Sir Spamalot schreef:
Nog meer dan ooit roept een album beelden van Zappa bij mij op. Na de grappende, de rockende, de ernstige Zappa voel ik nu een Zappa die alleen in zijn thuisstudio volop aan het experimenteren is op zijn synklavier. Efkes genoeg van het groepsgebeuren?
Met de synclavier kon Zappa precies de muziek maken zoals hij het in z'n hoofd had, zonder de 'beperkingen' van levende muzikanten. Bovendien kreeg hij steeds meer genoeg van het wel en wee van het in toom houden van een liveband. Nadat hij in 1988 nog eens besloot op tournee te gaan en er zich een tweespalt vormde tussen de bandleden was het over en uit, al sluit ik niet uit dat z'n gezondheid daar ook mee te maken had.
Bij zijn symfonische albums London Symphony Orchestra en Boulez Conducts Zappa miste ik ideeën, hier ontdek ik ideeën maar de uitwerking is zo computerachtig. Vergelijking? Vergelijk eens het geluid van een oude pc van twintig jaar geleden met de huidige pc’s met hun monsterachtig grote geluidskaarten. Het blijven kunstmatige geluiden.
Vreemd. The Perfect Stranger bulkt m.i. van de ideeën. Bovendien is de LSO-dubbelaar veelal herinterpretaties van bestaand werk en staan er op dit album Frank's uitvoeringen (covers, zoals je wilt) van composities van Francesco Zappa
en dat is geen geintje.