Via een berichtje bij
dit album werd ik getipt over Our Lady Peace. Dit album kwam ik laatst tegen in een uitverkoopbak, en voor een lousie 6,99 durfde ik de gok wel aan.
Ik ben aangenaam verrast door deze plaat en vraag me af hoe het komt dat ik dit nog niet kende. Ik hield namelijk erg (en nu nog wel) van die Amerikaanse post-grunge uit de late jaren '90 zoals Candlebox, The Verve Pipe, Fuel, Abandoned Pools e.d. Our Lady Peace past precies in dit straatje (ook al zijn het Canadezen)
De teksten, gezongen met verstopte neus, kan ik niet overal even serieus nemen. Met name de tekst van 'Life' komt mij niet echt geloofwaaridg over… How many times have you been pushed around? / Was anybody there? / Does anybody care? / How many time have your friends let you down? / Was anybody there? / Did anybody stare?
Dat is het soort versjes dat je al die hedendaagse 'emo' bandjes hoort kwelen; van die blanke middle class pubers uit de Amerikaanse suburbs, die het oh zo moeilijk hebben. Geloof ik dus niet meer.
Het mooie artwork in combinatie met de thematiek van dit album moeten een beklemmend sfeertje oproepen en dat lukt hier en daar nog ook. Een beetje Tool –light.
Maar wat een ijzersterke zangmelodieën, waarbij de zanger effectief schakelt tussen zijn normale bereik en falsetstem. Gelaagde arrangementen met een subtiele rol voor synthesizer. Deze plaat blijft voorlopig nog wel even in m'n playlist. Favorieten: If you believe (lekker riffje!) en de bijna-ballad Are you sad?