Crippled Black Phoenix - I, Vigilante (2010)

Dit album valt bij mij in de top10 over 2010. Als geheel behoorlijk rommelig, noem het maar de "Post meets de Rock", maar als losse nummers zeer goed te doen. Ben zelf helemaal gek van het nummer "We Forgotten Who We Are".

Gisteren live bewonderd in de effenaar en deze band weet wel een show neer te zetten; 7 man/vrouw sterk en het geluid op volle sterkte, werd ik op momenten bijkans weggeblazen. In het begin, wist ik eigenlijk niet wat ik van deze muziek moest vinden, maar gaanderweg wiste ze mij toch wel voor ze te winnen.
Ze zullen vast wel het e.e.a van dit album gespeeld hebben, al zou ik zo niet weten wat. Een vriend van me heeft de lp gekocht, de cd's waren al uitverkocht, dus nog niet weten te bemachtigen.
Als vervanger hun vorige spruit gekocht; 200 tons of bad luck, ben benieuwd.
I.i.g. geven ze wel blijk van een vorm van humor, om Eindhoven te prijzen om hun aparte architectuur. Ze namen afscheid na een set van ruim 2 uur!!, met maar 1 toegift, maar die duurt dan ook gelijk 20 minuten zei de zanger.

Ook ik heb ze gisteren live mogen zien en de eerste 3 nummers die ze speelden, waren de eerste 3 nummers op dit album. Troublemaker; een geweldige opener, die langzaam opbouwt en halvewege losbarst in een heerlijk heavy prog-achtig stuk.

We forgotten who we are vind ik toch wel 1 van de beste nummers die ze tot nu toe hebben gemaakt. Het begint met een schitterend piano intro en voert je vanzelf mee in een meeslepende sfeer, waarbij het nummer zich maar lijkt op te bouwen. De gitaarsolo aan het einde is zalig.

Deze wordt abrupt afgebroken en hierop volgt meteen Fantastic Justice. Dit nummer lijkt op het eerste gehoor niet zo op te vallen, maar de opbouw en de sfeer die bombastisch en dan weer ingetogen is, weten me dan toch wel te overtuigen.

Bastogne Blues; een uitgerekt donker nummer, met prachtige melodieën, welke niet echt tot een uitbarsting komen, maar mij wel in vervoering brengen. Het gesproken stukje in het begin is van een oorlogsveteraan, die vertelt over een Duitse soldaat die hij heeft vermoord en het effect die hij daarvan ondervond gedurende de jaren. Geeft het nummer wel een bepaalde lading.

De cover van Journey's Of a lifetime is wel aardg. Deze werd ook live gespeeld, met complimenten voor Daisy Chapman; de toetseniste, die over een geweldige strot blijkt te bezitten.

Over Burning Bridges zal ik me maar niet uitlaten.. Soort van afsluitend grapje ofzo.

CBP weet mij met elk album geboeid te houden. Afgzien van de laatste 2 nummers, is dit album ook zeer zeker de moeite waard en na hun meeslepende optreden van afgelopen donderdag, is mijn waardering voor hen alleen nog maar meer gegroeid.

'k vind het ook erg goed. Van het optreden ook erg genoten. Het optreden was zeker zo goed als ze eerder op de plaat hebben vastgelegd. Fijne sympathieke band die de kleine zaal plat speelde zodat op een gegeven moment iedereen in de zaal mee stond te zingen met het door de zanger opgegeven deuntje, waarop de band stil hield, de zaal liet zingen en later weer inviel. Ik zag speelkwaliteit en speelplezier, ze kregen het publiek mee, vet applaus, waren daar zichtbaar dankbaar voor en kwamen in de juichende zaal terug en speelde een toegift van 20 minuten. Vette band naar mijn hart! Respect.

Deze sinds eergisteren in bezit en tot nu toe tweemaal gedraaid.
Crippled Black Phoenix en zeker dit album staat voor mij voor de ideale mix van Pink Floyd-rock en een flinke portie originele post-rock, met een ruim maar toch subtiel toegepast instrumentarium en daardoor mooie bombast, dat alles gecomplementeerd met uitstekende zang.

