Paul Weller - Modern Classics (1998)

Een dooddoenertje: het ideale vertrekpunt om Paul Weller's oeuvre te leren kennen

Van de lichtvoetige jazz-pop van zijn titelloze plaat uit '92 ("always there ... to confuse and fool you"), over het bijna pastorale Wild Wood, het oerdegelijke Stanley Road om te besluiten in het splinterachtige Heavy Soul.

't Is eigenlijk deel I van de Paul Weller-discografie, nu ik erover denk. Hierna begon hij nog méér confessionele singer/songwriter-platen maken, vind ik.

In feite is het nummer Brand New Start al een voorproefje van die nieuwe richting, het zou zo passen op het album Heliocentric.

Gôh - ik moet deze nummers toch verschrikkelijk veel gehoord hebben, ik kan ze bijna allemaal in mijn hoofd dromen van a tot z

hier kan ik nix meer aan toevoegen behalve dit dan: hail to the modfather!!!

Heerlijk album om de zondagmiddag luierend met een pilsje in de zon te zitten 4*

Mag ik bovenstaande heren complimenteren met hun uitstekende muzieksmaak.!

weller is erg goed in het schrijven van originele toegankelijke liedjes...die niet snel vervelen

te weinig bekend...in nederland

Het beste van de eerste 4 studioplaten; Paul Weller, Wild Wood, Heavy Soul en Stanley Road. Allen zeer goed verkocht in de UK. Daarnaast 1 extra nummer "Brand New Start". Het beste van deze CD vindt ik "Broken Stones". Verder "Wild Wood", bekend van een niet nader te noemen bier "brand" voor het pilsje in de zon.

Als je niet meer weet wat je moet kopen en/of je vindt de muziek van tegenwoordig niks meer aan en je houdt van goeie rock en je hebt nog niets van Paul Weller, dan moet je deze zeker als eerste kopen.....wedden dat je daarna de rest ook koopt (aanrader!!!!)

Een hele goeie om Weller's verzamelde werken mee te beginnen ontdekken, zowaar! Mooie dwarsdoorsnede van deze MOD !
Paul Weller, You Do Something To Me, weetjewel !

Hallelujah!

****1/2

In mijn ogen en smaak de beste Britpopper aller tijden. Hulde.

De Godfather of Britpop! Jawel!

Welliswaar beïnvloed door Pete Townshend en Ray Davies maar toch een eigen swing aan weten te geven, vooral Above the Cloud, Brand New Start & Wild Wood zijn briljantjes.

Heerlijke compilatie met songs die stuk voor stuk knallen.
De titel heeft als bij-titel 'The greatest hits', maar ik betwijfel of het echt allemaal hits geweest zijn.
Ook mooie ballads zoals 'You do something to me' en 'Wild wood'.
'The changingman' lijkt op '10538 overture' van E.L.O.

Inderdaad...

Een nummer als Brushed is natuurlijk ook prachtig. Maar in feite is hier sprake van de presentatie van een prima, hoewel enigszins doorsnee, rockalbum van Paul Weller.

Als koper van The Jam en wat Style council cd's was deze compilatie eigenlijk weer mijn eerste kennismaking met Paul Weller. Deze Modern Classics heeft natuurlijk niets met 'Greatest hits' van doen: slechts één track bereikte de Top 40 (You do something to me, een op zich prachtig nummer), eentje nog de tipparade (Wild wood) en de rest is voor de liefhebbers die de Top 40 verder gestolen kan worden.

Het behelst de periode 1991-1998 en heeft dus allemaal betrekking op solo-albums van Paul Weller. Dat is de reden dat liefhebbers van The Jam hier flink aan zullen moeten wennen.
Afgezien van de gekozen muziekpaden vind ik het stemgeluid van Paul Weller regelmatig nauwelijks nog herkenbaar, maar ja, tijdens The Jam was hij dan ook nog een echte kid, met nummers op adhd-speed en een geweldige stem, één van de weinigen waarvoor Margaret Thatcher bevreesd was. Hij had daarbij een ongebroken opstandigheid en een onuitputtelijk bron om creatief uit te putten.

Het decennium van deze cd, de jaren '90 dus, geven aan dat die tijd voor Paul Weller inmiddels wel enige tijd achter de rug was, net zo goed als dat ook Margaret Thatcher Goddank de jaren '90 niet meer overleefde als premier van Engeland en met handtas en al kon inpakken.

Wat overblijft op deze cd is een verzameling van prima rocksongs, niets meer en niets minder. Wat steviger (maar zeker niet grensoverschrijdend), bedachtzamer (het adhd hoofdstuk is afgesloten) en sommige wat gevoeliger.

Al met al vind ik het zeker niet slecht maar het ontbreekt voor mij gewoon aan de niet te weerstane aantrekkelijkheid die Going underground, of later Shout to the top, wel hebben gekenmerkt.

Ergens rond de eeuwisseling was er een extended release van deze comp met een 2e CD vol met live opnames. Heeft iemand hier die uitvoering in de kast en zo ja, kan je posten waar die opnames vandaan kwamen ? Danks !

Ik ben in het bezit van die extra cd (titel: Live Classics), alleen geen vermelding waar de live-opname heeft plaats gevonden. Maar volgens Discogs:

Notes▼
Disc 2 recorded live at Victoria Park, Hackney, London, 8/8/98.

OK ! Da's ergens tussen Live Wood en de Royal Albert Hall DVD in, de moeite waard om te skoren dus ! Danks Mr Weaver !

Ik had weinig op met de muziek Paul Weller en eigenlijk nooit de moeite genomen om een geheel album af te luisteren maar toen ik dit album ( & Stanley Road ) tegenkwam voor het schokkende bedrag van 1 euro bij de spullenhulp heb ik de plaat toch maar meegenomen.
En ziedaar, mijn mening was dan toch gebaseerd op een vooroordeel want de plaat vind ik verrassend goed.
Wordt vervolgd.

De plaat heeft mij na meerdere draaibeurten meer en meer in zijn greep gekregen.
Vooral Wild Wood, Above The Clouds, You Do Something To Me & Broken Stones zijn prachtnummers en ook live staat zijn muziek als een huis.
Paul Weller heeft mij met deze dubbelaar aangenaam verrast.