Ik heb deze als dubbel lp met een andere hoes.
LP hoes
Op zich past deze plaat wel bij het warme geluid van vinyl. Ik kende Jimmy Gnecco niet, maar gezien de recensies en het mooie prijsje toch besloten maar om dit aan te schaffen.
De plaat begint heel sterk met 'Rest Your Soul' , gevolgd door nog zo'n melancholisch nummer 'Light On The grave'., wat later nog een keer in een reprise terug komt. Beide nummers zijn zeer persoonlijk met een diepe melancholische laag. Bij het derde nummer 'Mysterie' hoor ik wel wat verwantschap met Rufus Wainwright. Daar gaat het wat meer richting bombastisch, maar wel binnen de perken.
Eén recensent ziet veel overeenkomsten met Muse, maar ik ken deze band onvoldoende om daar een oordeel over te geven.
Bij zo'n dubbel vinyl is het dan al tijd om het om te draaien en kant b van een plaat 1 begint in ieder geval wat pittiger. Het titelnummer 'The Heart' is een nummer waarbij de drum wel het hart ritme lijkt te hebben overgenomen. Heerlijk, pittig nummer en dat was ook wel nodig na drie melancholische songs hiervoor. Je moet wel houden van de (hoge) soms wat afknijpende manier van zingen van Jimmy Gnecco, soms begint het mij wat te irriteren. Dat is zeker aannhet eind van The Heart, waarbij ik soms dacht aan een wat slechte imitatie van Peter Hammill. (Die heb ik net hiervoor opgehad...) maar hij durft in ieder geval wel. 'Bring You Home' is van een heel ander kaliber, een mooi popnummer, mooi muzikaal ook. Ook hier komt de 'kopstem'een paar keer opzetten, terwijl Jimmy eigenlijk ook zonder dat een prima stem heeft. De teksten zijn trouwens allemaal erg persoonlijk en goed te volgen. Het volgende nummer is weer een mooi singer-songwriter folk song, mooi akoestisch gebracht. Wat dat betreft is Jimmy van meerdere markten thuis. Deze afwisseling is ook de rest van de plaat hoorbaar.
Ik kan me goed vinden in de commentaren, best een redelijk goed album, prima teksten, leuke afwisseling, goede muzikale omlijsting. Het enige minpunt vind ik de zang, Jimmy houdt er van om daar nogal uit te halen en krijg ik gedachten van een 'Voice of...' zanger. En om Herman Finkers aan te halen, 'dat heeft zo'n jongen toch niet nodig'. Een goede producer die dat er een beetje uit had gehaald had voor een nog beter album gezorgd, want de songs zijn uitstekend. Gewoon het emo gehalte drastisch inperken, dan heb je een bijzonder album. Trouwens de kwaliteit van de eerst twee nummers wordt verder eignlijk nergens meer gehaald, maar daar lag het emo gehalte er ook nog niet zo bovenop.