Eligh heeft binnen de hiphop wat weg van een einzelgänger. In 2009 bracht de qua flow vliegensvlugge MC een plaat uit in samenwerking met zijn moeder, wat ongebruikelijk mag worden genoemd, en dit jaar zijn er op zijn album GreyCrow autotune-refreintjes te vinden. Natuurlijk, in de mainstream fungeert deze stemvervormer vaker als instrument, maar in de underground wil het (op zijn zachtst gezegd) maar niet populair worden. Overigens kent GreyCrow verder weinig bijzonderheden: op het hoge rapniveau van Eligh na.
Het is moeilijk aan te geven wat aan GreyCrow het opvallendste is. De razendsnelle flow van Eligh (die overigens wel goed is te volgen), de levendige en volle producties of de zo nu en dan opvallende refreintjes, die verrassend zijn doordat de door velen verafschuwde autotune een belangrijke rol speelt. Dat de stemvervormer wel degelijk leuk in de muziek kan worden verwerkt bewees Kanye West eerder al (op MBDTF bijvoorbeeld), maar voor de luisteraars die nog niet zijn overtuigd biedt GreyCrow wellicht uitkomst. Want zolang het instrument subtiel wordt ingezet en het als elektronisch hulpmiddel fungeert om de sfeer wat buitenaardser te maken komt het de muziek ten goede.
Maar Elighs album bevat (uiteraard) meer dan autotune. Op GreyCrow brengt de rapper zijn verbluffende talent om zinnen snel aan elkaar te rijgen ten gehore. Dit doet hij weliswaar met een monotoon en wat emotieloos stemgeluid, maar dat kan de pret nauwelijks drukken. Zo toont de MC wel aan tekstueel gezien op een hoog niveau te kunnen presteren. Op de LP blikt hij voornamelijk terug op de afgelopen zeven jaar, zonder al te sentimenteel te worden, en wil hij aantonen dat hij binnen deze periode is gegroeid. Een andere reden dat het luisteren naar GreyCrow niet gaat vervelen is omdat Eligh zo nu en dan wordt afgewisseld door (sterke) gastartiesten. Onder meer Aesop Rock, Brother Ali en The Grouch leveren een bijdrage en doen dit met verve, doordat ze beschikken over een aantal belangrijke MC-elementen; een krachtig stemgeluid, een verfijnde flow en dito teksten).
En dan zijn er nog de producties die, op twee na, ook van Elighs hand zijn. Deze beats zijn triomfantelijk. Euforische blazers weerklinken bij tijd en wijle, terwijl de drumstokken steeds in vlot tempo over het drumstel lijken te dansen. Een groot gedeelte van de instrumentaties is dan ook dansbaar door de elektronische invloeden, maar voor de pure hiphopliefhebber zijn er ook typerende, haast ouderwetse beats op GreyCrow te vinden: bestaande uit ongekunstelde en meer organische samples.
En zo heeft de plaat drie opvallende eigenschappen die het allemaal meer dan de moeite waard maken GreyCrow te beluisteren. Drie kenmerken die bovendien goed samengaan en elkaars (beperkte) gebreken prima opvullen. Om een voorbeeld te geven: de stem van Eligh alleen kan op den duur vervelen, maar in combinatie met de frisse beats en refreintjes doet het dit geen moment. En zo is er op GreyCrow voor elk nadeel wel een voordeel te bedenken.
www.hiphopleeft.nl