Had er erg hoge verwachtingen van op basis van eerdere albums en beoordelingen en beschrijvingen van anderen. En ik moet zeggen dat dit uitgekomen is (maar zie kanttekening verderop)... puur naar de eerste 4 nummers luisterend is dit voor mij een volmondige 5*-plaat en zelfs een Top10-kandidaat. Het beste van deze “supergroep” tot nu toe. Nog niet de tekst van alle nummers beluisterd maar het is een soort van conceptalbum over WOII en meer specifiek het Ardennenoffensief 1944 (zie (o.a.) tekst Bastogne blues en het artwork). Zo op het eerste gehoor en na wat leeswerk is mijn indruk wel dat ik de teksten niet het sterkste onderdeel van het album vind. Maar dat is niet storend en doet geen afbreuk aan de nummers.

Echter (daar is de kanttekening)... de plaat had m.i. 2 nummers korter moeten zijn (of 2 andere, betere afsluitende nummers moeten hebben). De Journey-cover is aardig, maar ook niet meer dan dat, en m.i. nog teveel Journey/ AOR-achtig. Ze hadden hier een nog veel grotere eigen draai aan moeten geven om het voor mij acceptabel te maken. Wat dat betreft ben ik ook altijd erg kritisch: covers moeten voor mij i.i.g. altijd iets (liefst veel!) speciaals/ extra’s/ toegevoegde waarde hebben.

De afsluiter (het dieptepunt) zal wel een nummer zijn dat qua thema en tekstueel past bij het album en daarmee een “goede” afsluiting vormt. Muzikaal trekt het mij echter geheel niet en het doet grote afbreuk aan de luistervreugd van het voorafgaande.

Gevolg van de 2 laatste nummers is dat ik het album zal afzetten na de eerste 4 prachtige nummers. Dat kan volgens mij niet de bedoeling zijn...

En wat nu te doen: 2 laatste nummers negeren en gewoon 5 sterren geven... of zwaar tillen aan het matige albumeinde met albumvulling en afstraffen met een punt in mindering.

Voorlopig kies ik voor 4,5*. (5* voor eerste 4 nummers en 4* op basis van de laatste 2 nummers die de plank misslaan en de wat mindere lyrics).

Deze plaat vind ik blijvend lekker klinken, het volume kan lekker open. Het zou naar mijn idee geweldig zijn als het volgende album.. of persing... op audiofiele kwaliteit, of iets dat daar in de buurt komt, opgenomen zou worden.. dat zou recht doen aan hen die muziek zo neer kunnen zetten als zij. Dit verdient naar mijn onbescheiden mening het beste! Knallen op dubbel hoog niveau!

Ow.. ze hebben een nieuw album.. 'Night Raider' . Alleen uitgebracht op 2x vinyl.. 's ff checken.

Juist, op wenken bediend, een re-master op 180 gram vinyl van onder andere nummers van het album 200 tons of bad luck plus nog een aantal nieuwe nooit uitgebrachte nummers. 1000 koppies.

Oftewel: The Ressurectionists/Night ..., zoals ie oorspronkelijk bedoeld was; 200 Tons is juist een ingekorte versie van die dubbel CD..

Oja, zo was het.

Een genietbaar post-rock album. De band heeft goed geluisterd naar Pink Floyd en hardrock uit de 70's. Het stukje spoken word dat het album inleidt, is echt goed. Die spanning heeft de rest van het album helaas niet. Mooie muziek, maar echt een emotionele impact geeft dit album mij niet.

Ondertussen dit album een 5-tal keer via Spotify beluisterd en ben helemaal gefascineerd geraakt door CBP.
Lp-versie is onderweg!

Lp binnen en nog intenser luistergenot!
Eerste 4 nummers zijn zoals hierboven al aangehaald van absolute wereldklasse. De cover vind ik persoonlijk wel geslaagd maar dat komt vooral omdat ik eerst niet wist dat het een cover was en ik de vrouwenstem daarin wel kan waarderen.
De afsluiter past muzikaal totaal niet bij het voorgaande maar als nummer op zich kan ik het wel beluisteren.

4,5*
Ben benieuwd hoe dit album gaat scoren na een aantal maanden. Dit soort muziek durft bij mij wel eens inboeten aan kracht na verloop van tijd.

Blijft indrukwekkend dus 5* en in mijn top 10!

Blijft wonderschoon dit. Bastogne Blues doet wat aan de oude Godspeed denken. Prachtig die sfeer die ze daar neerzetten. De laatste twee nummers weerhouden mij van de maximale score.