Robertus
Ying en Yang. Inderdaad een wild/manisch/energiek concert van Cale uit oktober 1984 met zijn toenmalige band, bestaande uit:
David Young: Lead gitaar
Andy Heermans: Bas
David Lichtenstein: Drums
Cale: Vocals, gitaar en piano
tegenover een solo-concert opgenomen een jaar eerder.
Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar het band-concert dat van begin tot einde (vóór de encores wel te verstaan) de spanningsboog alleen maar toe laat nemen (elk volgend nummer lijkt nog beter dan het vorige, m.u.v. het wat onnodige Paris 1919, dat, alhoewel zeer goed gespeeld en gezongen niet echt lijkt te passen in deze set). Het geheel mondt dan uiteindelijk uit in een furieus Mercanaries (Ready For War); haast niet te beschrijven zo goed...
Er is al veel gezegd en gesproken over het gegeven dat hij onder invloed van het een en ander zou zijn, maar als je naar de DVD kijkt komt de man inderdaad op een bepaalde manier niet heel erg gezond en vriendelijk over (ook niet naar de bandleden, getuige de blik van ingehouden woede tegenover zijn gitarist die tijdens Model Beirut Recital inderdaad een wat jammerlijk foutje maakt). Energie heeft de man dan weer haast te veel, en dat is voor mij toch de meerwaarde van dit concert. De vaart zit er duidelijk in; er wordt niet gepraat tussen de nummers wat de flow zeker ten goede komt. Als je van deze artiest houdt, blijft je adem haast stokken van de energie binnen de nummers en hoe ze elkaar opvolgen. Veel boosheid, woede en frustratie tot de derde macht komt genadeloos voorbij in een haast surreële setting. Wil je de betekenis van het woord "edgy" weten? Kijk en luister vooral hiernaar.
De tweede CD/DVD betreft de het "rustigere" solo-concert van een jaar eerder. Het valt op dat Cale hier een stuk relaxter overkomt en voor zijn doen zelfs veel praatjes met het publiek houdt. In dit concert komen ook veel pareltjes voorbij, alleen wat jammer van de doublures van sommige nummers. Leaving It Up To You wordt zo onderhand wel overkill en komt bovendien met band veel beter over. Hetzelfde voor Cable Hogue en Guts; de laatstgenoemde zelfs slachtoffer van zelfcensuur (The bugger in the short sleeves LOVED my wife i.p.v. FUCKED). Paris 1919 is hier dan weer wel prima op zijn plek.
Het moet ook gezegd worden dat Cale in dit concert nog iets beter bij stem is dan op het andere, zelfs na die bloedstollende screams in Waiting For The Man. Je zou haast bang worden van die man....
Deze package kwam toevallig op mijn pad, maar ik heb weer een parel in huis genomen met vele uren kijk- en luisterplezier voor de ware fan (zie mijn avatar). Dat is dan ook meteen de moraal van mijn verhaal: Niet voor niet-ingewijden, maar Cale voor gevorderden. Circus Live uit 2007 is een stuk toegankelijker en daarmee een beter instapmodel voor wat betreft John Cale live.
Edit: Cable Hogue en Guts zijn in feite geen doublures in deze package, maar staan in het algemeen veel in Cale's setlijsten. Helaas komen deze zeer intense songs live niet altijd goed uit de verf...