CeeLo Green - The Lady Killer (2010)

Na 1 luisterbeurt vind ik het fantastisch klinken. Heel erg veel catchy nummers. Fuck You vind ik, zelfs na de zoveelste keer, een ongelofelijk goed nummer. Het blijft maar in mijn kop zitten en het verveelt nooit. Ik ben echt goed gezind door dit album.

Van zijn Goodie Mob-tijd zullen de meesten hem waarschijnlijk niet kennen. Cee-Lo gooide vooral hoge ogen met zijn soloplaat Cee-Lo Green Is the Soulmachine en de samenwerking met beatvirtuoos Danger Mouse onder de naam Gnarls Barkley. De wat schelle soulvolle stem van de zanger en de verslavende producties bleken een garantie voor wereldwijde hits te zijn voor het duo. Twee jaar na The Odd Couple laat Cee-Lo weer van zich horen met de soloplaat The Lady Killer. In die twee jaar moest de artiest een echtscheiding verwerken en de eerste single Fuck You lijkt dan ook meteen een sneer naar de vrouw die zijn hart brak.

Fuck You had makkelijk een nummer van Gnarls Barkley kunnen zijn. The Smeezingtons (waar Bruno Mars onderdeel van is) bieden een dansbare en warme beat, die Cee-Lo op zijn beurt afmaakt met zijn unieke stem en humoristische teksten. Helaas staat dit nummer niet symbool voor de rest van het album, want de meeste tracks op The Lady Killer grijpen meer terug naar de klassieke love song. De funk gaat eruit en maakt plaats voor een wat ingetogener geluid. Fiere blazers en meeslepende pianonoten bieden een goede basis voor de gezette zanger om zijn gevoelens los te kunnen laten, waarbij ook weinig overblijft van de zelfspot en paradoxale teksten die toch tekenend voor hem zijn. Dit heeft geen negatief effect op de losse nummers, maar wanneer die achter elkaar worden gezet, klinken ze bijna allemaal hetzelfde, op een paar uitblinkers (onder anderen Love Gun en Old Fashioned) na.

Er is dan ook kwalitatief weinig mis met The Lady Killer. De producties van vooral Fraser T. Smith zijn degelijk en vertolken de boodschap van de nummers goed. Ook aan Cee-Lo’s gezang ligt het niet, en vooral fans van zijn charmante snerpende stem zullen dit album met een glimlach beluisteren. Toch gebeurt er weinig spannends wanneer er tracks met een vergelijkbaar geluid elkaar zonder pauze opvolgen, en daardoor is het album vlak. The Lady Killer voedt in dat opzicht de honger naar een nieuw knallend funky Gnarls Barkley-album alleen nog maar meer.

Bron: Hiphopleeft - Cee-Lo Green - The Lady Killer

Ik vind dit toch wel even wat fijner in het gehoor klinken dan heel dat Gnarls Barkley gebeuren. Dit luister ik over 50 jaar nog als ik dat mag halen. Gnarls luister ik een, twee keer per jaar en leg het dan maar weer terug in de kast. Leuke albums hoor maar als die rond is ben ik het weer zat.

Honger heb ik wel. Ontzettende stevige trek naar een flinke portie old fashioned soul food. Maar dat gaat goed komen. Cee-lo richt zich nu namelijk weer volledig op Goodie Mob. Rond april 2011 komt er een nieuwe plaat uit.

Juist. Dus als iemand Common niet goed verdraagt impliceer jij gelijk dat hij Common's werk niet kent of niet goed heeft beluisterd. Waar haal je de arrogantie vandaan?

Ik heb Common ook nooit een heel album kunnen verdragen, vooral niet in zijn vroegere periode.

Het blijft moeilijk, lezen .

Du fak, wat?

Probeer er niet onderuit te komen R&P, je weet dat je verkeerd bezig bent.

Ik ga de hoogste boom opzoeken MJ.

Deze man eens opgezocht na een spetterend optreden bij Jools Holland. Best een lekker soulplaatje moet ik zeggen. Niet helemaal mijn genre maar dit swingt aardig de pan uit.

Mooi om te zien hoe een carriere in de muziek kan lopen. Deze man begon ooit eens in het achtergrondkoortje van TLC. Mocht als vervanger van de zieke Big Boi in 94 met Andre 3000 op tournee en rapte al de rijms van Big Boi uit zijn blote hoofd (hoe anders is dat tegenwoordig met die Nederlandse rappers die een simpele verse al van hun telefoontje af moeten lezen). Werd door de heren van Organized Noise voorgesteld aan the Lumberjacks (Khujo Goodie en T-mo Goodie) en Bigg Gipp. Goodie Mob was geboren. Een schokgolfje ging door de hiphop wereld. Hee in het zuiden kunnen ze ook rappen. En hoe.
De bedoeling was 1 plaat om hierna zijn solo carriere te lanceren. Het werden 3 platen. Toen werd deze man uitgenodigd door Santana en begon die aan zijn solocarrière te werken. Gnarls Barkley kwam om de hoek kijken en met Grazy werd heel de wereld bekend met deze man. Nu weer wat jaren later komt die met dit album waarvan de singel Fuck You om en nabij net zo’n impact had als Grazy. In het begin vond ik het erg goed. Maar het was geen Soul Machine of Perfect Imperfections en al helemaal geen SoulFood. Het was niet rauw, niet vernieuwend en de typische Dungeon Family sound was verdwenenen. Cee-lo was een ladykiller geworden en geen ex-straatschoffie uit Decatur meer die de mensen bewust liet worden van wat er om hun heen gebeurde.
Toch vond ik het wel goed. Beter dan heel dat Gnarls Barkley gebeuren. Maar ik hou eigenlijk helemaal niet van dat nieuwe soul geluid. Amy Whinehouse en Adele vind ik allemaal verschrikkelijk. Vooral die Adele, ik kom allemaal top 10 hier tegen met Adele in hetzelfde rijtje als the Beatles. Onbegrijpelijk. Maar goed. Dit album trek ik wel. Gelukkig. Als ik het objectief zou beluisteren dan zal het wel iets van een 6 of een 7 zijn. Omdat Cee-lo mijn held is geef ik het een 8. Maar zoals ik vaker roep hier op dit forum. Ik kan niet wachten totdat Cee-lo met zijn oude Goodie Mob maatjes eindelijk dat lang geleden beloofde album af maakt. Ik hoop dat die daar zich nu eens volledig op gaat richten in plaats van dat jurywerk en zo in van die Idolsachtige programma’s.

The little soul man strikes again. Wat een ongelooflijk vette plaat is dit geworden. Dit is wat muziek inhoudt anno 2012.. Ik ga niet uitwijden. Beter begrijp je het vanzelf, swa.

Heerlijke plaat. Net als Gnarls Barkley een geslaagde combi van retro- en moderne soul, en heel afwisselend. Erg vette beats ook.

Niet het type muziek wat ik vaak draai maar dit is een heerlijke plaat.