Vier maanden na zijn soloalbum verschijnt een nieuw album van The Mothers, deze Burnt Weeny Sandwich, en ik vind het minder dan Hot Rats, kan haast niet anders. Ik doe dit misschien onrecht aan door Frank Zappa solo te willen vergelijken met The Mothers. Moet ik afleren.
WPLJ is de afkorting voor White Port & Lemon Juice en kan er mee door. Samen met Valarie zijn het de enige nummers met zang, wat ik eerlijk gezegd niet mis als ik terugdenk aan de vorige Mothers albums. Op Overture to a Holiday in Berlin hoor ik stukken die mij vals in de oren klinken, bewust of onbewust? Theme from Burnt Weeny Sandwich kan wel mijn goedkeuring wegdragen, heerlijk gitaargeluid, een constante op zijn latere albums. De twee delen van Igor’s Boogie doen mij niets. Het “echte” Holiday in Berlin is dan weer veel beter. The Little House I Used to Live In is een vol bord en bestaat uit meerdere delen, moet ik nog aan wennen want het duurt me iets te lang.
Ik doe er iets bij qua sterren, hoewel het ook zo belangrijk niet is. Voor mij is dit het eerste Mothers album waar ik me minder enerveer wegens het grotendeels ontbreken van flauwe kul, gesproken stukken of gewauwel, zaken die me soms tegenstonden op de vorige albums. Let the music do the talking.