The Frames - Burn the Maps (2005)

Hoe omschrijf je Burn The Maps van The Frames.
Moeilijk.
Soms hoor ik het gefluister van dEUS.
Dan weer Chris Martin in de overslaande stem.
Gooi daar een brok emoties tegenaan.
Zoals Afghan Whigs en Buffalo Tom dat zo mooi deden in de jaren 90.
Eigenlijk dit alles samengesmolten.
Soort van ideale festivalsdag terug gebracht naar een enkele artiest.
Nergens zoetsappig.
Op de een of andere manier blijft het Ierse spierballenrock.
Niet zo heavy als Therapy?
Ook weer net niet het rebelse van U2 in hun puberjaren.
Maar wel het gevoel van saamhorigheid.

Muziek om te verbroederen.
Gezellig onder het genot van een biertje.
Ergens in een café.
Waar gemoederen hoog kunnen oplopen.
Zelfs leiden tot slaande ruzie.
Gearmd naar buiten laten.
Problemen die uitgepraat zijn.
Temperamentvolle beleving.
Levensverhalen die moeiteloos passeren.
Dreigende echtscheidingen en de finale van Idols worden besproken.
Tegenvallende voetbalresultaten, geboorte van een kind.
Open communicatie over het staan in relaties.
Elkaar recht in de ogen durven te kijken.
Het blijft boeien.
Welkom geheten worden in andermans privé.
Twee mannen die op het toilet boven de pisbak over de zin van het leven filosoferen.

Puur uitgaande van een gevoel.
Ontsnappen op een zaterdagavond.
Legale bijeenkomst van de Anonieme Alcoholisten in de plaatselijke kroeg.
Wetend dat het dorp de volgende dag weer genoeg gespreksstof zal hebben.
Omdat dat de enige voedingsbodem is.
Opbouwen van een overlevingsdrang.
Vanuit een plaats zonder enige vorm van escapisme.

Dit is het gevoel dat bij mij achter gelaten wordt.
Vreugde, hoop, maar ook ellende.
Verbrand de wegenkaarten niet.
Maar zoek aansluiting tot nieuwe onbewandelde paden.

Ik ben een enorme sucker voor The Frames en de sympathieke Glen Hansard. Dit is niet mijn favoriete Frames album maar desalnietemin staan hier ook weer een paar pareltjes op. Ik heb het liefst dat de nummers opbouwen naar een climax en Glenn even lekker uit zijn koekie gaat met zijn gitaar. Enorm opzwepend en het geeft ook een enorme postieve vibe. Ik heb de band regelmatig live gezien en dat was toch elke keer wel een rollercoaster beleving weet ik nog. De beginjaren van de band zijn mijn favoriet, maar eigenlijk hebben ze nooit een slechte plaat gemaakt. Favoriete nummer hier is Fake, maar ook een nummer als Underglass is top met die Pixies vibe.