast stilgelegd ook, alleen de muziek hoor ik dan nog maar mijn andere zintuigen nemen even pauze.
Een favoriet nummer aanduiden vind ik hier echt moeilijk, elk nummer baadt in dezelfde sfeer waardoor ik het meer als een lange track ervaar dan als een verzameling nummers. De plaat is gewoon een perfect geheel waarvan je de nummers niet apart mag beluisteren. Als je er 1 hoort, wil je ook meteen verdwijnen in de andere.
Over mijn stem denk ik nog wat langer na maar onder de 4,5 zal deze toch niet gaan. Bijzonder mooi album.

avatar van Nakur
4,0
Prazision spant bij mij de kroon en klinkt compleet anders dan de latere Labradford platen (veel donkerder, rauwe, geen strijkers etc) maar dit titelloze album mag er zeker wezen. Sterker nog, wat paalhaas zei, dit is een sterk en evenwichtig album. Welverdiende 4*

khonnor
zeker geen slechte maar ietwat generische plaat. valt een beetje in het niet bij de latere en m.i. veel betere minimalistische werkjes van labradford... (e luxo so + fixed: content)

Aquila
'generisch', ik moest het even nazoeken wat je nu precies zou kunnen bedoelen - als het in de betekenis van 'kenmerkend' is zou ik je gelijk willen geven, maar mijn conclusie is dan weer tegenovergesteld: al het goede van labradford samengebald op één album (hun beste - samen met e luxo so (dat dan weer wel)).

Coys
Labradford is denk ik wel een gezelschap dat enigzins in de hoek van bands als Talk Talk en Bark Psychosis kan worden geplaatst. Allen kwamen ze met Post-Rock / Slowcore achtige muziek. Labradford deed dat echter wat anders. Bands als TT en BP hadden een veel voller en daardoor ook warmer geluid als uitgangspunt. Labradford is juist een killere tegenhanger daarvan.

Labradford neigt eigenlijk veel meer naar ambient dan naar hiervoor genoemde genres. Het eerste nummer, Phantom Chanel Crossing, is daar al een voorbeeld van. Er komt een luguber beeld naar boven als ik hiernaar luister. Er lijkt een zwaar object over de grond gesleept te worden waarnaar er heel duistere soundscapes en een donker ritme op de achtergrond overblijven. Het is alsof je in een duistere mysterythriller bent belandt en er net iets gewelddadigs is gebeurd, maar het is beter om maar niet te aanschouwen wat er is gebeurd.

Zo mysterieus als dit blijft het echter niet. Als Midrange binnenkomt wordt het iets lichter met mooi gitaargepingel en strijkerspel. Toch is ook hier het mysterieuze al gauw weer terug in de stukken waar zang in voorkomt, al is het hier van minder zware aard.

Wat volgt is al sinds dag en dauw mijn favoriet op dit album. Pico is niets anders dan fantastisch. Zodra de orgel zich in volle glorie tentoonspreidt kan een soort gevoel van euforie mij niet ontgaan. Alsof in een ijskoude eenzame nacht toch nog ergens een sprankje hoop en warmte te vinden valt. Het gitaargetokkel is ook weer oorstrelend.

In The Cipher is totaal geen sprake van hoop of warmte. Wat een ijzingwekkend nummer. Alsof een uitgesproken vloek uit een lang vergeten tijd die opeens uitkomt en angst, terreur en hevige stormen uitzaait. Nee, wat mij betreft geen vrolijke taferelen hier.

Ook Lake Speed biedt weinig troost. Aan dit nummer lijkt geen einde te komen. Alsof de zwaartekracht ineens tien keer zo sterk is en de tijd lijkt haast wel tot stilstand te komen. Ronduit beklemmend.

In Scenic Recovery lijken de harde drumslagen in het begin wel een versnelde hartslag. De violen scheuren over het mysterieuze gitaargetokkel op de achtergrond. Het is alsof je doordraait en stemmen begint te horen. De spraak in dit nummer blijft ook echt heel subtiel op de achtergrond zonder het te kunnen verstaan. Wellicht hebben we iets te verbergen en is de angst om gepakt te worden of op te biechten groot...

Battered klinkt als afsluiter in eerste instantie echter weer als een veel hoopvoller nummer. Vooral de momenten waarop de gitaar het toneel voor zichzelf heeft met de ondersteuning van ambient-golven zijn heel erg mooi. Toch is daar weer de mysterie als het nummer ineens een plotse wending neemt als daar de nieuwe melodie van de gitaar echoot.

Ja, deze plaat is in mijn beleving mysterieus, beklemmend, beangstigend en soms zelfs luguber met hier een daar toch een sprankje hoop. Ondanks dit alles blijft deze plaat wel enorm subtiel. Je zal nooit een te harde drumslag of percussie horen en op geen enkel moment scheurt de gitaar. Het maakt niet uit wat voor instrument of voorwerp de kast uit is getrokken, het blijft heel klein en fijn voor een album dat toch zulke soms grote dingen voor mij oproept. Dat is toch vrij knap...

thedude1975
Deze plaat doet me naast het in voorgaande post genoemde Bark Psychosis, ook erg aan Low denken, met name de sfeer op Trust.

Deze vind ik momenteel de beste van Labraford, maar ik heb Prazision nog niet echt vaak beluisterd, dus dat kan nog zomaar veranderen. Voorlopig gewoon 5*.

avatar van Monsieur'
3,5
Tikt toch echt heel lichtjes Fumeur de Ciel van Neto aan als het gaat om bezwerend. Labradford is als ik mij niet vergis het geesteskindje van Pan American. Ik beschouw Quiet City als een van de beste platen ooit gemaakt in dat genre. Deze mag er ook zeker zijn, de tekst van Lake Speed..
Binnenkort een langer verhaal van mij hierover, eerst laten zinken..

avatar van dix
4,5
dix
Monsieur' schreef:
Labradford is als ik mij niet vergis het geesteskindje van Pan American..

Ik denk andersom ...

Gast
geplaatst: vandaag om 07:22 uur

geplaatst: vandaag om 07:22 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.